Niet als laatste op, 3 Spaanse Blitz-pelgrima's zijn ook aan het inpakken. Moeder, vriendin en dochter, zij nemen op zijn Spaans een kaffee con leche (koffie met melk) ik zet op zijn Hollands mijn eigen thee en eet mijn in de supermarkt gekochte brood, kaas en worst. De vrolijkheid borrelt in mij op, ik loop zingend rond. De serveerster vraagt met een grote glimlach of ik altijd zo vrolijk ben. Het is de Camino zeg ik. Zingend ga ik op weg ''Me and Bobby Mcgee'' niet zo druk als gisteren maar wel druk. Het vals plat laat zich goed merken. Ik heb papbenen vanmorgen, hellingen zijn zwaar om te nemen, ik kom niet in mijn ritme. Heb geen energie. Ik snap niet waarom. Ik zal toch zo'n 25 km af moeten leggen dus ik vertel mijn benen dat we toch een dag lopen moeten. Rond half 12 neem ik een rustpauze met thee en Santiago amandeltaart. En zowaar na de rustpauze is de energie weer terug voel ik. Zelfs de, de hele morgen, bewolkte, hemel trekt open! Na de lunch loop ik terug naar het pad en daar komt Hans aan. Relaxt lopend en dito uitstraling, heerlijk om te zien. Wat een verschil met een week geleden, toen was hij de correcte, gedisciplineerde strikte Duitser. We maken een praatje en gaan daarna onze eigen weg in ons eigen tempo. Het is wel de middag van ontmoetingen ik kom een moeder en dochter tegen bij een bar die ik ken. Als we elkaar tegenkomen zitten zij steevast aan een biertje en vraag ik een slok. De dochter ziet mij en houdt haar glas al uitnodigend uit. Na mijn water bijgevuld te hebben loop ik door. Na 2 uur zie ik Dominik de Poolse. Ze zit bij een gite in het laatste dorpje voor het dorpje waar ik wil stoppen. Het gesprek is gezellig en kwart over 4 ga ik weg. Was ik maar gebleven want de gite 5 km verder is verdwenen. Dus kan ik nog eens 5 km verder lopen dat wordt een latertje vandaag. Gelukkig is om de één of andere reden mijn energie opperbest, wat een verschil met vanmorgen. Ik loop dapper door en ben tegen 7uur in Melide. Waar een wijngooi feest is. Een heleboel jongelui lopen rond in T-shirts met rode wijnvlekken. Om bij de gite te komen moet ik door een compacte menigte feestende en drinkende mensen heen met mijn rugzak op mijn rug. Ik denk, nou het zal mij benieuwen. Als een tienermeisje mij ziet begint ze te roepen ''Een pelgrim, een pelgrim. Maak ruimte voor de pelgrim!!'' Ik krijg allemaal glimlachje en schouderklopjes en men laat mij door. Ongelooflijk wat een respect voor pelgrims! De gite is een verschrikking, groot, onpersoonlijk, koud en efficient. De stapelbedden staan 4 bij 4 tegen elkaar. Als man denk je dan laat die ene fors geschapen leuke vrouw van zonet alsjeblieft naast mij komen slapen. Het blijft bij dromen natuurlijk. Voordeel is wel, ze werken met weggooi hoeslakens en slopen, goed anti bedzwans beleid!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten