Het bekende opstaan in een gite, voor 6'n begint het gerommel al van vertrekkende mensen. Die Spanjaarden kunnen goed feest vieren, de muziek en het lawaai van mensenis nu NOG te horen! Zelfs met oordopjes een onrustige nacht. Iedereen is bezig ik ga de tuin in voor mijn meditatie. Als ik terugkom valt mijn oog op mijn schoenen, die met vele andere schoenen vlakbij de ingang staat. Ik zet er altijd mijn 2 stokken in. Nu nog maar één! Godver de Godver de Godver één stok pleitte. Ik loop met mijn andere stok naar de ontijtzaal, er hangt een bel. Ik luid hem en vraag aandacht en vraag of iemand voor mij vertalen kan. In het Engels vertel ik dat ik een stok mis. Meer kan ik niet doen, als het licht is zal ik buiten de kerk gaan kijken. Het houd mij bezig, ik denk nog aan wat Ik schreef in Najera, ''hopen dat er binnenkort niks met mijn stokken gebeurt'', en nu dit! Ik ga me maar scheren en probeer het allemaal van me af te zetten en zend een hulpvraag omhoog om mijn stok terug te krijgen. Ik kan moeilijk 16 kg rugzak gaan dragen zonder stokken. Als ik weer de eetzaal in loop kijkt iedereen mij aan! Hij is terecht, hij is op het plein gevonden! Ik denk dat dronken feestende jochies binnen zijn gekomen (de deur is niet op slot) en hem meegenomen hebben. Gelukkig hij is terug bedankt daarboven. Als ik wegga merk ik dat mijn bananenband weg is, die is wel eens meer losgeschoten. Niet meer te vinden in de gite, heb maar een touwtje genomen. Kom nog even mijn yoga-leerlinge tegen ze laat merken dat ze blij is. De dag is na 9 uur al warm ik loop door. Vlak buiten het dorp zie ik iets wat veel indruk op mij maakt, 4 paren lopen voor mij. Waarvan 4 mensen blind, de andere 4 leiden hun. Wat een liefdevolle begeleiding om iemand zo de Camino te laten lopen! Het ontroerd mij ( ja even een traantje weggepinkt!). Heb er verder over nagedacht, dit zou ik ook voor blinde medemens wilen doen die de Camino wil lopen. Dus ik zet het maar in mijn Blog, wie weet komt er wat van ik merk het wel of iemand reageert. Later die morgen kom ik in gesprek met een Italiaanse Gestahlt Terapeute we bespreken elkaars vakgebied. Maar ze loopt traag na een tijdje ga ik alleen verder. Na verloop van tijd ontmoet ik Silke ze is in gezelschap van Philip een Duitser omdat we hetzelfde loopritme hebben blijven we bij elkaar. Tot aan Belorado, ik ben moe het gebrek aan slaap begint zich te wreken. We stoppen bij een gite waar we water en koude thee krijgen. Ik wil mediteren en yoga doen en daarna eten. Ik vertel beiden dat ik door wil gaan voor yoga, lunch enz. Als ze willen kunnen ze mee. Graag ze willen allebei. Ik vraag aan de gite beheerster of er een schaduwrijke tuin is die we mogen gebruiken. Maar natuurlijk. Dus ik kan weer voor yoga leraarspelen voor Silke en Philip deze keer. Vooral Silke vindt veel innerlijke rust zie ik aan haar gezicht en dat voor een 21 jarige meid! En na de yoga is er yogithee :-) We lopen verder, nog 10 km, er is wind (voelt als een föhn) mijn zweet droogt op. Na een paar km is Philip bij zijn eindpunt Silke en ik gaan verder. Dan kom ik bij mijn eindpunt, Silke wil nog een plaatsje door. Ik besluit mee te gaan. En ben blij toe, we zitten nu in een plaatsje van 25 inwoners in een Alberge €16,- met diner en ontbijt. Met zijn 2'n in één kamer, heerlijk zo hebben we beiden een goede rustige nacht. Raar hoe het eea zo loopt, ik ontmoette Silke gisteren en nu delen we een kamer met zijn 2'n als broer en zus. Alsof we elkaar al jaren kennen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten