Toen ik gisteren aankwam in de gite heb yoga gedaan in een soort zolderslaapkamer. Alles hout, de energie voelde zo goed ik heb er ook geslapen, de andere kamer was een betonnen slaaphol. Dus ik heb goed geslapen. Na het opstaan, jammer! De plaatselijke bar zou om 7 uur open zijn, nee dus geen boccadillas. Nu was bij de gite het ontbijt inbegrepen, dus toch maar de voorraadkast geplunderd. Zes boterhammen met jam en boter! In geen maanden meer gegeten. Een stuk kaas uit de koelkast soldaat gemaakt want de eigenaars waren toch aan het lopen. Vandaag zal ik het ijzeren kruis (Cruz de ferro) passeren, een ijzeren kruis op een boomstam. Ik dacht dat dat bij SdC stond maar eerder dus. De traditie is dat de pelgrims daar hun meegebrachte steen neerleggen als symbool voor de last of hun zonden die ze van zich af leggen. Rianne heeft mij hiervoor een prachtig beschilderde staan gegeven. Ik zal hem vast uit mijn rugzak halen en in mijn broekzak stoppen. Affijn mijn hele rugzak vak leeggehaald waar hij in moet zitten, maar geen steen. Ik ben hem dus de afgelopen maanden verloren! Mooi denk ik, ik ben eerder van mijn zonden en last afgeraakt dan ik zelf wist, ik ben verder dan ik denk. Het zij zo. Ik op pad volgens het boekje ga ik zo'n 300 meter stijgen. Het pad loopt over bospaden, ipv asfalt, ik loop als vanzelf. Tegen middag bij een dorpje, verdorie de bar is dicht geen boccadillas geen lunch. Ik verdwaal kortstondig en moet over asfalt lopen maar pik de Camino weer op. Dan maar geen lunch tot het volgende dorp. En dan komt opeens het ijzeren kruis in zicht, de commercie draait hier op volle toeren. Ik zie bussen met toeristen die de toeristen enkele km voor het kruis afzetten zodat er naar toe gewandeld kan worden. Ze vliegen mij voorbij in hun schone kreukvrije goed zittende kleren, ik zie er uit alsof onder een vrachtwagen heb gelegen vergeleken bij hun. Frustratie ik zie veel mensen, op en rond het kruis. Tegelijkertijd treft de energie mij in volle kracht wow! Dit is bekend! Ik voel de energie en emoties door mij heen jagen en sta stil zo'n 100 voor het kruis en huil! Ik zie de ridder waar ik enkele weken geleden al vage terugkerende beelden van kreeg, nu duidelijk. Hij steunt op zijn zwaard, zoals ik gewend ben op mijn stokken te steunen als ik stilsta! En hij geeft zich over, het woord ''overgeven'' roept allemaal emoties bij mij los. Ik ben in 2 werelden, daar als ridder die de emoties voelt van zijn/mijn overgave en Donald in het nu, die mensen langs ziet komen (met een aangelijnde kat nota bene!) touringcar bussen ziet rijden en ook staat te huilen met zijn rugzak op en ook steunend maar nu op stokken. Overgave, overgave, overgave emoties blijven me overspoelen. Overgave aan wat? Als ridder betekende het dat ik niet meer zou vechten, ik zou me niet meer door mijn kracht laten leiden. Ineens dringt het tot mij door, hier had Shirley het over tijdens de tarotlegging gisteravond! Kracht in combinatie met intuitie en overgave toen snapte ik niet aan wat nu wel; aan mijn helende energieen. Die mijn leven laten leiden. Toen als ridder werd ik monnik,waardoor ik mij uit de samenleving terugtrok. Wat niet de bedoeling was, het is de bedoeling dat ik in dit leven in de samenleving mijn helende krachten ontplooi door er mij aan over te geven. Ik word rustiger en kan weer doorlopen. Ik nader het kruis en voer uit wat ik vanmorgen overdacht heb wat door de ervaring van zonet een besluit is geworden. Ik ga bij het kruis de mij door, een onbekende man, gegeven zwarte toermalijn achterlaten. Niet voor mij maar voor de postbode van Sittard. De zwarte toermalijn was ter bescherming tegen negativiteit en kwaad. Na zonet voel ik dat mijn energieveld zo gegroeid is, dat ik voldoende zelfbescherming heb. Ik ben niet voor niks mijn eigen steen ongemerkt verloren! De postbode uit Sittard heeft er meer aan. Ik focus al mijn energie in een gebed, aan de Universele liefde, dat door dit ritueel de postman healing mag vinden. En gooi mijn steen op de stapel. Om mij heen zijn allerlei mensen druk bezig zichzelf met allerlei voorwerpen (bv fietsen) bij de steenberg te laten fotograferen. Busladingen toeristen worden uitgeladen mensen eten en praten. Ik loop in diepe innerlijke stilte naar mijn oude trouwe rugzak, stokken en gedeukte en gescheurde hoed. Voor de zoveel 1000ste keer in dik 4 maanden zet ik mijn hoed op, gesp mijn rugzak om pak mijn waterfles en stokken en loop alleen door ik voel me stil en in mezelf gekeerd en onder de indruk van wat er allemaal het laatste uur gebeurd is. Ik zoek het pad weer op en laat weer een plaats met belevenissen indrukken en mensen die in een andere realiteit zitten dan ik, achter en loop door, zoals ook zovele malen de afgelopen maanden...... There is no way to happines, happines is the way. Maar ja de eenzaamheid duurt niet lang, schijnbaar is dit ook het pun waar busladingen toeristen hun 7 km lange wandeling, naar beneden, naar het volgende dorp lopen. In file lopen ze over het bergpad pratend en lawaaierig. Ik zet mijn frustratie voorbij en groet ze met een glimlach. Ook zij mogen er zijn Donald. Er zijn veel meer dingen gebeurd, ik kampeer weer. Mijn tent staat vlak naast het terras in de tuin van een gite. Ik kreeg vreemde blikken toen ik mijn tent opzette van de kersverse pelgrims. Het kan me niks schelen, als ze het niet begrijpen. Later die avond besloot ik een vreemde vrouw Reiki te geven. Ze had last van haar knieen na 3 weken lopen. Het was miraculeus, de pijn was daarna VOLLEDIG! Weg! Dit is mij nog nooit overkomen, dat mijn Reiki energie zo puur fysiek heelt! Leiding vanuit mijn helende krachten. Ook de vrouw wist niet hoe ze het had.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten