Wat een heerlijke frisse nacht in mijn tent, de gite slaapzalen zijn zo bedompt en warm. Als ik mijn tent inpak gaan de andere mensen alweer op weg. Ik ga naar de bar voor een Boccadilla ontbijt. Hoewel de Camino over asfalt loop is het een schitterende morgen wandeling. De vroege morgen zon het landschap de energie, ik krijg een éénheidservaring. Snotterend van de emoties loop ik verder, ik mag er weer helemaal zijn in alle vol-ledigheid :-) Vandaag een korte etappe, kan ik tegelijk wat rust nemen ik heb het nodig voel ik, ik ben vroeg weggegaan dus ik loop relaxt. Op een gegeven wordt ik ingehaald door een oude Spanjaard op een oude vouwfiets. Hij stopt en geeft mij 5 pruimen. Poccas per ???? De rest versta ik niet. Hij maakt wind geluiden en wijst op zijn achterste. A ha ik krijg er niet veel want ze zijn te laxerend. Laxerend of niet ze smaken heerlijk. Ik eet ze achter elkaar op. De rest van de dag heb ik rommelende darmen en biogas aandrijving. Het wordt weer een mooie en ook warme wandeldag. En ik ben lekker op tijd in de gite rond 3 uur. En wat leuk Annieck (de Franse healster, van de mislukte Dinerdate) is er ook. Leuk om elkaar weer te zien een stevige knuffel en een diep gesprek bij koppen yogithee volgt. Ik had mijn bedenkingen over de gite maar daar blijft niks van over. Goede energie leuke mensen en een prive grasveldje. Dat wordt weer kamperen!! Ik maak kennis met een Australische yoga-lerares Jacky. De eerste die ik ontmoet die ook vorige levens ervaringen heeft. Als we de ervaringen delen is de conclusie dat het proces hetzelfde is. Beiden ervaren we eerst energie daarna emoties waarna lichamelijke ervaringen of beelden volgen. Zij heeft haar ervaringen niet alleen in kerken, tegen ik wel. Kon het niet nalaten om even de therapeut te zijn. Ze vertelde dat ze beelden had gehad van een leven waarin ze als heks verbrand is. Ik pakte haar hand en zag dat ''men'' bang was voor haar kunde. Ik vroeg; durf je in dit leven al je kennis te gebruiken? Antwoord; nee. Tijdens een tuinsessie bleek ze als heks te weten dat ze gedood zou worden om wat ze deed. Hierop zat een angst (in haar buik) die ver voor dat leven al ontstaan was, en gekoppeld was aan ik doe het toch want ik doe het goed. Ze klaagde dat haar buik zelfs met yogaoefeningen niet wilde verdwijnen. Nu weet je waarom zei ik eerst de angst eruit. We hebben Emails uitgewisseld, ze woont in Sydney in een groot huis, als ik naar Australie ga kan ik daar blijven slapen en sessies geven, zij zal wel voor mensen zorgen. Wat een aanbod , na de Camino nog een paar weken naar Sydney. Klinkt niet gek!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten