26 juni 25 km Cunlhat Kamping

Grillade de Boeuf francais selon arrivage, mousse de chocola na.

I stand where I stand.
I think of my land.
I feel so alone.
I am thinking of home.
De woorden van een soldatenlied uit de (anti)oorlogsfilm Merry Christmass. Tijdens het opbreken kwamen de woorden als vanzelf omhoog. Het gaf mij een bitterzoet gevoel. Emoties zitten om de één of andere reden dicht onder het oppervlakte vanmorgen. Naar het stadje brood voor 2 dagen kopen, 4 pain de raisin en 4 croissants. Daarna ontbijten heerlijk op een bankje, beetje uit de zon die is sterk, kopje thee gezet. Smullen maar, ik loop door het dorpje hé de kerk is open! Wat een buitenkansje, hij is 12e eeuws. Bepakt en bezakt loop ik naar binnen. Mensen zijn aan het opruimen ik vraag of ik naar binnen kan. Een man komt later naar mij toe en we praten wat. Totdat hij erachter komt dat ik een pelgrim ben, ik krijg dan altijd te horen ''vous etes tres couragieus'' je voelt ook dan het respect wat mensen hier voor pelgrims hebben. Weet nooit goed wat ik daarmee aan moet met dat oprechte respect, voor mij is het zo dat als ik het kan iemand anders het ook kan. Ik ben geen speciaal persoon. De hele groep wenst mij ''bon courage'' het liedje komt weer in mijn hoofd. En daarmee komen ineens de tranen. Huilend loop ik door het dorp, gelukkig is er even niemand die mij ziet. Ik probeer na te denken, voel ik mij alleen, heb ik heimwee? Nee helemaal niet, ik mis mijn huis niet, en mijn vriend(inn)en en familie niet in die mate realiseer ik mij. Het is gewoon ontroering omdat ik dit mag doen, lopen door het prachtige Franse landschap op een schitterende zomerse morgen mijn lichaam is op en top fit en gezond en het is heerlijk om met mensen te kunnen praten die bezig zijn hun kerk schoon te maken en aandacht en, om de één of andere reden, respect voor mij hebben. Wat kan het leven mooi zijn als je alles wat nodig gewoon op je rug mee kan sjouwen, een tent, een rugzak, 2 schoenen en wandelstokken. Ik denk aan de Bhuddistische uitspraak dat bezit jouw bezit en daarom lijden veroorzaakt (des te meer je hebt, des te meer je bang bent het te verliezen). Zo lopende in de zonneschijn met mijn rugzak kan ik de juistheid van die uitspraak helemaal voelen ipv rationeel begrijpen. Ik voel mij vrij, licht als een veertje (met 17 kg op mijn rug). De eerste 10 km zijn mooi rustige weg, weinig verkeer golvend landschap schitterend weer en de lucht heeft de koelte van de morgen, bij Augerolles aangekomen neem ik een bochtig B-weggetje. Wat ontzettend druk blijkt te zijn. Auto's zoeven voorbij, soms in file, doordat het een bochtig weggetje is moet ik regelmatig in de berm stappen en lopen. Het zijn zo een onrustige 5 km. Wat een verschil met de eerste 8! Binnensmond mopperend onderga ik het. Later zie ik de reden van deze drukte, een belangrijke doorgangsweg is afgesloten en het verkeer wordt omgeleid over ''mijn'' weggetje. In de middag nog 11 km te gaan. Het is vals plat lopen. De weg blijft voortdurend licht stijgen. Toch gaat het redelijk snel 5 km in iets meer dan een uur haal ik. Maar de belasting is voelbaar na zo'n 25 km komt Cunlhat in zicht en is mijn energie op, ook door de brandende middagzon. Dat beloofd wat de komende dagen. De kamping ligt aan de andere kant van het dorp 1 km erbuiten.ik pers de laatste 2 km eruit en ben er. Gelukkig is er een restaurant vlak naast de kamping, na de nodige kampeer werkzaamheden een douche en een half uur op mijn rug liggen strijk ik daar neer. Het is wat duur maar erg goed, met zowaar flink wat groente bij het gerecht. Wat zal mijn slaapzak lekker liggen vanavond. Overmorgen eenrustdag en ik hoop donderdag in Le Puy en Velay aan te komen, leuk ik hoop er brieven te vinden en het weekend na die donderdag komen Henk&Monique met kids naar mij toegetuft ik kijk er ontzettend naar uit ze weer te zien!