Pimiënto de padron, gegrilde vis met aardappelschijven, taart
Vandaag eerst onze derde oorkonde gescoord. De Finisterrealle als bewijs dat we van SdC naar Finisterra zijn gelopen. Ik geef het toe je krijgt ze bijna bij een flesje olijfolie hier in Spanje. Nanda heeft er nu 2 en ik 3. Leuk maar niet echt belangrijk denk ik dan maar. Wat wel serieus is, is dat ik naar Finisterra ben gelopen om mijn zwerftocht af te sluiten. De vroegere pelgrims kwamen hiernaar toe om hun kleren te verbranden en zo zichzelf te reinigen en afstand te doen van hun oude zelf, de pelgrimage heeft hun gelouterd en vernieuwd . Voor mezelf wil ik dit ook doen en heb besloten 3 dingen te verbranden waaraan ik toch wel gehecht ben. Mijn strooien hoed, die mij 4 maanden beschermd heeft tegen de sterke zon, hij is gescheurd uit vorm en meerdere malen helemaal doorgezweet er waren momenten de afgelopen maanden dat ik eraan twijfelde of hij SdC zou halen, maar hij is net zo taai als ik. Met een dwergje erop genaaid (de leraar met zijn kaarslantaarntje één van de 7 dwergen van Sneeuwwitje) die ik in Vezelay per post ontving en een ijzeren schelpmedaillon eraan vast gebonden gekocht in Le Puy en Velay. Dit hoedje was mijn handelsmerk, ik werd eraan herkent (en mijn yogithee :-) ). Ik zie er tegenop maar ik ga van hem scheiden. Verder heb ik 2 witte (nou ja met enigzins een grauwsluier(tje) ) T-shirts met opdruk. Ze zijn al gauw 10 jaar oud maar ik heb ze op al mijn reizen gedragen, naar Egypte, India, mijn rugzak vakanties in Frankrijk, de 3 maanden trekken in Australie noem maar op. Elke keer kreeg ik ze weer wit met soda in de was en ze zitten heerlijk bij erg warm weer met een sterke zon. Bij alle reizen waar ik verdieping en groei ervaren heb waren zij er ook. Zo ook deze reis. Voor mij attributen waar ik een band mee heb die ik los mag laten als nieuwe Donald. Nanda en ik lopen dus naar Cabo de Fisterra het meest westelijke stukje Europees vasteland, waar volgens de Middeleeuwers het land eindigt, Fisterra is een soort verbastering van Finish-Terra einde van de aarde. Nanda en ik lopen nu zonder bepakking de laatste kms, ik ben stil Nanda merkt het. Weer flashbacks en ontroering bij mij, weer zie ik steden, kampings, mensen en indrukken aan mij voorbij gaan. Zonder volgorde of dat er sturing is, het gebeurt zoals wel meer gebeurd is de laatste dagen. Raar al die mensen en contacten die ik ervaren heb, het dringt echt tot mij door dat ik ze nooit meer zal zien. Nog even een foto van mij bij het laatste pelgrimsbeeld wat ik tegen kom op mijn tocht, let op ik heb mijn hoed nog op! We naderen de kaap, ze heeft een vuurtoren, daarachter staat een zendmast volgehangen met allerlei kledingstukken. Een bord waarschuwt dat er geen vuur gemaakt mag worden :-( weer een traditie naar de haaien! Toegegeven duidelijk is te zien dat een deel van de begroeiing van de helling verbrand is. Op een rots bij de kaap is een ijzeren schoen bevestigd, ik leg er mijn hoed naast en neem een foto. Tja wat nu? wat doe ik? werp ik mijn hoed en T-shirts in zee, verzwaard met stenen? Nee dan maar illegaal een fikkie stoken, de kaap is groot ik vind wel een plek. Wat ik ook doe, ergens achteraf met een schitterend uitzicht over zee maak ik een vuurtje, eerst mijn hoed daarna mijn T-shirts. Daarna zie ik iets wat mij echt aan het hart gaat, de leraar ligt naast het vuur half zwart met een gesmolten lantaarn in zijn hand een beetje sip kijkend lijkt wel. Ook vind ik de schelpmedaillon. Heet van het vuur. Ik slaag erin om de 2 aan elkaar te smelten en zet ze op een rots die uitkijkt over de zee. Zoals de leraar mij geleid heeft mag hij nu met zijn lantaarntje andere pelgrims en schepen naar de kaap van Finisterra leiden. Half zwart en gesmolten, ik hoop dat het op de foto een beetje te zien is. Ik dank hem voor zijn verlichtende hulp, na deze reis mag ik zelf mijn levenspad gaan zoeken ik ben mijn eigen leraar geworden! Weet ik. Het kost veel wilskracht de schelp en hem daar achter, op die rots, te laten maar het is beter zo voel ik, ik heb een nieuwe weg te gaan. En hoe die de komende week lopen gaat is nog even onduidelijk, er is een staking bij de Spaanse verkeersleiders dus onze terugvlucht is onzeker. Toch wil ik komende vrijdag terug zijn voor mijn zus (ik zal nu niet zeggen waarom Nadia :-) ) Ik kan het makkelijker loslaten ik mag hier wat van leren en ik voel dat ik vrijdag gewoon op tijd zal zijn. Morgen eerst naar SdC met de bus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten