Standaard als laatste weg, als ik naar de kaart kijk ziet de route er erg onaantrekkelijk uit. Ze loopt voor 99% langs snelwegen dus over de route kan ik kort zijn, een onaantrekkelijke route om te lopen met al dat voorbijrazende verkeer. Het enige goede is dat er overal voetpaden langs de wegen lopen, ik hoef niet op het asfalt te lopen. Als vanzelf begin ik te denken aan ..... de tijd na de Camino! Ik begin de Camino een beetje los te laten lijkt wel. Dat is goed. In gedachten heb ik mijn wc verbouwd, met een hangpot en nieuwe tegels. Ook wil ik mijn woonkamer opnieuw van muurverf voorzien. Zo zie je maar elk trace in de Camino krijgt zijn eigen invulling. Voor de rest loop ik lekker door. Ik heb nu de Boccadillas (Spaanse sandwich) als ontbijt en lunch mogelijkheid ontdekt. Bij het volgende stadje sla ik er 1 in voor de lunch. De yoga in de middag is middelmatig teveel verkeer en te weinig natuur. In mijn gids staan 2 Auberges in Leon, met vermelding dat ze beiden veelvuldig vol zijn. Ik besluit de Municipal Auberge te nemen die ligt het verst van de route af en is hoop ik het rustigst. Het is nog een behoorlijk eind lopen. Ze bestaat uit een groot gebouw met allemaal slaapkamer met maximaal 8 bedden. Dat is mooi weinig mensen op een kamer is altijd rustiger. Ik val op het bed en slaap voor een uur. Daarna Leon in. Ik zit in de verkeerde hoek van de stad, de Kathedraal is te ver daar heb ik geen zin meer in, en puf meer voor. Wel vind ik een gigantische supermarkt waar ik voor morgen heerlijk brood, kaas en worst kan inslaan. En ook thee, in de kleine dorpjes drinken de Spanjaarden volgens mij alleen maar koffie! Dan de stad in voor een maaltijd, ik eindig aan een tafel met 4 onbekende Pelgrims uit; Belgie, Sweden, Noorwegen en Korea. Ik werd door ze uitgenodigd erbij te komen zitten. De Koreaanse zegt in het begin weinig, later kwam ik wat meer in gesprek met haar en wat een verhaal. Ze is 21 en haar ouders zijn gescheiden, dat is ongehoord in Korea. Mannen kunnen daar niet voor zichzelf zorgen dus zij verving haar moeder. Tevens heeft ze de leeftijd dat iedereen in Korea aan carriere en geld verdienen denkt, veel competitie dus waaraan ze niet mee kan doen. Ze is nog nooit Korea uitgeweest en besloot de Camino te lopen nadat een meester erover verteld had, ze wilde tijd voor zichzelf. Haar grootste cultuurschok was dat mannen en vrouwen in één zaal sliepen en ook dat ze nu niet meer tot een groep behoort en alles zelf moet beslissen. Ik weet uit mijn reizen naar Maleisië dat Aziaten altijd alles in groepsverband doen. Ik heb veel respect voor haar, wat een last om te dragen op zo'n jonge leeftijd, ze vertelde dat ze nu weinig kans heeft op een vriend omdat men verwacht dat ze ook zal gaan scheiden net zoals haar ouders. Wat een klein burgerlijkheid in Korea, ik zei: neem een Europese man die vinden het niet erg in een poging haar op te beuren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten