Onderweg van Avallon, regen, regen en nog eens regen. Voor de 2e dag loop ik in mijn schoenen te soppen. Dan zie ik het liggen Vezelay! Ik weet het zeker, ik sta sil en kijk en zie het voor het eerst in het echt, leuk om het WEER te zien! Wat een vocht, wat een regen. Tent opzetten op de kamping vraagt veel werk om alles droog te houden. Kom er ook nog achter dat waarschijnlijk mijn pelgrimspaspoort met de oude kaarten teruggestuurd heb naar Nanda :-( Half 7 terug naar V oh ja ik wil ook alle brieven nog lezen loop 2 verslagen achter, maar wil eerst naar de kerk. Het regent ik draag mijn poncho voelt als een monnikspij met die kapuchon. Mijn hoofd is vol ik ben bijna bij de kerk, de kerk!!! Ik voel energie door mijn lichaam stromen en stop, handen open naar voren zo dat is energie zeg! Ik voel het door mijn ruggegraat tintelen, ik loop door naar de kerk daar is het plein en de kerk. Ontroering overspoelt mij, tranen prikken ik kan alleen maar stilstaan en kijken. Kippevel, tranen in mijn ogen IK BEN TERUG!!! Ik ben terug! Ik ben terug! Kan ik alleeen naar denken. Ik ben er weer net als toen (1574 komt omhoog) net als nu een arme pelgrim. Alleen op ZIJN pad wat hij alleen wil of moet volbrengen. Minuten sta ik stil en kijk, ga dan de kerk in. Tranen, ontroering en verdriet huilend sta ik stil. Ik ben er weer net als toen. Iets zegt in mij, dit is oud verdriet uit een vorig leven! Het verdriet ebt weg, de ontroering en de tranen blijven. Er is een mis gezang dat is mooi de preek stoort. Net als toen ga ik op mijn knieen zitten helemaal alleen achterin de kerk en huil. Nu! Nu!, nu! DEZE KEER ga ik het halen, toen heb ik het niet gehaald (I died trying). Deze reis maak ik af wat ik toen niet kon. Heeft iets te maken met een gelofte (de postbode in Sittard?) en om hulp vragen om iets te realiseren ( nu Reincarnatie Therapie deel van mijn leven maken). Ik zit op mijn knieen alweer, net een mokkikspij die poncho zo. Was ik toen monnik? Nu kan ik gaan zitten, de mis is voorbij de mensen lopen langs mij. Een aantal dingen worden duidelijk, waar mijn gedrevenheid vandaan om te gaan pelgrimeren, ik moet toen in dezelfde energie gestorven zijn, volhoudend tot het eind zonder te willen opgeven (erg herkenbaar voor mij in dit leven). Toen was het een soort prive uitdaging om te gaan, ik moest het alleen doen. Ik hoor het Lidwien nog zeggen in Sittard (alweer Sittard !) bij de nonnetjes waar we sliepen. ''hij moet toch alles alleen doen'' zei ze. Toen dacht ik vreemd ze heeft gelijk waarom is dat zo? Een nogal emotionele dag vandaag, op het postkantoor lagen stapels brieven te wachten door de bovenstaande belevenis niet aan toegekomen. Mensen alvast bedankt heerlijk al die brieven! Ik kom nog op terug. Zit even te vol met alles wat ik ervaren heb. Ga ik nu Shirley Maclaine acherna op deze reis?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ha Donald, ik dacht al... waar blijven die vorige levens nou, die met je reis te maken hebben... eh voila! Prachtig! Hoop dat je de post ontvangen hebt. Grote kans dat de mensen die je nu post zenden je ooit op de reis in het voorbije leven hebben 'begeleid'.
BeantwoordenVerwijderenWandel-ze verder en geniet van wat er allemaal nog spontaan naar bovenkomt. Grtjs, Marianne (in vorig leven in die streek pastoor geweest)