(door slecht ontvangst is het niet mogelijk geweest om, een paar dagen, berichten te sturen, ik ben nu in Spanje en ga hetnogmaals proberen)
De gite van Uhart Mixe blijkt toch wel een speciale. Ten eerste komt er een gehandicapte Duitser aan in een rolstoel-fiets. Hij kan niet lopen zonder stokken en fietst (arm aangedreven!) naar SdC! Zoals echte Fransen betaamd wordt hij hartelijk uitgenodigd aan de Pelgrimstafel vlak bij mij. Dus ik mag gaan vertalen van Frans <-> Duits. Ik kom erachter dat als ik Duits gesproken heb Frans bijna onmogelijk is geworden. Ik ben steeds bezig mentaal de knop om te zetten. Deze Duitser is toch ook wel een speciaaltje, als ik Om Mani padmi um neurie herkent hij het. Ik vraag of hij mediteert? Ja dat doet hij. We raken in gesprek hij vertelt dat hij in Frankrijk door een auto, met rolstoel en al, van de weg gereden is. Dat werd een ziekenhuisopname vanwege 2 gebroken ribben. Al pratende vraag ik of ik zijn hand vast mag houden. Dat kan, als we elkaar een hand geven dan voel ik de energie van mij naar hem stromen. Ik ben verbaasd want hij lijkt mij geen zuiger. Dan zie ik dat de Universele Energie mijn lichaam instroomt alsof hij de energie aantrekt! Nog nooit zoiets meegemaakt. Als ik hem erna vraag zegt hij dat het klopt, hij kan de Universele Energie naar zich toe trekken. Later, bij het ontbijt, praat ik er met Antoinette over, eigenaresse van de gite. Ze zag ons bezig en vertelde dat ze de gite energetisc heeft laten reinigen. De gite voelde dan ook goed aan. Ik kon er ook niet wegkomen, ik had nl bedacht om vast 6 km voor te lopen naar Ostabat, vandaar is St J P de Port maar 20 km. Rond kwart voor 3 eindelijk mezelf daar los kunnen maken van het relaxte sfeertje. Een mooie wandeling door het steeds bergachtiger wordend landschap volgde. Geen heuvels meer maar bergachtig steile hellingen. Met schitterende uitzichten en een zon die nu eens achter de wolken zat dus lekker koel maar wel zweten. Ondanks deze schoonheid merkte ik bij mijzelf een bepaalde emotionele matheid. Al dat gewroet in vorige levens begint zijn (emotionele) uitwerking te krijgen. Ik ben bekend met de volgende stap in het helingsproces maar impact heeft het wel. De route in stilte en met mezelf worstelend gelopen. In Ostabat de gite opgezocht, er is geen kamping, het is ook een klein plaatsje. Ontstaan doordat de Hospitalierridders hier een ziekenhuis voor de pelgrims bouwde. De huizen zijn echte boerenhuizen, dikke muren kleine ramen beetje donker en somber binnen. Maar goed er staat een bed en ik kan in de bar eten. Een eenvoudige maar smakelijke maaltijd, je kan merken dat je in argrarisch gebied ziet, ook aan de vele vliegen. Affijn morgen in St J P de Port het einde van het Franse stuk van de reis, ben benieuwd wat ik in Spanje ga beleven de 2 komende maanden. Aan de tafel zat een Fransman die de tocht omgekeerd loopt. Hij had eindelijk eens positieve verhalen over de Spaanse Camino. Speciale wandelpaden naast de autowegen en de gites liggen op korte afstand en zijn altijd gezellig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten