ik sta relaxt op, want vandaag loop ik 10 km, daarna een rustmiddag. Alleen Silke en Ronald liggen nog in bed. Ik neem het ontbijt mee naar buiten en ga lekker eten aangevuld met een croissant en kaas en worst. Franse ontbijten zijn niks, Spaans ontbijten zijn een ramp qua voedingswaarde. Alleen wat voorverpakt spul. Silke komt naar beneden. We praten wat, ze wil hier een dag blijven, ze heeft een bloeiende roos in de grot van de liefdesgod, zoals de Indianen zeggen. Vandaar het moeilijke lopen gisteren. Als ik later naar beneden komt ligt ze languit op een bank in een warme trui die haar lange benen vrijlaat. Haar energie komt naar binnen bij mij. Tot nog toe voelde ze voor mij als een zus, een meisje met haar 21 jaar, nu is ze ineens een vrouw die daar ligt. Wonderlijk, haar energie, oogopslag, zoals ze daarligt alles heeft een onderhuidse sensualiteit. Van het ene op het andere moment is ze een vrouw voor mij, het mysterie van jonge vrouwen Pfoe! Ik geef haar een knuffel en loop weg rond een uur of 9. De lucht is nog koel. Tien km, 2 uur lopen. De weg loopt over een prachtige hoogvlakte, gemaaide korenvelden zover het oog reikt. Het goud van de korenvelden contrasteerd met de strak blauwe lucht. De weg is km's ver te zien met hier daar zwarte punten van medewandelaars erover uitegstrooid. In de verte zie ik mijn eindpunt al het dorpje ligt in de vlakte beneden al te blakeren in de zon. De laatste paar kilometers wordt ik ingehaald door een groep Italianen waarbij de Poolse loopt die ik net voor Pamplona ontmoet heb, ze heeft een soort van droevige oogopslag. Eindelijk kunnen we eens bijpraten na Pamplona kwam het er niet meer van. Ze blijkt Sociologe te zijn, we zetten een hele boom op over de kerk bekeken vanuit Sociologisch perspectief. Al pratend komen we het dorp binnen en stoppen bij de dorpswinkel daar zegt een uithangbord dat het nog 469 km naar SdC is. Ik zit onder de 500 km! Ze vraagt of ik een sandwich wil en ze maakt hem ter plaatse. Als ze met de Italianen verder gaat blijf ik alleen achter. We gaan de gite maar eens opzoeken, die is gauw gevonden. Hij is dicht, kan me niets schelen ik vind alles goed. Als hij open gaat laat ik mij inschrijven en plof op een bed waar ik op in slaap val. Als ik wakker wordt besluit ik dat het tijd voor yoga is, ik heb al een beschaduwde plek in het veld gezien. Heerlijk nu eens wat langer mediteren, de begin meditatie duurt een half uur. Verfrist van de yoga ga ik weer het dorp in. Daar kom ik Lorna en Brian tegen. Ik zit wel in de vrouwen vandaag! Ze begroet mij enthousiast. Bij hun is een duits meisje (21 jaar) wat haar eerste wandeldag heeft, ze kijkt op tegen ons ''ervaren'' pelgrims merk je. We besluiten met z'n 4'n een pelgrimslunch te nemen in het plaatselijke restaurant. Dat wordt weer bijpraten, de groep waar Lorna en Brian bij liepen is, door eindigende vakanties, uit elkaar gevallen. Na de lunch moet Lorna mij haar ervaring vertellen, ze had regelmatig ruzie, op het eind, met één van de Spanjaarden terwijl ze elkaar juist heel graag mochten. Ik had haar de vorige keer verteld dat je op de Camino de liefde vindt, voor haar was het een verwarrende liefde, hij leek op haar ex :-( Onder het teruglopen vraagt Lorna hoe het met mijn groei is gegaan, ik realiseer mij dat ik alleen maar over de mensen kan praten die ik heb mogen helpen groeien, goh wat voelt dat opeens éénzijdig! Als we terugkomen in het dorp blijkt de kerk open, ik ga naar binnen en voel heel zwak de onderhand bekende energie. Ik moet bij het Maria altaar gaan zitten (moeder Aarde energie :-) ) Wat doorkomt is niet heftig (raak ik eraan gewend?) een vrouw van adel (ik dus he he is geen ridder die vecht) met haar hart op de juiste plaats. Ze neemt haar taak als behartiger van de noden van de ''gewone mensen'' zeer ernstig. Ze is geroemd om haar goedheid. Maar cijfert zichzelf helemaal weg, want als ze niet helpt is ze niks waard vindt zij, ik dus. Zelfs als ze ziek is blijft ze helpen tot aan haar dood aan toe. Ik sterf verzwakt in bed. Helpen helpen helpen Donald wel éénzijdig hé? Stemt tot nadenken, ik hoor de stem van een vriendin van mij (Lidwien) die mij daar al zo vaak op gewezen heeft. Tot overmaat van ramp heb ik ook nog een verkoudheidje wat loskomt, heb ik weer. Verkouden in een land met temperaturen van 30 + graden :-( Eergisteren tijdens een stop voelde mijn shirt koud aan van het zweet, ik dacht nog gaat dat goed? Nee dus! ik heb zo weinig isolerend vet over op mijn body dat ik veel te snel afkoel!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten