Bij het opstaan ziet het weer er goed uit, het wordt een mooie wandeldag. Ik heb de ingekorte route in mijn GR65 boekje aangetekend slechts een klein stukje is mij onduidelijk. Het scheelt zo'n 6 a 7 km lopen. Anders had ik 33 km moeten lopen. Na een uur kom ik de eerste Pelgrim al tegen, een man 10 jaar ouder dan mij schat ik. Hij loopt langzaam, die heeft een lange weg te gaan denk ik. Maar schijn bedriegt. Nog wat later haal ik een echtpaar in. Ook zij zoeken de kortere route in het begin is dat altijd even lastig. We praten erover, de vrouw is mooi. Gitzwart haar, Spaans uiterlijk, mooie haakneus. Ze maakt een grap en buigt zich naar mij. Haar energie komt bij mij naar binnen en doet een soort van emotioneel pijn? Eventjes maar. Het moment gaat voorbij. Ik loop verder en denk na, de laatste dagen heb ik mij ontheemd gevoeld eenzaam. Ik realiseer mij dat ik tot nog toe eenzaamheid altijd opvulde met vrouwelijke aandacht. Eén van de structuren in mijn leven, dacht dat ik die kwijt was, nee dus. Ik zie ineens de polariteit van het geheel. Aan de ene kant komen vrouwen die ik mooi vind bij mij naar binnen en dat doet een soort van pijn (heeft te maken met aandacht krijgen) aan de andere kant wil ik de eenzaamheid in mijn leven opvullen met een vrouw. Dat laatste moet ik natuurrlijk vanuit mijn eigen energie opvullen niet van buiten af. Deze polariteit wil ik uit mijn leven hebben, ik ga de komende tijd hier maar eens aan werken. Weet nog niet we zien wel. De tocht loopt lekker de ingekorte route is makkelijk te volgen en zelfs hier en daar aangegeven. Kwam ook nog een Duitser tegen in kleren naar ME ontwerp (zei hij), die de tocht achterste voren loopt. Het grote voordeel is dat je de mensen maar één keer tegen komt zegt hij. Er lopen veel prettig gestoorde mensen op de chemin. Tijdens de lunch zat ik in een weide, ineens komt er een hert aan. Met prachtige gracieuse sprongen, ik blijf doodstil zitten. Hij ziet mij en stopt 25 m van mij vandaan, de wind is goed hij kan mij niet ruiken. Wel 5 minuten drentelt en springt hij om mij heen. Ik zit bij een beekje waarschijnlijk bij zijn drinkplaats. Dichterbij komt het niet maar wat een prachtig dier. Het verdwijnt het bos in. Weer de weg op, ik passeer een jonge pelgrim, aan zijn lopen kan ik zien dat hij geblesseerd is hij loopt moeizaam. We praten wat. Na enige tijd ben ik weer op de GR65, en wie kom ik daar tegen? Die oude man van vanmorgen, respect hoor het is een taaie! De laatste 7 km zijn aangebroken, makkie denk ik. Nou dat viel tegen, aan de topografische kaart zag ik het al een oude spoorweg. Alleen het stijgt voortduren, 7 km tot aan Eauze! Voor die oude stoomlokomotieven zal het wel een efficiente hellingshoek zijn voor mij niet. Na de eerste 20 min denk hé? Ik schiet niet op. Ik merk dat het langzaam gaat maar snap waarom. Ik kan niet het juiste ritme vinden voor deze helling. Als ik mijn tempo loop kost het veel energie, als ik aangepast loop dan ga ik te langzaam. Om gek van te worden, mijn achilleshielen raken overbelast, ze gaan pijn doen. Wat een kl... stuk! Ik worstel me er doorheen 7 km langzaam stijgend, energie zendend naar mijn achilleshielen. Door de vermoeidheid heen bijtend, die 7 km kosten mij dik 1,5 uur. Ik kom moe en enigszins mank lopend boven, arme protesterende achilleshielen. Ik ga voor de christelijke gite gerund door Pauliene en Marcel. Wat een aardige mensen en zo standvastig in hun geloof. Ik mag ze graag en voel veel respect voor ze. We mochten meedoen aan een een avondgebed als we dat wilden. Ik heb ja gezegd, hun gebedsruimte is een houten blokhutje, waar een heerlijke energie hangt. Alsof ik in een zachte koele wind zit die mij langzaam schoonwaait, ongelooflijk! Jammer Pauliene er zo moe uitzien, ze werkt zo hard dat ik bang ben dat ze zichzelf vergeet ze loopt krom van vermoeidheid zonder dat ze het zelf merkt. Spijtig dat ik niet echt met ze kan praten. Grappig trouwens ik wil mijn eenzaamheid opvullen met een vrouw, dat zie ik nu in en.... Ik kom in een gite met bijna alleen maar vrouwen :-) Toeval bestaat niet
zaterdag 31 juli 2010
30 juli 27 km Eauze Accueill Pelerin Bethane
vrijdag 30 juli 2010
29 juli Condom Rustdag zelfde kamping
Een zware droomnacht gehad heb van alles bij elkaar gedroomd weet de dromen niet meer. Vanmorgen vrij vroeg eruit, ik wil de kathedraal bezoeken als deze nog rustig is zonder toeristen massa's. Alberti komt zijn tent uitgestrompeld, duidelijk zijn benen gisteren overbelast, toch wil hij doorlopen. Ik maak thee voor hem terwijl hij inpakt, net als mij gaat hij ''laat'' weg. Ik zal hem nog wel tegenkomen ergens op de chemin. Ik wandel naar de stad, voel me een beetje verloren en alleen, de kathedraal is leeg en er speelt klassieke muziek prachtig. Wel een uur gezeten en rondgelopen het is echt een mooie gotische kerk. Veel sporen van de beeldenstrom, beschadigde beelden die in de muur verwerkt zijn. Het is ook een pelgrimskerk met zijn rondgang achter het koor langs. Daarna lekker aangelummeld, terrasje gepakt, overbodige wandelboeken op de post gedaan enz. Ook lunch gekocht bestaande uit Pathé, avocado, meloen, stokbrood en perzik smullen bij de tent. Alleen ik at als een varken, die avocado gleed steeds van mijn lepel op mijn kleren. Vond in de kerk ook een andere (kortere) route naar mijn volgende stop. Een beschrijving hij is niet aangegeven. Komt goed uit want volgens het boekje is de afstand 32 km, nu komt ze onder de 30 uit. Gaan we maar eens lopen morgen. Ook is in mijn volgende stop een Accueil de Pelerin zoals in Lectoure, die is toch goed bevallen. Misschien dat ik het weer doe. Nou nog een laatste iets meegemaakt. Al dagen denk ik steeds iets uit mijn ooghoek te zien bewegen. Zittend vanavond op een bank bij het water weer nu met vorm. Ik denk kom maar, met mijn ogen dicht zie ik een donkere zwarte gedaante. Geen heldere kleuren is niet goed, even contact gemaakt direct doorgestuurd. Later na het eten nog even de Kathedraal in. Mooie orgelmuziek. Weer rechts een gedaante, nu zijn de kleuren helder en licht. Het wil contact, dat kan. Er wordt aan mijn energieveld gewerkt, normaal op specifieke chakra's nu alleen aan de buitenkant van mijn energieveld. 3 zwarte banden die mijn energieveld omknellen worden verwijderd. Het contact wordt liefdevol verbroken. Eén keer meer heb ik meegemaakt dat er zwarte banden op deze manier uit mijn energieveld verwijderd zijn. Tijdens een ritueel door een sjamanca, zij zei dat ze zo een oude vervloeking weghaalde. Ben benieuwd.
28 juli 28 km Condom kamping
Ik wil een rustdag in Condom houden alleen qua afstand is het ongunstig. De GR65 stuurt mij over La Romieu (19 km) en vanaf La Romieu is het 16 km naar Condom. Bij elkaar maar 35 km, teveel om in één keer te lopen te weinig als je gepland hebt om rond de 25 km per dag te lopen. Condom is kwa beroemdheid gelijk aan Rocamadour en Moissac. Ik kreeg echter in de gite hulp er is een afwijkende route die minimaal 5 km van de afstand Lectoure Condom afhaalt. Hij staat nb in mijn boekje! 30 km maximaal dat ligt zo'n beetje op mijn grens van wat ik kan lopen zonder te forceren. Dus dat doen we dan maar. Bijkomend voordeel Condom heeft een kamping! In een gite slapen heeft als nadeel dat je altijd vroeg wakker wordt van mensen die vroeg vertrekken, dat is dus iedereen behalve ik :-) Ik was als enige nog aan het ontbijten toen 2 pelgrims in de gang een afscheidsserenade gaven. Ze zitten duidelijk in een koor en het klonk tear-jerking mooi. Iedereen stond te luisteren, mede pelgrims de staf van de gite, ze eindigden met het pelgrimslied dat we gisteravond na het eten ook moesten zingen. De teksten kwamen te voorschijn en iedereen zong mee ook ik. Ongelooflijk wat een ambience, en wat klonk het mooi al die mannenstemmen. Toen we klaar waren en afscheid genomen hadden was ik blij dat ik daarna alleen in de eetzaal even een servetje had om zogenaamd mijn mond maar vooral mijn ooghoeken af te vegen. Dat gezamenlijk zingen ontroert mij diep. Dat Franse ''ontbijt'', is voor mij echt niks, al die zoetigheid! er zit geen spatje energie in. Ik moet vet, suiker en koolhydraten hebben. Een uur of zo nadat ik gestart was kon ik stoppen bij gebrek aan energie, ik voelde het aan mijn lichaam. Eerst een vette croissant genomen met worst en schapekaas, toen kon ik weer lopen. Het is wel lachen als de Fransen mijn, wat in de gite hiervoor gebeurde, eetgewoonten zien. Een croissant met worst en kaas eten is voor hun een onmogelijke combinatie en een pain au Résain eet je om 5 uur 's middags bij de thee! Niet bij ontbijt en lunch. Rond kwart over 8 vertrokken ik wilde in de morgen de eerste 15 km maken. Hetgeen goed lukt, zei het met de nodige muggenbeten. Toen ik ergens stopte om te plassen werd ik belaagd door muggen als je dan al alle sluizen open hebt staan weet je dat wanneer je begint te slaan met je enige vrije hand, dat dat gegarandeerd een natte broek oplevert! Onder het lopen gaan de processen steeds verder, ik begin zo'n beetje alles als een structuur in mijn leven te herkennen. Verwarrend want hoe kan ik leven zonder? Goh ik zie ineens de overeenkomsten tussen ego en structuren. Structuur verliezen is ego verliezen, nou in dat geval ga ik nog even door. Affijn rond 12 uur de eerste 15 km achter de rug, ik heb het afwijkende pad gevonden en het is goed aangegeven. Natuurlijk even yoga, als ik bezig ben passeert een mede pelgrim mij. Deze komt later, toevallig, naast mij op de kamping staan! Hij heet Alberti is een goed Engels sprekende Italiaan, hij vertelde mij dat toen hij mij yoga zag doen en mijn serene gezicht zag hem dat ook gelukkig maakte. Veel mensen kijken boos of verdrietig vind hij. Was voor mij toch even een opstekertjes. Leuk met hem staan kletsen. De middag was erg warm boven de 30 graden. Goed dat ik de helft 's morgens al gelopen heb. Tegen 4'n komt Condom in zicht, normaal zou ik doorgestoven zijn om de kamping te vinden, nu voelde ik hoe moe mijn lichaam was. Ik besloot terplekke te stoppen voor een half uur rust! Liggend in het gras heb ik een paar hazeslaapjes gedaan van 5 minuten heerlijk. Daarna door Condom in. Via de VVV de kamping gelocaliseerd. Daar de tent opzetten, vuile kleren wassen enz routine gedraaid. En de stad in voor een restaurant. Ik voelde me een beetje eenzaam, het was daarom fijn dat ik een bekende tegenkwam Traugott. Met hem, een Zwitser en nog een Duitser die hier een gite runt pizza gegeten. Daarna mijn moeder gebeld, was een beetje schrikken ze heeft weer last van haar spijsvertering daar heeft ze een hele tijd mee getobt en het was over toen ik wegging, nu lijkt het weer terug te zijn. De doktoren kunnen niks vinden. Gaf mij geen goed gevoel, zal haar regelmatiger gaan bellen (doe ik toch al te weinig).
dinsdag 27 juli 2010
27 juli 23,5 km Lectoure prebyteriaanse gite
Heerlijke soep vooraf, (2 keer opscheppen!), verse bonen salade met tomaat en mais en radijs (trek in nog een hapje?), kip uit de oven (3 maal nemen), pasta (heerlijk maar ik raak vol), verse fruitcompote (vers en een heleboel), pelgrimscake (wie wil er nog een 2e stuk?)
Na gisteren in Dream-time gelopen te hebben kwamen vandaag de inzichten. Vanmorgen realiseerde ik mij dat ik zo graag in mijn tentje rust en stilte wil ervaren, omdat ik wil vluchten! Na de bezoeken aan, toch wel een paar, hoog energetische plaatsen; Rocamadour, Lascabane en Moissac. En de bijbehorende missen, is de structuur van mijn leven aan het veranderen voel ik en dat maakt dat ik nu geen houvast heb. En wat doet Donald als Steenbok? Die gaat oude structuren in leven houden, als steenbok ben ik daar goed in (dank je wel Lidwien je hebt het mij zo vaak gezegd tijdens onze astrologische gesprekken ik hoop dat ik het nu ga zien). En dus wil ik de rust en eenzaamheid in, dat is ook structuur in mijn leven brengen. Alleen zie ik nu in dat het vluchten is. Maar ja er wordt natuurlijk van boven ingegrepen, vandaar dat ik gisteren toch in een gite terecht kwam :-). Niks wegvluchten in rust en eenzaamheid ik moet de verandering aangaan en het leven in! Het is net of iets mijn leven aan het leiden is nu en het het beste is voor mij omdat toe te laten. Brrrr moeilijk hoor voor dit steenbokje om de controle los te laten. De enige structuur die ik nu nog heb is elke dag lopen, kan (en moet) ik wel over mezelf nadenken. Vanmorgen dus op pad, ik loop veel bewuster. Wat erg mooi is zijn de zonnebloemvelden immens grote goudgele velden, naast gemaaide koren velden die oud-goud-geel zijn. De zomer is op zijn hoogtepunt, in de winkels en op de markten ligt het meest zalige fruit. Sinaasappels, nectarines, perzikken, meloenen als ik tijd heb eet ik me ongans aan fruit. Onder het lopen overvalt mij een soort leegte waarom doe ik dit? De zin ontgaat me even. Ik realiseer mij weer eens, structuren die tegen de vlakte gaan. De oude Donald zou de ''we gaan ervoor en ik laat mij niet kennen'' knoppen ingedrukt hebben. Nu doe ik...... niks ik loop en laat me leiden. Door God, de Universele Liefde, mijn hogere zelf geef het maar een naam. De etappe vandaag heeft een hoog natuurgehalte, prachtige uitzichten soms zie ik het volgende dorpje al km's van tevoren liggen. De lappen deken van het zacht glooiende landschap strekt zich voor mij uit, een feest voor het oog. Na Moissac is de chemin weer veranderd, bekende gezichten zijn bijna allemaal verdwenen, gestopt in Moissac en nieuwe pelgrims dienen zich aan. Zowaar ook eens een lange afstand wandelaar pelgrim als ik tegengekomen. Een Zwitser die bij de Tjechisch-Slowaakse grens begonnen is. Hij gaat totaal 3200 km lopen. Ik zie de overeenkomsten tussen ons. Allebei een verfromfraaide strooijen hoed, twee wandelstokken, stevige athletische lichaamsbouw met veel energie, diep gebruind, maar alleen gezicht onderarmen en onderbenen, kamperen heeft voorkeur want is het goedkoopst, gewicht rugzak 16 (zonder eten) tot 18 kg (met eten). Grappig dat gelijke gewicht van de rugzak schijnt zo'n beetje het best haalbare te zijn met de huidige lichtgewicht kampeerspullen. Gedreven en gefocust in zijn doen en laten.ik ben op weg naar Lectoure. De eerst grote stad na zo'n 25 km, alleen geen kamping, onrust bij mij. Weer een gite is wel duur, 2 a 3 keer een kampingprijs, maar wat dan? Wild kamperen voelt niet ok zegt mijn intuitie. Tja Donald laat de controle varen je weet het he? Ik vraag boven om leiding en die is er. In Lectoure aangekomen, geen bordje camping, ja één maar die ligt ver buiten de stad. Naar de VVV, die geeft mij een lijst met gites. Het meisje zegt, hiertegenover is een Accueil de Pelerin. Het zegt me niks ik ga er maar naar toe. Het is dus een christelijke (Prebyteriaans) gite. Gerund door vrijwilligers, Prijs mag je bepalen adv een donatie. Oh ja als je er slaapt moet je er ook eten zegt Monique.nou dat was Bourgondisch zoals jullie lezen kunnen! Dank je wel daar boven ik heb mijn lesje geleerd ik wordt geleid van bovenaf. De reis door de wereld is ook een reis naar binnen!
26 juli 27 km Saint Antoine gite
Ik voel mij vanmorgen aangeslagen om de één of andere reden. Na al die dagen in gites geleefd te hebben. En ik denk dat alle missen van de afgelopen dagen ook hun impact hebben. Ik wil eenzaamheid en rust om mij heen. Alleen ik en mijn tentje! Vanavond ga ik lekker wild kamperen (famous last words :-)). Ik loop alsof ik aan het ''Dreamt-ime-walken'' ben. Mijn lichaam loopt automatisch en ik zie weinig van de omgeving, ver weg in gedachten echter zonder vorm. Kun je aan niks denken? Ik loop door een boomgaard en pak een nectarine. Heerlijk fris en fruitig! Tegen de middag kom ik uit de rare apathie, heb geen idee wat ik aan het verwerken ben. Ik loop een dik uur langs een oud kanaal met aan beide zijden prachtige platanen. Een prachtig gezicht! De dag glijdt voorbij ik wil naar Saint Antoine lopen daar een diner eten en dan doorlopen naar een riviertje wat de kaart aangeeft en daar kamperen heerlijk in mijn tentje! Het weer is lekker koel dus dat loopt lekker. Zeker langs het kanaal. Zo'n 4 km voor mijn eindpunt krijg ik te horen dat het restaurant in het volgende dorp erg duur is : -( Dan maar een noodrantsoen. Ik kijk nog even of ik in de plaats waar ik nu ben kan eten, nee dus restaurants gaan om half 8 open. Ok dan maar lopen, mijn benen blijven wonderlijk goed. Die rustdag was nodig! Rond half 8 bij de rivier. Dat ziet er goed uit. Plekje gevonden riviertje lekker bereikbaar. Ik besluit correct te zijn en aan de boer te vragen of ik daar mag staan. Ik krijg de boerin tegenover mij. Ze zegt als je 700 m doorloopt ben je bij de gite en kun je daar slapen met alle comfort. Ik kom er niet onderuit. Ik slaap dus weer in een gite :-( Nou ja!
maandag 26 juli 2010
25 juli Moissac rustdag zelfde kamping
Hoewel ik maar 3 dagen gelopen heb toch maar een rustdag ingepland. Ik was gisteren toch wel moe en volgens het boekje worden de afstanden tussen de kampings erg groot. Ik wil al mijn klerem gewassen hebben. Cecyle neemt mij mee naar de speciale pelgrimsmis het is geloof ik de geboorte dag van de heilige Johannes. Ik krijg zowaar een lift geregeld, door een gedreven pratende Fransman, kon er geen touw aan vast knopen. Later vertelde Cecyle mij dat hij zichzelf filosoof vond. Haar aan het uitleggen was hoe je een vrouw moest versieren (?) dat god niet bestaat en dat het helemaal ok was dat ik als NIET christelijk persoon juist pelgrimeerde. Affijn prettig gestoord zullen we maar zeggen :-) De mis was aan de ene kant prachtig, natuurlijk vooral weer het zingen. Aan de andere kant vond ik het een Katholieke poppenkast. Kleine kinderen in het wit met kaarsjes enz. Geeft allemaal genixte gevoelens. Na de mis ging Cecyle door en ik kwam weer bekenden tegen. Dus kwam uiteindelijk veeeeels te laat op de kamping. Gelukkig had ik al gewassen. Zoals jullie gemerkt hebben zelfs geen tijd gehad voor mijn blog.
24 juli 24,5 km Moissac kamping
Door het gite leven is het moeilijk om mijn blog bij te houden. Alleen op een kamping met mijn tentje is gewoon meer tijd om een uurtje te schrijven. In een gite raak je meer tijd kwijt aan de sociale omgang. Affijn op weg naar Moissac, in de gite Cecyle tegengekomen. Ik had nog wat brood op te halen dus ik was de laatste om weg te gaan. Na een uurtje kwam Cecyle al tegen en Malite (de jongste pelgrim die ik ken 17 jaar). Met z'n 3'n opgelopen. Heel leuk midden in de natuur een kartonnen doos meloenen, doe 2 euro in het kleine doosje en neem er één mee. Later onder lunchtijd met z'n 3'n opgegeten heerlijk rijk van smaak! Na de lunch mijn eigen tempo weer aanghouden en alleen doorgelopen naar Moissac. De laatste 7 km waren zwaar, ik weet niet waarom maar geen energie. De warmte zorgt ook voor het nodige energie verlies. In Moissac aangekomen eerst een uurtje suburb lopen, saai en vermoeiend. Ha! een bordje kamping! Half uur later verd... waar zijn de bordjes kamping gebleven? Weg! Dan maar naar de VVV, deze is midden in de stad bij de prachtige kathedraal. Ik realiseer mij dat het een speciaal Sint Jacques weekend met allemaal activiteiten is en Moissac schijnt een bekende pelgrimsstad te zijn. Daar zitten allemaal bekenden, Traugott, Carla en moeder, Cecyle komt later aangelopen. Gezellig ik laat alle gedachten aan een kamping, kleren wassen, tent opzetten maar varen en laat me meeslepen door de gebeurtenissen. Het kan me even niks schelen. Traugott, Cecyle en ik eindigen bij een concert in de kerk. Prachtig de stemmen die de gotische ruimte van de kathedraal vullen. Wat een heerlijke muziek. Cecyle is Christen dus we gaan ook naar de mis. Tegen negenen heb ik nog niets gegeten en geen slaapplaats geregeld! We komen na de mis in gesprek met een Fransman, althans ik luister en Cecyle doet het woord. Wat kunnen die Fransen praten zeg, maar als de man hoort dat we pelgrims zijn voel je zijn respect. Cecyle heeft het voor elkaar de man is zo enthousiast dat hij ons naar de kamping brengt. Hij wil zelfs mijn rugzak dragen en is apetrots als ik hem in mijn rugzak help. Op de kamping wil ik Cecyle niet weer een koude nacht mee laten maken. Ik haal mijn binnentent weg zodat we met z'n 2'n in mijn tent kunnen liggen. Kost even wat overredingskracht want ze is Christelijk maar ze raakt overtuigd van mijn eerbare bedoelingen :-) De pizzeria is dichterbij dan we dachten om half elf nokken we af.
zondag 25 juli 2010
23 juli 23 km Lauzerte Gite
Opgestaan onder het wakende oog van Maria, toch wel apart slapen in een kerk. Als ik buiten mijn thee aan het zetten ben op de trap van de kerk komen de eerste vertrekkende Fransen de gite uit. Iedereen wenst iedereen ''Bonne Route'' en gaat op pad. Ik vertrek als laatste. Het is droog heerlijk koel weer, een graadje of 20-25. Goed loop weer. Na een uurtje kom ik de eerste bekenden tegen een stevige Duitse vrouw die haar 2e dag loopt en een ontzettend grote dikke man die Duits, Engels en Frans spreekt. Kan zijn nationaliteit niet plaatsen. Hij wil graag contact maken, maar ik liever niet. Hoe kom ik hier beleefd vanaf? (een beetje) Pratend lopen we verder, tot we bij het oude St Jean kappelletje komen. Iedereen stuift naar binnen ik wacht en ga ook. Ik voel, een onderhand bekende, energie door mij heen stromen ik kan er tegen leunen! Ok ik ga naar buiten en wacht tot iedereen buiten is. En zeg dan dat ik 10 min alleen wil zijn. Het is een goede smoes om mensen kwijt te raken maar het is waar. Als ik alleen ben ga ik het kapelletje weer in. Dit keer weinig emoties of beelden maar een erg lichamelijke gewaarwording. Het voelt alsof er een houten balk uit mijn keel getrokken wordt letterlijk. Ik sta een beetje kokhalzend en zwaar ademend in de kerk. De lichamelijke gewaarwordingen zijn sterk aanwezig. Langzaam krijg een ander gevoel, ik ben een vrouw en zit gebogen kokhalzend op mijn gevouwen benen. Waarom kokhals ik? de reactie is heel sterk en alles overheersend. Een buikwond, iets gedronken? Alles loopt door elkaar, verschillende levenslijnen tegelijk? Ik concentreer mij op het lichamelijke gevoel van kokhalzen, de ervaring geldt, niet waardoor het komt. Ik zie mannen om mij heen, ze kijken toe terwijl ik schok met mijn lichaam. Er is alleen de lichamelijke ervaring van zwaar kokhalzen zonder ophouden alsof ik mijn maag eruit wil spuigen. Als het te erg is treed ik uit, ik zie de mannen en voel rust er is nog een klein contactje met mijn kokhalzende lichaam. Ik ben niet dood, als Donald weet ik dat ik toen niet wist wat uittreden was. Ik begreep niet wat er gebeurde. Eén van de mannen houwt mijn hoofd eraf. Ik weet niet dat ik dood ben en zoek mijn lichaam het is er niet meer! Ik dool uitgetreden niet begrijpend rond. Er komen mensen binnen, de beelden verdwijnen dat was het. Onder het lopen komt de verwerking, als vrouw dissocieerde ik kompleet omringt door die groep soldaten. In dit leven hou ik niet van grote groepen mensen, ik dacht altijd datik te open sta voor de groepsenergie. Ik realiseer nu dat ik in grote groepen mensen waar de groepsenergie sterk is, zoals bij soldaten, ik dus dissocieer overgehouden aan dit vorige leven. Ook heb ik het gevoel dat ik uitgetreden toen behoorlijk wat groepsenergie binnengekregen heb! Misschien wordt dat nog duidelijk. Ik weet nog dat ik als puber in grote vreemde groepen alleen, bv pauze bij de film, aan hele rationeel technische dingen ging denken omdat ik mij dan beter voelde. Ik probeerdde niet te dissocieren door mijn gevoelens te onderdrukken. Weer een stapje verder. Na zo'n 10 km het eerste dorpje ik piep een kerkje in. Prachtig 2-stemmig gezang, de Hollandse priester zingt met een paar meisjes van zijn groep. Schitterend!!! hun stemmen vullen de ruimte, genietend blijf ik staan tot ze uitgezongen zijn. Ik wil hem spreken, terwijl zijn groep (jongens en meisjes tussen de 18 a 20 denk ik) doorloopt spreek ik hem aan. Hij heeft veel energie waardoor hij erg gehaast is. Al lopend spreken we wel 2 uur, over filosofie, theologie ik snap nu waaarom beiden belangrijlk zijn voor het geloof. Theologie is alleen bespreekbaar en argumenteerbaar met mensen die een geloofsbelijdenis hebben afgelegd. Om toch met ''gewone'' te kunnen praten over geloofszaken word fikosofie gebruikt. Dat pretendeert gestoelt te zijn op alledaagse ervaringen van de ''gewone'' mens. Ik merk dat Clemens een scherp rationele geest heeft, ik mis het werken met gevoelens en intuitie zoals ik oa op mijn therapeuten opleiding en bij mijn sjamanenopleiding geleerd heb. Eén ding hield mij al lange tijd bezig en dat was Johannes de Doper. Hij doopte Jezus waardoor de goddelijke geest in hem daalde. Logische gezien staat Johannes de Doper dan een stapje hoger dan Jezus. Ik kreeg er een lang dn beetje wazig verhaal over hoe de geschriften geinterpreteerd noeten worden, je moet de sleutel ervan hebben die in bezit is van mensen die het wel begrijpen door hun theologische opleiding. Klinkt een beetje als het kip en ei verhaal. Clemens merkte wel op dat ik in mijn denken Gnostische denkbeelden heb. Verbaasd mij niks heb een tijd lang veel literatuur over de Katharen gelezen. Oa van Bram Moerland en dat zijn Gnostici pur sang :-) Schrift onderzoek naar de persoon Jezus schijnt ook belangrijk te zijn, het voelt zwaar rationeel allemaal. Clemens verteld dat de wijsheid van Jezus op 12 jarige leeftijd bleek doordat hij met de schriftgeleerden sprak en voornamelijk luisterde en vragen stelde. Het teken van ware wijsheid zij Clemens. Ik realiseerde mij dat hij al 3 kwartier aan het woord was en ik vragen stelde en luisterde. Hij schijnbaar ook want hij stopte en zei, hmm ik praat en jij luistert en stelt vragen . Ik zeg; ik ben maar een éénvoudige pelgrim :-) Toch kon ik voelen dat onder al de rationele denkbeelden en de regels van een strenge kloosterorde (hij liep in een soort monnikspij) een echt goed mens zit. Ik mag hem wel. Bij aankomt in Lauzerte blijkt de kamping 3 km uit de stad te liggen, terwijl het oude stadje bovenop een steile heuveltop ligt. Dan maar de gite genomen dit is geen doen.
vrijdag 23 juli 2010
22 juli 22 km Lascabane dormire dans L'Eglise
Nou Cahors uitkomen valt niet mee voor de 2e keer in mijn even zit ik er helemaal naast. Ik verwissel noord met zuid en loop helemaal verkeerd. Eerst denk ik nog dat ik op de verkeerde brug zit hoewel er toch de rood/witte tekens van de GR65 staan. Denk ik maar dat blijkt een lokaal pad te zijn. Als ik dat door heb denk ik goed te zitten als ik de Lot maar blijf volgen. Na enige tijd dringt het tot mij door dat deze ipv links naar recht draait, dat kan toch niet? Eindelijk pak ik mijn kompas en dan valt het kwartje ik ga noord ipv zuid en sta aan de verkeerde kant van de stad. Ik Cahors weer in. Rond half 11 :-( loop ik de stad uit. Nu nog even die 22 km doen! Ik ben vergeten te melden dat het ook nog regent na weken zonneschijn, ik loop met mijn poncho aan. Omdat het warm is loop ik met afgeritste pijpen . Het water loopt algauw mijn schoenen weer in. Lange tijd niet gevoeld. Ik wilde niet in de Auberge de Jeunesse ontbijten, op die Franse ontbijtjes kan ik echt niet lopen. Ik dacht lekker buiten te kunnen eten. Maar ja door het dwalen en de regen duurde het tot half 12 tot voor ik een goede plek vond. En wat voor één! Een grote halfronde tent voor hooiopslag. Ik kon heerlijk in het droge en warme hooi zitten. Eerst lekker gegeten en toen toch maar even yoga gedaan kon het niet laten, de ingekorte 1 minuut versie. Na een uur gezeten te hebben bleef het toch echt regenen en kon ik geen reden bedenken om langer te blijven zitten. Ik moest toch nog een kleine 20 km doen. Natte poncho aan en lopen maar. Nat van binnen en buiten loop ik door. Door de regen is het wel lekker koel. Na zo'n 2 uur kom ik de eerste mede pelgrims weer tegen. Ze vertellen mij dat alle gites (er zijn er 2) in Lascabanes vol zijn en er is geen kamping weet ik. We zien wel. Door de regen zijn de paden een baggerzooi temeer daar vele mensen er al over gelopen hebben. Ik merk dat de modder in hompen, van zeker een halve kilo, onder mijn hakken blijft hangen. Die nieuwe profielen lijken wel modder aan te trekken! Irritant mijn schoenen lopen dan niet meer lekker, ze zijn niet stabiel en lopen zwaar. Elke keer als ik ze afschraap dan komt er geheid weer een modderig stuk. Binnensmonds vloekend ploeter ik door de bagger. Later wordt het gelukkig droog. Het is een herhaling maar het pad is weer erg mooi. Ik loop lekker te zingen. Halverwege de middag hoor ik 2 jongens achter mij zingen voor het eerst! Het klinkt fantastisch. Tegen 5'n loop ik Lascabane in. Er schijnt om 18 uur een mis te zijn voor pelgrims met voetwassen en al. Ik ga er maar eens naar toe. Er is ook een Hollandse priester aankomen lopen met een troep jongeren, hij vertaalt voor mij de mis, erg aardig. Na de mis, geen slaapplaats en geen restaurant. Maar de energie van de chemin begint te werken. De gite heeft een epiciperie waar je voor een zelf te bepalen bedrag mag nemen wat je wil en stelt een douche beschikbaar. En de priester zegt dat ik wel in de kerk mag slapen! Meer pelgrims-geluk kun je niet hebben. Ik lig nu aan de voeten van Maria in een klein leuk kerkje waar nog een paar kaarsjes branden en buiten zijn Fransen aan het zingen. Even later komt er een dame even de akoestiek van de ruimte testen, wat een kado'tjes allemaal! Ga maar eens slapen. En oh ja! Eind eerste week augustus kom ik in St Jean Pied de Port aan en mijn thee raakt op. Dus help en stuur (yogi)thee, een leuke brief mag natuurlijk ook!
woensdag 21 juli 2010
21 juli 60 km Cahors Auberge de Jeunesse
Tja dat ging snel van Rocamadour naar Cahors. Ik kon geen goede loopkaart van de Gr46 krijgen in Rocamadour en de afstand is minstens 60 km. Toch wel 3 dagen lopen. Dus ik zat met een probleem. Laat gisteravond in de Pelgrimsgite hoorde ik dat een paar mensen een taxi wilde huren om naar Cahors te rijden. Kosten €50,- totaal en er was nog plaats. Met zijn 5'n was het dus een makkie. Vandaar, ik heb me naar Cahors laten rijden, dat geeft niet want de afstand Figeac-Rocamadour is iets langer dan de afstand Figeac-Cahors dus het is geen echte lift zullen we maar zeggen :-) Ook kwam ik in de gite Cecyle weer tegen leuk! We zijn vandaag heel vroeg Rocamadour ingegaan, voor de grote massa's toeristen komen. De energie was nu zuiver en puur! In de kathedraal kreeg ik door dat de persoon naast mij opgehangen is door.... Mij dus! Later Cecyle gevraagd of ze last van haar keel had, dat klopte onder bepaalde omstandigheden kan ze niet eten. De rest is prive. Kon het niet laten ook het embleem van Rocamadour gekocht voor op mijn rugzak ga ik de komende dagen er eens op naaien. Rond 11 uur kwam de taxi en een kleine anderhalf uur later was ik in Cahors. De kamping ligt 3 km buiten de stad wist de VVV te vertellen. Het jeugdhotel was in de stad met een was- en droogmachine. Dan het jeugdhotel maar. Ik zit nu op een 4 persoonskamer alleen, omdat ik vandaag niet gelopen heb reken ik het maar als een rustdag, tevens regent het hier dus wel even lekker dat ik op een kamer zit. Morgen weer pelgrimeren.
dinsdag 20 juli 2010
20 juli 12 km Rocamadour Pelgrimsgite
Vandaag maar 12 km, dus ik maak geen haast met opruimen en wegkomen. De bekende psychologie van de korte afstanden. Al gauw zit ik weer op het pad, wat door een prachtige kloof loopt gemaakt door het riviertje de L'Alzou die Gramat en Rocamadour verbindt. Heerlijk koel en majestueuze rotswanden die boven je uit tornen. Ik loop door prachtige bossen, de L'Alzou is droog geen druppel water in de zomer. Al lopende kom ik in totaal de resten van 3 watermolens tegen, in de kloof, die het meel maalden voor de omringende steden. Het pad steekt een paar keer de L'Alzou over en stijgt en daalt een beetje redelijk zwaar maar te doen. Echt een mooi stukje wandelen, maar ik ben blij dat ik gisteren niet doorgegaan ben. Als ik dit stuk had moeten lopen gisteren aan het einde van de dag moe van al een hele dag lopen, dan was het echt bikkelen geweest. Ik kan trouwens merken dat ik niet op een pad zit rechtstreeks naar SdC, ik zie geen bekende gezichten meer zoals Azelyne of Alain of andere mensen die ik van gezicht heb leren kennen. Rond een uur of 3 kom ik in Rocadamour. Een prachtige ME stad met mooie oude gebouwen kapel en kathedraal. In de Maria kapel hangt een bel onbereikbaar hoog aan het plafond. Door de eeuwen heen, volgens de overlevering, is deze bel vanzelf gaan bellen. Op deze dag is dan ergens een schip in nood wat miraculeus gered wordt. Als de zeelui later naar Rocadamour komen, Maria te bedanken, klopt de datum waarop de bel klonk met hun verhaal. Ik zit in een pelgrimshuis/gite wat echt goed is. Prijs? Zelf te bepalen adv een donatie. Zoals bij kloostergites. Verder bevalt Rocadamour mij beter dan Conques. Ook erg toeristisch maar toch een betere sfeer zuiverder dan Conques. Het bevalt mij goed.
maandag 19 juli 2010
19 juli 17 km Gramat Kamping
Onder het ontbijt kijk ik eens door mijn routeboekje, krijg nou wat ik heb mij verrekend! Ik ben wat te vroeg gestopt en heb nog 29 km te gaan toch wel een stevige afstand met de zomerse temperaturen. Gauw proberen weg te komen, lukt nooit zo goed. Maar affijn half 9 ben ik op pad. Ik heb even moeite het pad terug te vinden ben er vanaf gegaan vanwege het riviertje. Een klein paadje, de doorsteek die ik nodig had eindigd midden in het veld. Na wat geploeter door de velden en met rugzak en al onder prikkeldraad doorgekropen te zijn kom ik bij een huis uit met een weggetje wat zo weer naar het pad leidt. Mooi zo! volgens mij is het zo mogelijk nog warmer dan gisteren, maar dapper loop ik door. De kleine plaatsjes waar ik doorloop schijnen een soort Hollandse vakantie kolonies te zijn. Ik zie veel Hollandse auto's en hoor ook regelmatig Hollands. Ik loop over mooie oud aarden wegen. Je kan gewoon voelen dat hier al honderden jaren mensen lopen. Het lopen gaat niet echt lekker weet niet wat het is. Maar om een uur of 3 moet ik nog 12 km gaan en houd ik het voor gezien. Ik ga lekker op de kamping staan. Morgen de resterende km's dit is toch een tijdrek omweg dus die dag extra kan er wel bij. Omdat ik wat tijd over heb bij de VVV navraag gedaan over OV mogelijkheden van Rocamadour naar Cahors. Met de auto een uur met OV een halve dag! Busje zus treintje zo, van Rocamadour naar Cahors lopen is volgens mij 3 dagen net iets te lang vind ik. We zien wel als we er zijn hoe ik terugkom.
18 juli 23 km Rudelle kamping chauvage
Vertrek, eerst nog even wat mondvoorraad halen en dan op naar Rocamadour. Het weer is onveranderlijk mooi zoals de laatste dagen voortdurend. Rocamasour ligt 52 km van Figeac, ik wil het in 2 keer lopen. Vanavond kamping chauvage. Na zo'n 26 km is niks. Geen kamping, restaurant enz volgens het boekje. Ik heb nu extra brood ingeslagen voor het avondeten. De eerste 10 km naar het volgende dorpje is heerlijk beschaduwd en een makkelijk te lopen weg. Dat gaat lekker, de weg loopt door een soort vallei veel bomen en groen en doorkijkjes. In de verte hoor ik een ezel balken Modestine :-) Omdat ik redelijk laat weg was kom ik rond 12 uur bij het eerst vogende dorpje aan. Extra water inslaan en een lunchplaats zoeken. Dat duurt even, dus ik visualiseer een goede lunchplek met een vlakke grond en goed uitzicht, te bereiken binnen 10 min. En warempel na een paar minuten schemert er water tussen de bomen en een prachtig rustig meer ligt er tussen de bomen. Daar kom ik ook een Engels sprekende Fransman (eerder jongen in mijn ogen) tegen. We praten wat, totdat hij mijn naam hoort. Donald? Oh you are Donald. I heard about you, you are quite famous. Ik kan hem alleen maar schaapachtig aankijken, waar kent hij mijn naam van? Er moet een aardig roddelcircuit op de chemin in omloop zijn. Het meer is natuurlijk de perfecte plaats voor een lunch. Ik krijg zelfs bezoek van 5 naamgenoten, jonge eenden die om brood komen bedelen :-) Daarna is het verder lopen door het golvende Franse landschap. Weer eens te mooi voor woorden. Het is wel erg warm meer dan 30 graden. Ongemerkt kost het veel energie, tegen 5 uur heb ik nog 4 km te gaan en ben toe aan een rustpauze. In het dorpje waar ik dan ben is alles dicht. Dan maar in het gras liggen bij het gemeenthuis even heerlijk een half uurtje doezelen. Redelijk opgefrist ga ik op weg. Bij het plaatsje Rudelle moet een stroompje lopen daar wil ik bij kamperen.na enig zoeken vind ik een plekje. Even bij de boer gevraagd, geen probleem natuurlijk. Op een mooie rustig plek val ik in slaap.
zaterdag 17 juli 2010
17 juli 24 km Figeac kamping
Om 9 uur al weer in de benen. Heb ik al eens verteld dat ik een mooie route reis ;-) Het golvende landschap heeft prachtige vergezichten, ik kom ze allemaal weer tegen Azelyne met Alain, Cecyle iedereen is op weg naar Figeac. Cecyle en ik spreken af om samen in Figeac te gaan eten. We lopen nu apart want onze loopritmes zijn te verschillend. Het begin traject is weer klimmen alle Franse dorpjes liggen in het dal. Daarna doorstappen op hoogvlaktes. Doordat je de mensen begint te kennen, begint het sociale veel tijd in beslag te nemen. Waar ik 3 weken geleden s'avonds de tijd had om mijn verslag te schrijven, wordt dat steeds krapper. Het wordt een standaard, weer mooie loopdag. En de zon is, hoera, achter de wolken, heerlijk fris loopweer. Als ik in Figeac aankom is het tegen 5'n. Ik heb besloten om naar Rocamadour te gaan en wil daar een rustdag aan opofferen. Ik merk dat mijn conditie zo goed is dat ik het voor mijn lichaam niet hoef te doen. Dus even een crash-planning om mijn was schoon en droog te krijgen. Gelukkig is er een droogmachine op deze kamping. Cecyle vind ik in het Karmelieten klooster, helemaal stuk van het lopen. Dan maar alleen eten. Ook zei wil naar Rocamadour lopen. Ben benieuwd hoe het eruit ziet.
16 juli 23,5 km Livinhac le Haut kamping
Mijn horloge loopt om half 7 af, ik realiseer mij dat het brood pas om 8 uur afgeleverd wordt. Anderhalf uur is wel lang voor mijn opbreekroutine. Ok ik neem een extra lange ochtendmeditatie. Gedurende de meditatie een soort van uittree ervaring. Met mijn geestesoog zie ik een vage lichtgevende figuur achter mij staan die zijn (energetische) hand in mij steekt en mij (energetische) zelf uit mijn lichaam trekt. Ik heb dit één keer meer meegemaakt tijdens mijn Sjamanenopleiding. Ik splist een deel van mij, ik voel de grond tegen mijn billen en benen drukken en de vogels zingen. Een ander deel gaat op reis. De beelden zijn wazig, ik zweef en er is een cirkel van energetische menselijke gestalten om mij heen. Langzaam draai ik rond om ze allemaal aan te kijken. Ik realiseer mij dat ze een menselijke gestalte hebben aangenomen voor mij. Ik besluit dat ze ook hun ''gewone'' gedaante mogen aannemen. We worden allemaal heldere lichtbollen. Er is communicatie maar ik kan het niet volgen. Eén lichtbol neemt mij mee, communicatie. Ik ben weer in mijn lichaam maar er is een energiedraad vanuit mijn hoofd naar een lichtbol omhoog. Ik ben het contact lang gedurende de morgen bewust. Om Conques uit te komen moet je uit het dal omhoog. Het wordt een pittige klim. Gelukkig ben ik fris. Medelopers laten mij voorgaan. Ik krijg van meerdere pelgrims te horen dat ik snel loop. Het is nu eenmaal mijn loopritme, kan het lang volhouden. Er is iets verandert aan het pad, de mensen. Het is rustiger, veel mensen die in Le Puy begonnen zijn stoppen in Conques, die overblijven zijn de die-hards die echt helemaal naar de Spaanse grens lopen bijvoorbeeld. Omdat er weinig huizen zijn vind ik laat water voor mijn lunch. Ik vind een mooie schaduwrijke plaats in een weide. Als ik zit te eten hoor ik ''Donald'' ik draai me om, dat lijkt warempel Cecyle wel! Het is haar! Wat leuk om haar weer te zien! Nou ik moet mijn woorden terugnemen het is een taaie tante dat ze zover gekomen is, petje af hoor. We praten bij en delen het eten. Nog altijd geen kop, dus mijn theebeker wordt gedeeld. We lopen samen verder, gaat wel een stuk minder snel. Onderweg komen we ook Azele?en Alain tegen in een barretje. Verbazend dat je elkaar zo allemaal tegelijk tegenkomt gezien de verschillene loopsnelheden en stopritme. Azele en Alain vertellen dat ze mij hebben zien zitten mediteren in Espalion. Ze zijn rustig doorgelopen. Voor mijn gevoel komen we laat in Livinhac aan. Cecyle neemt een gite ik de kamping. Wie eten er op het terras van de kamping? Esmeralda (ze heeft de yoga oefeningen gedaan en gemerkt dat ze werken) en Traugott een Duitser. Beiden voor Conques ontmoet.
Eindelijk kan ik Traugott eens naar de oorsprong van zijn naam vragen, hij is dik 60 jaar oud. Hij vertels dat hij in 1943 geboren is en zijn ouders gaven hem 2 namen; Traugott Friedeman. Ik merk op dat dat behoorlijk anti-Fazistisch overkomt. Dat klopt zegt hij, zijn vader was Theoloog, illegaal afgestudeerd, het was verboden. En heeft moeten vechten aan het Oostfront en heeft het zowaar overleefd! Traugott heeft zijn namen gekregen als stil protest tegen het Fazisme. Tja en dan word ik even stil, ik realiseer mij mijn vooroordelen, alle Duitsers zijn slecht want zij zijn de 2e WO begonnen is er zo één. En dan krijg je dit verhaal, zet je aan het nadenken over de dingen waar jezelf in bent gaan geloven. Verder zit ik trouwens met een scheef oogje naar mijn planning te kijken en ik ga erg hard, zo hard dat ik voor mijn gevoel te vroeg in Spanje ben. Ik denk dat ik even een omweggetje ga maken Rocamadour schijnt erg mooi te zijn. Ga er eens over denken.
donderdag 15 juli 2010
15 juli 22 km Conques kamping
Zowaar een frisse nacht vannacht ook weer eens lekker. Was ik gisteren vergeten te melden, Esmeralda (de Hollandse vrouw die ik gisteravond ontmoette) was geinteresserd in de yogaoefeningen die ik doe, ik heb haar het papiertje van mijn dagelijlse 6 oefeningen meegegeven (ken ze nu wel uit mijn hoofd). Leuke gedachten dat nu ook zij ergens in een Frans weiland oefeningen doet. De lucht was vandaag heerlijk fris, wat een genot met gisteren toen was het zo benauwd dat ik zweette als de zon niet scheen. Vandaag naar Conques, in de brochures wordt er lovend over gesproken ik ben benieuwd. Ben wat vroeger weggegaan zodat ik vanmiddag wat meer tijd heb in het stadje zelf. De wandeling is erg mooi, ik weet nooit of ik nu door heuvel- of berglandschap loop. De ''heuvels' zijn te hoog voor heuvels maar te laag voor bergen. Anyway prachtig om van de hoogte het landschap als een lappendeken voor je te zien ontvouwen. De oude boerderijen, graan- en korenvelden, de wegen die er doorheen snijden. Wat een kado om er doorheen te mogen lopen ik vind dit deel toch echt wel één van de mooiere looproutes. In de morgen gelijk stijgen zo heb ik het het liefst. Ik ben nog fris en de lucht is ook fris ondanks de inspanning zweet ik nauwelijks. In feite is het een mooie standaard wandeldag. Met het (her)inhalen van dezelfde mensen omdat ik lang lunch enzo. Op het spirituele groeivlak is het nu eens rustig. Ik mag schijnbaar even aards bezig zijn. Als ik nu mensen voor mij zie lopen moet ik inwendig lachen en denk, ken ik die of niet? Wel lekker dat de negativiteit bij mij weg is. Om een uur of 3 in Conques, lopen dubben; neem ik de kamping of ga ik in de gite van het klooster, dan kan ik meedoen met de pelgrimsmis. Veel pelgrims vinden dat iets is wat je eens meegemaakt moet hebben. Ben toch op de kamping gaan staan. Als ik door de stad loop in volle bepakking vallen de toeristengroepen op, ik mompel in mezelf dit is jullie kans foto's! Hier komt een echte pelgrim, gelijk zie ik een man een grote lens op mij richten en ik wordt gefilmd, ik zwaai lachend naar de kamera. Kom tot wat leuke ontdekkingen, in heel Conques is geen Epicirie of slager. En ik heb eigenlijk worst en kaas nodig. Erg touristisch dus. Het is een mooi oud plaatsje met een beroemde romaanse kathedraal. Ik heb hem bezocht en..... Tja niks dus, energetisch helemaal leeg, de kerk gisteren van Estaing vibreerde veel meer. Niet dat het tegenvalt maar het voelt zo leeg, vreemd. Eigenlijk heb ik het hier wel gezien. Ik heb ook niet meer zo'n zin om vanavond of morgenochtend een mis bij te wonen ben ineens blij dat ik op de kamping sta in mijn eigen energie en niet in de gite slaap. Mijn intuitie zegt, ga maar door morgenochtend. Nou ja ik ga eerst maar iets eten Pizza of zo.
woensdag 14 juli 2010
14 juli 27 km Golinhac kamping
Een half uur vroeger eruit, want ik heb een redelijke lange afstand te gaan. In een dorp kom ik een Franse loper tegen die ook naar Golinhac gaat. Als een echte Fransman praat hij met mij. Ik heb eigenlijk niet zo'n zin om Frans te praten maar ok in het kader van mijn persoonlijke groei besluit ik niet te vluchten en zijn aanwezigheid te aanvaarden. Hij praat regelmatig en verteld dat hij met een vriend loopt die 3 uur achterop loop omdat die alleen wil lopen. Ik kan me er wat bij voorstellen :-) Gezamenlijk lopen we op. Heel mijn routine is van slag. Ik moet plassen maar wil niet, met hem erbij, de berm induiken. We komen bij een mooie oude romaanse kerk waar nog wat mensen zijn. Ik blijf dan altijd even voor de deur staan om de energie te voelen. Hij, zoals zoveel mensen, duikt gelijk naar binnen . Ik voel de energie binnenkomen zoals bij voorgaande gelegenheden, als ik weer eens in vorig leven mag duiken. Voel me moe, heb ik er wel zin in, nu ik een meeloper heb? Ga naar binnen, onmiskenbaar die energie op hart- en keelchakra. Hier moet ik wat meedoen. Als ik bij het Maria beeld kom is het sterk. Ik kijk hem aan en zeg, ik wil hier 10 min alleen zijn. Hij lacht en zegt Bon route, en gaat weg. Oh die ben ik kwijt! Ik ga zitten voor het Maria beeld, maar het werkt niet mijn blaas is te vol. Gvrrr eerst naar buiten plassen. Ok dat voelt beter, als ik de kerk binnen kom moet ik ineens niet naar het Mariabeeld, wat rechts staat, gaan. Maar links gaan zitten! Ik concentreer en krijg nu beelden. Vrouwen die in lange gewaden, met bedekt hoofd, bij een open graf staan. Maar het beeld is vaag zoals zo vaak het lijkt meer op een heiligen schilderij niet realistisch. Ik realiseer mij ik ben dood, mijn lichaam ligt in het graf, mijn ziel ziet dit tafereel. Het wordt duidelijker ik ben een ridder, die begraven wordt. Na de dood komt het door trauma beperkte inzicht. Wat een verspild leven! Al dat vechten, zelf niet denken maar (vecht)opdrachten voor anderen uitvoeren zonder na te denken. Ook zijn veel mensen voor mij als ridder bedreigend, of het is een vijandig leger en dan wordt het vechten of het is het leger waar ik toe behoor en dan moet ik ook vechten. Het einde komt als ik jong ben, een pijl die door de spleet tussen borstcuras en helm heenkomt en in mijn keel dringt. Na mijn dood besluit ik geen opdrachten van anderen meer te aanvaarden en te doen wat ik zelf wil. Hetgeen mij eenzaam maakt wat ik ook wil. Ook wil ik niets met groepen mensen te doen hebben mensen in groepen denken niet na. Als Donald snap ik nu waarom ik mij erger aan mensen. Bij Aubrac zat ik op het terras en kon de fontein zien. Veel families speelden met het water door elkaar nat te gooien. De één na de ander, steeds hetzelfde domme spelletje! In feite schaamde ik mij omdat ik mij ergerde net of ik superieur was :-( Mensen denken niet na was mijn gedachte. Nu realiseer ik mij hoe ik in de polariteit zit, ik kan maar één ding doen; afwijzen! Ik zie ineens wat ik daardoor niet zie! Dat het gewoon Levensvreugde is! Die mensen hebben met z'n allen heel wat meer levensvreugde dan jij Donald! Ik snij mij ervoor af zo, als er een volk is wat zeker met levensvreugde leeft zijn het de Fransen wel! Ik zit er verdorie midden in. Nu loop ik naar het Mariabeeld, een vroeg ME beeld simpel en eenvoudig Maria met kind. Alleen de gezichtsuitdrukking van Maria komt zo mijn hart in, dit is niet gezicht van een heilige Maria die boven de mensen staat maar dat van een vrouw die gelukkig is met haar kind. Voor mij straalt het levensgeluk uit haar gezicht! Het levensgeluk van een vrouw die met plezier haar kind aan de wereld laat zien en met haar stralende blik en glimlach haar levensgeluk overbrengt naar ieder die het wil zien en voelen. Het is een bron die nooit opdroogt! Voor mij op dat moment is dat de levensbron die ons mensen gaande houdt. En dan het beeld zelf zo eenvoudig, de lach eenvoudig in steen gebeiteld, de ogen 2 simpele rondjes, wangen en jukbeenderen. Wat was de maker van dit beeld een kunstenaar dat hij dit alles zo simpel vast heeft weten te leggen met zo'n zeggingskracht! Ongelooflijk, voor het eerst sinds 20 jaar spijt het mij dat ik geen foto kan maken. Diep onder de indruk loop ik weg en loop het eerste uur alleen. Wordt ingehaald door een jonge knul. Enige tijd later, als ik het bos uit ben, zie ik hem voor mij lopen. Ik denk wat mooi die lange rechte weg, hij met een witte broek en de groene velden. Hé? Denk ik, wat gebeurt er nu, voor het eerst erger ik mij niet maar kan de schoonheid zien! Enige tijd later gebeurt hetzelfde, ik ben mijn ergenis kwijt dat er mensen op ''mijn'' pad lopen dat heeft goed gewerkt in dat kerkje! Rond 12 uur kom ik bij Estaing. Er lopen mensen voor mij, één ervan blijkt Armities te zijn! Leuk! Ze loopt met haar groepje. In de stad gaan we naar de kerk, hij is prachtig. Weer voel ik energie, maar het is mij nu wel even genoeg! Iedereen loopt naar binnen behalve Armities buiten blijft ze staan kijken! Nou nou nou! Als ze binnen is zie ik tranen in haar ogen van ontroering ik ga naast haar zitten en deel het met haar. Eindelijk eens iemand die net als ik reageert. Ik krijg door dat wij beiden hier al eens geweest zijn, maar zeg verder niks. Het is goed zo. Ik lunch met haar wandelgroep (geen yoga of alleen in de natuur willen zijn op dit moment). Daarna om 2 uur weg, weet niet of ik Armities ooit nog eens zal zien. Nog 16 km te gaan, het blijken zware km's het pad stijgt en blijft km's lang stijgen doodvermoeiend! Geen water onderweg, na een uitegdroogde 1,5 uur zie ik een groep wandelaar stilstaan verderop langs de weg. Als ik aankom lopen roepen ze al ''de L'Eau!'' heerlijk koel water. De laatste km's zijn een slingerend bospad stijgend en dalend waar geen eind aan lijkt te komen! Mopperend op het pad loop ik door. En dan om 5 uur na ruim 3 uur lopen en 16 km verder Golinhac! ik ben toch trots op mezelf! En wat blijkt, op de kamping is zowaar een Hollandse vrouw die elk jaar een stuk loopt. Eindelijk kan ik onder het eten weer Hollands spreken. En het is een boeiend gesprek, zij wil een Koreaans-Bhuddistische levenswijze in haar leven brengen. Kent ook momenten van diepe ontroering als ze het pad loopt net als ik, we vinden veel raakvlakken om over te praten. Er is veel gebeurd vandaag.
13 juli Espalion rustdag zelfde kamping
Rustdag in Espalion, ik sta op een grote gezinskamping het vakantie seizoen is begonnen dus hij is vol met kamperende gezinnen. Gisteravond lawaaierig spelende kinderen ik moest gelijk denken aan wat ik gisteren schreef. Ik wil rust om mij heen natuurlijk kom ik dan tegelijk in een situatie terecht waar dat niet te vinden is. Vannacht warrig gedroomd. Ik was met Jasper (een oude vriend die ik lang niet gezien heb) in een grote stad (New York?) we deden mee aan een soort hobbybeurs. Maar om de één of andere reden ging het moeizaam. Later liep ik alleen door de Stad tussen al die mensen (!) en liep verscheidene keren door een soort ondergrondse tunnel waarin gewerkt werd. Op een gegeven moment stort de tunnel gedeeltelijk in! Ik zag de uitgang zich sluiten en ik was alleen. De angst greep mij naar de keel, iemand kreeg de hydrauliek weer werkend waardoor de uitgang weer open kon. Ik loop snel naar buiten opgelucht. Tja deze droom is mij niet duidelijk, veel mensen oude vrienden die terugkeren? Weet het even niet. Verder een rustige rustdag, de bekende dingen gedaan wassn, luieren, veel fruit gekocht (kiwi's, perzikken) het is allemaal heerlijk rijp dus zwaar smullen. Nog bij een Hollands echtpaar afwasspullen geleend om mijn tupperwaredoos eens vetvrij te krijgen. Lekker bijgetankt morgen een lange etappe naar Golinhac 27 km. Toch eens proberen wat vroeger weg te gaan. Het is morgen trouwens 14 juli ben dan gaat heel Frankrijk uit eten, ben benieuwd hoe dat zal gaan morgenavond. Tegen de avond naar het stadje gewandeld langs het riviertje de Lot, het prachtige uitzicht op het ME stadje en brug trekt mijn aandacht. Ik ga zitten op een bankje wat op een soort algemeen verpoos en flaneer plein staat. Ik kan ook wel later eten. Na het eten er weer gaan zitten het is nu rustiger. Lekker even in mijn boek lezen. Er komen drie vrouwen naast mij zitten, druk Frans pratend. Ik kom met één in gesprek ze blijkt perfect Engels te kunnen en is Iraans. Het klikt wel tussen ons, de gesprekken gaan over spiritualiteit, pelgrimeren, de belevenissen op de ''Chemin'', het valt mij al op dat ze erg gevoelig is voor energie echter zonder het te weten. Armities vraagt of ik geen blaren loop, euh nee, en laat vervolgens een paar blaren zien als pinda's. Ik zeg je moet ze doorprikken, nee zegt ze de dokter zegt van niet. De avond eindigt dat ik met haar mee ga naar de gite om haar blaren door te prikken. Als ik terugloop is het hele stadje uitgelopen vanwege het 14 juli vuurwerk wat dus op de 13e afgestoken wordt. Vroeg slapen gaan was schijnbaar niet de bedoeling vanavond
maandag 12 juli 2010
12 juli 22 km Espalion kamping
Vanmorgen voor 8 uur is de zon al stekend warm, dat beloofd wat voor de dag! De eerste wandelaars trekken al voorbij ik ben nog aan het inpakken, de Fransen vertrekken om een uur of 6 om de hitte te ontlopen. Maar ja 2 uur later is dus al heet. Weet niet of ik het ook zo ga doen. Mijn nieuwe heupbandgesp klikt bevredigend zwaar op zijn plaats (en geeft de rest van de dag geen problemen yesss problem fixed!). De hitte valt mee het pad is grotendeels overschaduwd. De eerste 16 km van de route loopt door bergachtig land met nauwelijks dorpen. Wel even met een volle fles weggaan! De open loofbossen langs de hellingen zijn sprookjesachtig mooi. Als ik eruit kom zie ik voor mij en achter mij mensen lopen. Het ergert mij eerst en dan zet het mij aan het denken. Ik realiseer mij dat ik vluchtgedrag heb de natuur in, mensen ergeren mij in feite. Ik heb daar iets liggen ik zit in de polariteit door maar één ding te willen nl vluchten in eenzaamheid. Tegelijkertijd wil ik ook mijn best doen, denkend aan mijn inhaal en voorblijf ego. Een combinatie van tegenstrijdigheden waar mijn yogalerares ook al op wees. Als ik alleen wil zijn voor wie wil ik dan mijn best doen? Zoals ik al zeg tegenstrijdig. Toevallig (bestaat niet) krijg ik vanavond een sms van Marianne (een bevriende Reincarnatie Therapeute) waarin ze op het verband wijst van heremiet willen zijn en heupgespband problemen. Maw problemen met verbindingen (relationeel). Ga ik wat mee doen, ik leef nu eenmaal in deze wereld en daar zijn ook andere mensen ik kan niet blijven vluchten en me blijven ergeren! Ga er vanavond een droom op aanvragen. Ik word op een gegeven moment zowaar ingehaald door een Francaise op sandelen, zonder stokken en een redelijk grote rugzak, en het pad is beslist geen sandalenpad! Een sterke wandelaarster! We maken een praatje terwijl we naar beneden banjeren. Om 12 uur gaat ze ergens zitten wachtend op haar vriend die geblesseerd is en langzamer loopt. Ik ga nog even door, ik wil extra water voor thee bij de lunch. Dat duurt nog even rond half 1 vind ik een kraan, eau potable. Het is wel leuk veel afgelegen boerderijen die langs het pelgrimspad liggen hebben een kraan speciaal voor pelgrims. Aan de ene kant leuk gebaar, aan de andere kant gezien de hoeveelheid wandelaars/pelgrims zullen ze wel gek gezeurd worden om water. Tijd voor een relaxte lunch, in de schaduw. De mensen die ik inhaal halen mij weer in. Na een klein half uur lopen is het eerste stadje in zicht. Mooi vanaf hier nog 6 km. De morgenkoelte heeft plaats gemaakt voor de benauwde middagwarmte. Het stadje is leuk, de kerk is dicht jammer. Nog een uurtje en ik ben er, nog even de pas erin Donald. De middagwarmte eist zijn tol, ik begin dezelfde mensen weer in te halen. Dan halverwege bij het water een Hollandse auto, het echtpaar zit relaxt te lezen. Even een praatje zoveel Hollanders kom ik niet tegen. Het is een gezellig stel, beiden hebben delen van het Saint Jacq pad gelopen. Leuk ervaringen uitwisselen, volgens hun valt het bedwansprobleem in Spanje wel mee. Zij heeft dat stuk in September gelopen (net als ik wil) en geen last gehad. Hij geeft nog een laatste tip. Voor Espalion gaat de GR65 de bergen in naar een Mariabeeld. 500 m omhoog! En dan weer naar beneden. Klinkt niet aanlokkelijk de kaart erbij. Kijk er is een alternatieve route die nemen we maar. Ik ben nu in Espalion, een prachtig ous plaatsje. Morgen een rustdag het is er precies het plaatsje voor, mijn was hangt al te drogen.
zondag 11 juli 2010
11 juli 17 km St Chély d'Aubrac kamping
Zondag vandaag, mooi dat de bakkers open zijn ik heb gisteren mijn loopbrood al besteld eerst tent inpakken en dan brood halen. Dit zijn wel de weken om te kamperen. Heerlijke temperaturen lang licht s'avonds alles is droog, blijft droog of is makkelijk te drogen. Het is duidelijk zomer hier. Teruggelopen naar het dorpje en brood gehaald. Een pelgrimsontbijt op de trap van de Supermarkt die is toch dicht, althans die zou open moeten zijn maar de sleutel is zoek blijkt. Hoe Frans wil je het hebben. Mensen kijken verbaasd als ze mij thee zien zetten, brood met worst en kaas zien eten. De anders zo hoffelijke Fransen vergeten zelfs bon appetite te zeggen. Het wordt goed warm vandaag de hemel is strakblauw en volgens het GR65 boekje loopt de route over een hoogvlakte zonder bomen. Vandaag maar 17 km. Ik loop liever langere afstanden maar heb geen andere keus als ik niet constant wil wildkamperen. Ik zie allemaal vertrekkende mensen met rugzakken die ga ik straks wel tegenkomen. De hoogvlakte is erg mooi prachtige vergezichten, redelijke paden. Het doet mij denken aan het Tempelierspad als je naar Milau toeloopt, iets minder droog. Nanda begrijpt wat ik bedoel. Waar ik erg aan wennen moet is dat ik steeds mensen in zicht heb. Het breekt mijn concentratie, ook betrap ik mezelf op 2 ego's. Het ik ga je voorbij ego, als ik mensen voor mij zie en je zal mij niet inhalen ego als er mensen achter mij lopen. Slecht hoor Donald. Rond kwart over 11 in Aubrac, nog 8 km tot de kamping. Dat krijg je met die kort afstanden je bent er zo doorheen. Ik besluit om wat tijd kwijt te raken door een cola te nemen. Daarna zoek ik wel een picknick plaats. De mensen die ik onderweg ben tegengekomen komen langs. Ik voel me een beetje buitengesloten weet niet waarom. Door zo lang alleen te reizen komen zoveel mensen echt bij mij binnen. Voel me net een heremiet verlangend naar de rust en eenzaamheid van de natuur ik verlang naar mijn yogaoefeningen. Na een uurtje een mooie plaats gevonden, het is vreemd als ik yoga doe dan wil ik een plaats met ruimte en uitzicht misschien weet mijn yogalerares waarom. Na de yoga is alles weer ok mijn innerlijke rust is terug. Het kleine probleempje met mijn heupbandgesp wordt een vervelend probleem. Ik heb de gebroken gesp vervangen door de nieuwe maar de oude contragesp laten zitten. Deze is nl ingenaaid in de heupband. Ze lijken te passen maar een beetje ruim. Soms wilde, de afgelopen dagen, de gesp wel eens half open springen. Nu echter om de 10 min lijkt wel. Wat nu? Ik kan de band van de oude contragesp losknippen en de nieuwe contragesp op het overblijvende stukje band zetten. Zelfs zonder naaiwerk. De enige vraag gaat het passen? Is er genoeg band over? Zo niet dan heb ik een probleem. Het laatste pad naar beneden is moeilijk begaanbaar, steil, veel grote losse stenen en grote hoogteverschillen. Uiteindelijk op de kamping. De aankomst routine begint. Na een uurtje staat alles ben ik weer schoon en neem ik een diepe ademteug. Pak mijn rugzak, padvindersmes (met schaartje) en de gasbrander (om de band dicht te smelten). Ik knip de band open zo dicht mogelijk langs het stiksel. Brandertje aan en smelt de beide einden dicht. Nu het moment vande waarheid! Past de nieuwe contragesp op het kleine stukje band. Net!!!! Ik heb er een goed gevoel over. Morgen komt de echte duurtest. Als ik zo bezig ben komt Azeline met haar vriend (Alain) de kamping op lopen. Gisteren was ik ze ook al tegengekomen, ze vertelde mij toen dat Cecyle gestopt was vanwege de vele bedwans-beten die ze in een gite opgelopen had (dokters advies) . Ze kampeert nog altijd zonder tent en beker merkte ik. Want toen ik haar en haar vriend thee wilde aanbieden hadden ze geen bekers. Op zijn Frans stelden zij voor dan maar wat in het dorp te gaan drinken. Ook goed, omdat het zo gezellig was gelijk met z'n 3'n gegeten. Een plaatselijk streekgerecht Aligot, aardappelpuree met kaas, erg lekker en goed vullend wat zal ik daarop slapen!
zaterdag 10 juli 2010
10 juli 14 km Nasbinals kamping (ja ik noem het ook al Nassibals :-) )
Hele aparte droom vannacht,
ik ben in een soort realiteit waar alles pikdonker is. 2 plaatsen worden sterk verlicht als door een lantaarnpaal. Het is allemaal nieuw voor mij om er te zijn. Ik kan een contact tot stand brengen dan gebeurt er iets. Ik maak het contact op de eerste plaats en op de 2e plaats begint een stuk grond als een schijf rond te draaien als een draaikolk. Met z'n 2'n kijken we ernaar. Ik zeg dit stuk valt door de tijd (en zal zo verdwijnen). Met dat ik het zeg lig ik op de schijf! Mijn maagstreek draait mee, de rest van mijn lichaam is stil! Ik voel mezelf oplossen en stukje bij beetje verdwijnen en wordt bang. Ik val ook door de tijd!
Het geflapper van de tent maakt mij wakker, angstig. Ik moet mijn tent strakker spannen dan is het over. Alleen sta ik buiten, het is aardedonker, bliksemflitsen op de horizon lichten op. Onaards griezelig dezelfde energie als in mijn droom. Gauw mijn slaapzak weer in. Daar liggen nadenken, ben dus niet voor niks op deze plaats gaan kamperen. De energie trok mij aan en triggerde een droom. Wat zegt de droom, door de tijd vallen in de droom betekent onsterfelijk zijn (vraag me niet waarom ik weet het gewoon). Als je onsterfelijk bent dan bestaat de tijd niet meer zoiets. Wat in mijn droom oplostte was mijn ego. Wat een gedachte je ego maakt je sterfelijk! Met onsterfelijk zijn bedoel ik meer in de Bhudda-staat of verlicht zijn. Ik heb dus mogen ervaren wat het is om je ego kwijt te raken in een droom pfoeh! En toen kwam de 2e droom; (die energieplek werkte wel )
ik kan gegevens kopen van de maffia, foto's van andere planeet, mars of zo. Ik heb het geld en ga naar een tropisch eiland voor de transactie. Vind het wel spannend eigenlijk onderhandelen met de maffia. Heeft ook iets oncontroleerbaars. Twee mannen nemen mij op van een afstand, maffia? In de hotelkamer ligt een uitnodiging met een verkapte sexuele ondertoon. Verkoop ik mijn ziel aan de duivel?
Tja weet even niet goed wat met deze droom te doe. We laten hem even sudderen. Na een drukke nacht gewekt door mijn wekkertje. Ik ben zo in harmonie met mezelf en mijn omgeving dat alles goed is. Ik heb geen haast, buiten de tent is het prachtig, mistig wat de plaats erg intiem (van mij) maakt. Elk druppeltje in het gras glinstert en de bloemetjes kleuren mooi. De koeien kijken stil naar mij. Het is net zo mooi als gisteravond. Ontbijt gaat relaxt, heb gisteren veel gelopen nu maar een km of 14 kippeeindje. Tijdens het inpakken passeren al 2 wandelaars door de mist moeten vroeg begonnen zijn. Ik ga lopen, wat een innerlijke rust. Na ongeveer een uur ben ik hopeloos verdwaald. Het pad is weg, volgens het boekje moet ik een prikkeldraad hek volgen dat WZW loopt. Het is geen doen. Het hele terrein is nauwelijks te belopen door de koeiensporen, moerassige stukken, prikkeldraad versperringen en horzels die dwars door mijn zweetdoordrenkte kleren steken of in mijn knieholtes gaan zitten. Elke paar minuten plet ik er één. Ik probeer op kompas te lopen maar moet dan over hekken. Dit zijn heuphoge gestapelde stenenrijen met 1 of 2 prikkeldraadversperringen aan de zijden en soms ook nog werkend schrikdraad. Menigmaal heb ik bovenop de stenen gestaan balancerend met stokken en rugzak om over prikkeldraad te komen en tegelijkertijd horzels dodend! In de verte een weg of zoiets. Wel of niet in de richting DAAR ga ik naartoe! Als ik erop sta heeft mijn trekkingbroek een kleine winkelhaak in het kruis... Op het kompas te zien loopt de weg min of meer in de goede richting. Maar dat duurt niet lang. Ik zie een dorpje liggen en hoop dat de weg er naartoe gaat. Een uur verder, nee dus! Als ik bij het dorpje wil komen zal ik tja weer door het veld heen moeten. Zo gezegd zo gedaan. Nu valt het mee. Rond half 12 sta ik bij het dorp zo'n 5 km uit de koers na 2 uur dwalen. Geeft niet Nasbinals is niet ver. Ik ben doorweekt van het zweet. Het is benauwd en de wolken bedekken gelukkig ook nog de zon. Water getapt uit de dorpsfontein en een picknick plaats gezocht. Zo nu eerst opdrogen. De yoga brengt de harmonie van vanmorgen weer terug. Ik merk dat mijn emoties dicht onder het oppervlakte liggen. Er staat nog wat te gebeuren voel ik. Na de lunch loop ik weer in mijn harmonie-energie-bel. Alles is mooi en goed ongelooflijk! En zo loop ik tegen 3'n Nasbinals binnen. Leuk plaatsje met een mooie kerk ga ik nog wel even kijken. De routine begint, kamping zoeken, tent drogen, douchen enz. Rond 6 uur weer in het dorp. Als ik de kerk inloop voel ik energie, dit is wel een drukke dag zeg! Dit keer gaat het allemaal wat minder heftig. Ik voel blijdschap (he he eindelijk eens een vrolijke emotie in een kerk). De blijdschap van een zoon (ik dus) die na jaren zijn vader terugziet (mijn vader in mijn huidige leven). We hebben beide eens in deze kerk gestaan. De zoon realiseert zich hoeveel hij van zijn vader houdt. Wat moet ik hier nu weer mee? Ik beslluit de emoties door te trekken naar dit leven en realiseer mij hoeveel ik van mijn vader hou en hoe schuldig ik voel mij omdat ik hem de laatste maanden van zijn leven niet heb kunnen helpen. Nu realiseer ik mij dat mijn vader altijd mijn liefde gevoeld heeft (net zoals mijn vader in de kerk) en dat dat voldoende voor hem was, hij heeft het mij verteld maar ik hoorde hem niet. Die schuld die heb ik tot nog toe zelf in stand gehouden! Stom hé? Mooi die laten we even lekker gaan. Al met al was het even een roerig emotioneel half uurtje in de kerk. Ik kan nu mijn vader helemaal loslaten, ik kan verder en zijn geest ook. Het ga je goed pa, je hoeft mij niet meer op te zoeken in mijn dromen. Wat was dit een drukke dag! Ik ga slapen
vrijdag 9 juli 2010
9 juli 25 km 2 km west van Quatre Chemins kamping Chauvage
Wekkertje gaat af, vandaag weer wandelen. Nee maar het is zo waar bewolkt. Rond 8 uur bij de Acceuill mijn broodvoorraad voor 2 dagen ophalen. Gelijk een domper, wel de 4 croissants maar niet de 4 pain de raisins! Ja zegt de kampinghoudster pain de raisins worden hier niet veel gegeten. Had ze dat niet eerder kunnen zeggen. Ik eet dan maar 3 van de 4 croissants. Wat nu? Ik ga vanavond waarschijnlijk wild kamperen, de eerst volgenden kamping is maar zo'n 14 km ver. Maar dan moet ik wel mondvoorraad hebben. Die pain de raisins daar loop ik op. Oke ''c'est le vie d'une pelerin'' ik ga bij Aumont-Aubrac wel brood kopen. Is wel zo'n 14 km dus doorlopen. De Boulangeries gaan meestel om half een dicht. Tien over 9 weg, kijkend op de kaart kon ik al zo een halve a een hele km afsnijden, de kamping ligt gunstig aan de route. Het blijft bewolkt maar het is bloedbenauwd, ik blijf zweten. Weer haal ik allemaal medewandelaars in. Ik loop vandaag zo geconcentreerd dat ik weinig om mij heen kijk merk ik. Het zand knerpt regelmatig onder mijn schoenen. De bedoeling is om bij Quatre Chemin aan te komen, daar te eten (kan zegt het boekje) en dan een klein uurtje door te lopen en op de hoogvlakte, ca 1000 m hoog te kamperen. Het kaartje toont dat daar een beekje stroomt. Ik kom zowaar een Hollands stel tegen dat wandelt. Maar ze zijn niet erg spraakzaam, ik schakel een versnelling hoger. Rond 12 uur in Aubrac. Hoera de Boulangerie is nog open, later zie ik dat ze de hele dag open is :-) Drie pain de raisins scoren, jammer croissants op. Dan maar stokbrood. Door mijn hoge tempo deze morgen ben ik al over de daghelft. Om 4 uur bij het restaurant aankomen heeft geen zin. Ik ga maar een cola drinken en besluit een langzame lange yoga, meditatie lunch te houden. Rond een uur of 3 weer echt op pad. Het is vochtig benauwd gelukkig is er wind. Het lopen gaat goed. Toch verveeld het pad op de een of andere manier. Tegen 5'n wil ik er zijn. Raar als ik in lange lunchstop neem dan heeft mijn lichaam altijd minder energie in de middag. Ik loop door foeterend op een pad waar geen eind aan lijkt te komen. Even na 5'n daken ik ben er! Quatre Chemins is precies wat het zegt, 4 wegen en 2 huizen. één is een gite gerund door Regine maar die is ook al 70. Nee ik kan er niet eten maar wel slapen. Dus dat wordt een noodrantsoen denk ik. Ik neem een rustpauze voor de laatste etappe. Als ik naar de wc ga kom ik door de ''gite'' Brr oud vies ik slaap wel in mijn tent vanavond. Rond 6 uur weg, de route loopt de hoogvlakte op. En kruist een beekje, hmm dat ziet er goed uit het stroomt goed, water is helder. Het punt wat ik uitgezocht hebt ligt aan de ander kant van de top. Het komt precies zo uit als ik gewenst heb! Zo zie je maar je schept de wereld met je gedachten. Een prachtig rustig veldje, met heerlijk dik gras. Fluitende vogeltjes, brommende bijtjes. Koeien ver weg de temperatuur is heerlijk koel en 100 meter verder loopt de beek onder een bruggetje door daar heb ik mij gewassen. Maaltijdje op ik ben schoon en de zakkende zon is mooi. Wat een wereld plek!
donderdag 8 juli 2010
8 juli rustdag Saint Alban sur Limagnole zelfde kamping
Cecyle & Azelyne hadden dus een koude nacht. Maar zegt Cecyle pelgrimeren is veel lopen en weinig eten of slapen. Ik ben bang dat ze de komende dagen stuk loopt, dit houdt geen mens vol! Ben benieuwd. S'morgens thee gezet voor de dames, zij dronken uit mijn beker (zelfs geen beker bij zich! Ik blijf mij verbazen) ik uit de waterkookbeker. Ik pakte 2 sinaasappels, Cecyle had nog 2 kilo (!) aan studentenhaver voor onderweg over en Azelyne een goede kaas. Pratend en etend begon de morgen. Rond een uur of 9 waren ze weg ieder weer apart. Ik ga ze vast nog wel eens tegenkomen de komende weken we lopen hetzelfde pad. Ik kon weer in mijn routine komen. Lekker yoga, mediteren daarna rest van het ontbijt. De dag ging voorbij met smsjes en verslagen bijwerken zoals jullie gemerkt hebben lag de communicatie stil. In St Privat d'Allier had ik geen streep ontvangst. Zowaar s'middags even kunnen internetten en een frustrerend telefoongesprek met Telfort. Ik krijg mijn Email password per post opgestuurd naar Dordrecht. Maw ik kan gedurende mijn pelgrimage niet bij mijn Email. Dus communicatie kan alleen via de sms of reactie op mijn blog. (zo en nu die frustratie loslaten). Het is weer ontzettend heet ik verwacht onweer de komende dagen. Uit de reacties op mijn blog begrijp dat sommige mensen zich afvragen hoe ik erbij loop. Monique vertelde mij laatst dat ze verwachtte dat ik er verwilderd en met een baard erbij loop. Ze was verbaasd, want ik scheer mij netjes elke morgen en mijn haar is kort geknipt. Net anderhalve week geleden naar de kapper geweest (heerlijk ik hou van mijn korte coup zelfs als mijn haar vet is zit het nog goed). Voor de rest ben ik gebruind ik was al niet dik maar ben zo mogelijk nog slanker en mijn schouders zijn nog breder en gespierder van de rugzak. Ik merk nu dat een gezond uiterlijk mensen aanzet tot hulp. Als ik bv in een washok sta en probeer uit te vinden hoe de wasmachine werkt kan ik het beste halfnaakt gaan. Als er dan een vrouw van mijn leeftijd is kijken ze me eerst aan en dan glijdt hun blik naar beneden. Zoals een man even naar de decolleté van een vrouw kijkt :-) Daarna hoef ik niet meer na te denken, de machine wordt ingesteld. Als ik het niet heb wordt er waspoeder gehaald, en alles loopt in 5 minuten. Oh ja ze lopen ook nog mee om te wijzen waar de waslijn hangt! Prachtig!
7 juli 22,5 km Saint Alban sur Limagnole kamping
Vandaag afscheid van Henk, Monique, Eduard en Lucas. Na het ontbijt voor het eerst sinds een paar dagen weer boel inpakken. Alles ligt verspreid. Henk en Monique brengen mij naar het eindpunt van gisteren en gaan daarna zelf inpakken. Ze nemen de boot naar Sardinië, morgenavond. Het was erg gezellig de afgelopen dagen zo met z'n 5'n. Rond 10 uur sta ik met mijn rugzak op naast de auto. De wind is nog altijd koel maar er zijn nu geen wolken een strak blauwe hemel. De laatste handen, knuffels en kussen worden uitgewisseld en ik pik het pad weer op. Vlak voor ik uit het gezicht verdwijn nog een laatste zwaai naar elkaar, bedankt Henk, Monique en kids fijn dat jullie zo spontaan langskwamen. Weer alleen op pad, maar niet eenzaam. Onderweg in de auto zag ik al grote groepen pelgrims. Groot voor mij want ik heb 2 maanden alleen door het landschap gezworven en vind het ineens druk op ''mijn'' pad. Het zijn mensen die vakantie nemen en een paar dagen lopen of echte pelgrims zoals ik. Zij hebben nog witte benen en armen en zien er minder verfromfraaid uit in hun schone nette kleren. Die van mij zijn duidelijke al vele malen samen gewassen en samengepropt geweest in mijn rugzak. Maar heel weinig dragen een volle bepakking als ik. Day-packs zie ik veel en opvallend veel vrouwen alleen of in groepen. Die Franse vrouwen zijn ondernemend moet ik zeggen. Wat ze ook dragen ik stuif ze voorbij de één na de ander. Ze zijn natuurlijk allemaal in Le Puy begonnen nu, enkele dagen verder, begint de slijtage slag. Spieren raken overbelast, het is warm en als je het niet gewend bent is het best wel een zwaar pad. Na 2 maanden lopen en bevrijd van de angina ben ik in topconditie. Stijgen dalen losse keien, ik haal zo'n 5 km per uur, zelfs fietsers kunnen mij niet bijhouden in sommige stukken. Deze streek is als een droom zo mooi. Hoogvlakten prachtige oude boerenhoeven waterbronnen die drinkbaar zijn. Ik heb nu de Alu-fles van 1 liter van Nanda bij me en de plastic 70 cl fles weggegooid. Eindelijk geen lekkende fles waardoor ik constant met een natte lies loop en makkelijk die extra inhoud bij deze temperaturen. Meditatie, yoga (erbij ingeschoten de laatste dagen) en lunch in een wei. Heerlijk weer één met de wereld zo voelt het. In 2 uur 10 km gelopen mooi ik ben voor 5'n ter plekke vanmiddag. Ik kan geen woorden vinden om de schoonheid van het landschap te beschrijven, het is een prachtige wandelroute. Ook oud je komt bijvoorbeeld langs een bron waar pelgrims al sinds de 12e eeuw naar toe trekken omdat ze genezend zou zijn. Ik kon het niet laten er te gaan staan en mij eens open te stellen, ik voelde een hele zuivere energie die omhoog spiraliseerde een prachtige krachtplek. Na mijn lange pauze natuurlijk weer dezelfde mensen ingehaald dat waren vele rebonjour'en! Mijn benen hebben geen spieren maar pneumatische cylinders ze worden niet moe, mijn god wat heb ik een energie. Pas als ik op asfalt moet gaan lopen wordt het minder. Tja asfalt wie heeft het ooit uitgevonden het loopt voor geen meter na zo'n dag in de natuur. En op asfalt krijg ik het warm in de natuur op één of ander keienpad nergens last van. De kamping ligt best ver buiten het dorp. Maar heeft een wasmachine, en dat is nodig ik raak weer door mijn schone kleren heen. Morgen was- en rustdag (eerder luierdag). Tijdens het eten in het dorp maak ik contact Cecyle & Azeline. Ik kom ernaast te zitten met eten. Hoewel ze elkaar vandaag pas kennen hebben de beide dames een stevig energieveld, of ik sta open. Als ik wat voorzichtige opmerkingen maak over wat ik binnenkrijg is het ijs snel gebroken en wordt het een spontane gezellige avond in gebroken Frans en Engels. Beide avontuurlijke types ze willen op de kamping slapen maar hebben geen tent bij zich???!!! Of anders gewoon buiten. Ik kom erachter dat veel Fransen zo trekken, als echte pelgrims zeggen ze. De praktische Donald komt dan boven, ik vraag me af hoe je met zo'n uitrusting een week regen en kou volhoudt zoals ik meegemaakt heb in mei en juni! Cecyle heeft om de één of andere, mij vage reden, een maand vrij en besloot om na 15 dagen voorbereidingstijd van Le Puy naar de Pyreneeen te lopen Saint Jacq achterna. Ik voel mij op zulke momenten overgestructureerd als ik aan mijn voorbereiding denk. Maar ja mijn pad is wat langer. Het klikt zo goed dat ze meegaan naar de kamping, waar ze als mijn gasten voor een klein bedrag mogen slapen. Hoera kunnen ze douchen. Ik stel nog voor dat ik mijn binnentent weghaal dan kunnen ze in mijn tent slapen en slaap ik wel buiten. Vol Frans temperament wordt dat afgewezen. Weten jullie het zeker? Vraag ik. Als ik hun uitrusting zie denk ik dat wordt een koude nacht. Oui oui pas de problem. Oke ik ben benieuwd. Rond half 11 ligt iedereen in zijn of haar slaapzak.
6 juli St Privat d'Allier
St Privat is nog altijd onze uitvalsbasis, Vandaag van Monistrol d' Allier naar Falzet gelopen 20 km
Escargot (12 stuks! mjammie!) Biestuk met bleu Auvergnonsaus, kaas en chocoladetaart na. Monique is jarig vandaag.
Was al vroeg wakker, toen ik leven in de tent van H&M hoorde gevraagd wat ze van de bakker nodig hadden en naar de bakker gelopen. Daarna gezellig gegeten met zijn allen. Eduard en Lucas hadden een hagedis op de muur ontdekt. Het is nu bijna de tent hagedis geworden. Vandaag onze laatste dag samen, jammer het is wel erg gezellig. Mijn voorstel was om vanmorgen 12 km te lopen Monistrol d'Allier naar Saugues. Henk en Lucas zouden dan meegaan, Eduard met zijn hamer houdt nogal op :-). In de middag zou dan Monique met de bus komen en Eduard kunnen we met zijn allen lunchen. Daarna 7,5 of 10 km door naar La Clauzet of Le Falzet. De eerste 3 km uit Monistrol is gelijk 500 m stijgen. Toch gaat dat met z'n 3'n redelijk moeiteloos, Henk en ik hebben eens tijd om ongestoord te praten sinds lange tijd, terwijl we langs de mooie stijgende paden lopen. Lucas stopt ons regelmatig ;-) Het bevalt mij goed om 2 dagen zonder bepakking te lopen, ik voel dat het mijn lichaam de tijd geeft om helemaal bij te komen van de angina. Mijn krachten keren terug. De ochtend tocht is mooi en gevarieerd en de wind is noord. Hierdoor is de lucht halfbewolkt en koel. Erg goed om te lopen. Aan het begin van de wandeling valt Henk een grappige muur op! In het brede metselwerk zijn allemaal Saint Jacq schelpen geplakt! Een creatieve prive ode aan het pad. De 12 km worden snel gelopen in 3,5 uur. De lunch is in Saugues op een oud ME plein, bij een mooie vroeg Gotische kerk. De commercie viert hier hoogtij, de Saint Jacq café's, restaurants en gites en Chambre d'Hotes adverteren langs het pad. Daarna verder met Monique en Eduard, zonder hamer dit keer. Maar zijn zakken puilen toch wel uit van de gevonden stenen na zo'n 2 uur :-) Voor Monique is de middagtocht erg zwaar, ongesteld en diaree eisen hun tol. Ze loopt op haar tandvlees, gelukkig staat Henk er na 7,5 km. Na even uitrusten besluit ik verder te gaan, ik wil die laatste 2,5 km er even bij doen. Ik heb het gevoel dat ik geen km's maak tot ik mij realiseer dat ik zonder bepakking loop! Natuurlijk voor mijn lichaam is de belasting 0,0! Ik kom er ook achter dat ik een soort van incognito beroemd aan het worden ben op het pad! Ik haal 4 vrouwen in die we al verscheidene keren tegen zijn gekomen vandaag en raak in gesprek. Als ze horen dat ik in Holland begonnen ben krijg ik de reactie; oh ben jij die Hollander we spraken een Vlaming die vertelde over een Hollander die is komen lopen vanaf Holland! Ja enkele dagen geleden heb ik met een Belg gesproken dat klopt. Nou mijn faam is zich aan het verspreiden! Door H&M opgepikt in Fazlet en terug naar St Privat d'Allier. Monique is jarig en we gaan eten. Het eten is goed in het restaurant, H&M zijn helemaal verbaasd over wat ik naar binnen kan slaan. Morgen weer alleen lopen met volle bepakking Let's do it!
5 juli St Privat d'Allier
5 juni St Privat d'Allier
St Privat is onze uitvalsbasis, vanuit hier lopen we steeds stukken van de route. Vandaag naar Monistrol d'Allier gelopen 7,5 km
Noodrantsoen, goulash met verse spercibonen en worteltjes
Vanmorgen na het opgestaan en naar de Decathlon gegaan voor mijn gebroken gesp. In de grote bus van Henk&Monique met z'n allen terug naar Le Puy en Velay, gelukkig ligt de Dectahlon aan de goede kant. Ongelooflijk hoe kun je het krijgen, in de hele Decathlon zijn nog 2 ouderwetse gespen te krijgen (en de Decathlon is groot!). Ééntje in mijn maat binnen 5 minuten was mijn rugzak-gesp-probleem opgelost. Dat was een grote opluchting. Tegelijk een extra doekje voor de tent gekocht, tja dit is een mannen verhaal maar ik heb de gewoonte ontwikkeld om het ergste vocht van het grondzeil met vuile kleren (oa onderbroeken :-( ) schoon te maken. De laatste tijd hing er toch wel een vreemde ondefinieerbare beslist niet prettige lucht in mijn tent die ik niet thuis kon brengen. Met zeep en een (schone) doek van H&M ook maar eens het grondzeil afgenomen. Mijn tentje ruikt nu prettiger van binnen. Op de terugweg bij een mooi kerkje gesopt. Met Monique een kaars opgestoken voor mijn tocht, mijn wens is dat ik op mijn tocht en zij op hun vakantie tocht mooie inzichten mogen krijgen. Na de lunch weer een stuk van de route opgepakt. Omdat het al middag was 7,5 km gelopen naar Monistrol d'Allier met z'n 5'n. Mbv een aardige Engelsman eerst de bus van H&M op het eindpunt gezeten daarna gaan wandelen wel luxe voor mij zonder rugzak. Eduard loopt met z'n geologen hamer rond op stenen te kloppen en allerlei mooie stenen te vinden. Lucas mopperd dat Eduard zo langzaam gaat en als echte autist, staat plotseling stil gebiologeerd door iets zodat iedereen moet stoppen omdat het pad te smal is. Iedereen geniet op zijn eigen manier. Het pad is nu bergachtig geen oude stenen kruizen meer wel een oud vestingtorentje en een leuk oud kapelletje. Mooie vergezichten. In Monistrol d'Allier was een strandje bij de rivier dus zwembroeken aan en zwemmen maar. Omdat ik bedolven ben onder noodrantsoenen 2 via Nanda en 7 van H&M, terwijl ik er maar 4 mee kan nemen, bestond het avondeten uit noodrantsoen met vers gekookte boontjes erbij. Was best te pruimen. Daarna heb ik mijn blogverslag van maandag bij zitten werken. Er is op de dag van het vertrek uit Le Puy veel met mij gebeurtd ik bleef schrijven, inzichten bleven opborrelen
dinsdag 6 juli 2010
4 juli 17 km St Privat d'Allier
Spaghetti prutje a la Donald, met gekruide worstjes, olijven, paprika
en geconcentreerde en gehakte bliktomaten. Salade van de rest, kleine zoete tomaatjes,gekookte worteltjes, geroosterde pijnboompitten en komkommer.
Voor dat ik mijn verslag begin wil ik eerst wat delen met jullie lezers van mijn blog. Vandaag mijn 3e vorige leven doorgekregen. Ik voel me enigszins terughoudend om deze ervaringen op mijn blog te zetten merk ik. Ik wil namelijk niet overkomen als iemand die een beetje interessant loopt te doen door ervaringen uit vorige Levens op het internet te zetten. De emotionele ervaringen die ik beschrijf, overvallen mij echt. Zonder door mij op de één of andere manier bewust opgeroepen te worden. Tijdens de emotionele ervaring en later tijdens het lopen beginnen de inzichten van de gevolgen van dat vorig leven op mijn huidige leven door te komen. In Arlanc kreeg ik ook een vorig leven door wat ik vanuit deze terughoudendheid maar terloops vermeld heb.
Deze gedachten speelden mij door het hoofd terwijl ik de afgelopen dagen naar Le Puy en Velay liep en er uiteindelijk was. Maar dacht ik, ik ben al in Le Puy geweest en niks ervaren, dus waarom nu wel? Niks bleek minder waar. Vandaag vertrek uit Le Puy, ik wil naar de Kathedraal om de tocht traditioneel te beginnen voor het standbeeld van Santiago (heilige Johannes). Als ik de Puy (heuvel) oploop naar de Cathedraal is het bewolkt en de lucht is ochtendkoel. En toch gutst het zweet uit mijn porieën, oei dacht ik, ik dacht beter te zijn! Binnen 5 minuten is mijn shirt doorweekt en begint mijn afritsbroek ook door te zweten. Even toch wat rustiger aandoen vandaag Donald. Mijn schoenen voelen goed, door de nieuwe hakken loop ik veel stabieler merk ik goed!, alleen het ingelijmde stukje leer drukt hard op mijn bovenvoet. Boven bij de kerk is het 9 uur, zondagmorgen mijn stokken tikken op de lange trappen voor de Kathedraal. Binnen, ik ga even op een bankje zitten, hmm mijn benen voelen niet moe aan mijn lichaam ook niet en mijn ademhaling is hoger dan ze normaal zou zijn, alleen ik zweet ongelooflijk. Voor het beeld van Santiago hou ik mijn eigen ritueel. Ik sta stil concentreer mij op de komende dag, pak mijn waterfles en proost op hem en neem een slok. En dan mijn startwoorden ''Let's do it!'' Mijn wandeldag begint, buiten de Kathedraal denk ik oh ja telefoon aan, contact houden met Henk&Monique we zullen elkaar ontmoeten in St Privat d'Allier, ze vertrekken vanmorgen. Ik schrijf ze een sms. In een opwelling denk ik, stuur hem ook naar Nanda ze was hier ook. Ik pas hem wat aan en schrijf oa dit ''Hoi Lieverd, ik sta voor de kathedraal van Le Puy en Velay en ga onderweg. Raar dat ik hier wel sta en jij er niet bij bent ik weet dat het zo moet zijn maar toch komt het binnen, (even traantjes hoor) het roert iets in mij nu alleen zonder jou te zijn op dit moment. Alsof ik al eens eerder van je afscheid genomen heb of achter heb moeten laten.'' Dat even traantjes betekende in feite dat mijn ogen zo volliepen dat ik niet meer typen kon! Het verdriet spoelde weer over mij heen ik herken het nu wel en laat het gebeuren ik huil en voel in mezelf vage indrukken en beelden worden wat duidelijker. Ik ging toen alleen weg (een soort blinde strijdlust dreef mij voort verdorie ik kan dit WEL alleen) en liet Nanda toen en al het aardse wat mij bond daar zomaar achter. De schok was te groot het liep toen niet goed met haar af (waarom gaf ik onze liefde op oooh die strijdlust wat drijft die mij voort! realiseer ik mij nu), een bepaalde ontwikkeling stopte bij haar en daardoor het plezier in haar leven, ze doofde een soort van uit. Ik voelde mij daar schuldig onder voor de rest van mijn leven toen. In de loop van de dag worden mij een aantal dingen duidelijk, waar mijn drive vandaan komt om haar te helpen. Nanda is in dit leven ook meerdere malen emotioneel in de steek gelaten. Sinds we bij elkaar zijn is ze aan een spirituele verdieping begonnen, ze begint spontaan te mediteren. Ik neem haar mee naar activiteiten die ik op dit vlak doe, maar laat aan haar de keus wat ermee te doen. Ik MAG! niet sturen. Het gemak waarmee we van het begin af aan met elkaar omgegaan zijn. We moeten al behoorlijk wat uitgewerkt hebben toen! En dat onze allereerste vakantie als beginpunt Le Puy en Velay had 2 jaar geleden is ook geen toeval!, toen konden we wel tegelijk weg en mag ik nu deze tocht alleen maken in betere harmonie met mezelf en alles om mij heen. En tja die strijdlust die koppigheid hé? Het heeft mij heel wat relaties gekost di mijn 5e langere. Ik hoop van die zorg drive naar Nanda toe af te zijn, ik mag nu in liefde kiezen!ipv vanuit een patroon, en die gefocuste strijdlust! Hoe herkenbaar! Ik herken de bron van mijn zelfdiscipline, het tanden erin en doorbijten gedrag waardoor ik de balans verlies met die andere kant van mij; intuïviteit, openstaan, invoelen. Begrijp nu beter de onbalans. Sms van Henk en Monique terug, ze hebben wat probleempjes, allebei aan de diarree en de auto heeft kuren! Half 10 en ze zijn nog niet eens Holland uit. Ze weten niet of ze het gaan halen! Oei zou jammer zijn want het leek mij zo leuk. Ik loop Le Puy uit, op de rand van de stad trek ik mijn heupband nog eens aan, en ik trek de gesp kapot!!! Damn damn damn. Ook dat nog! De allerbelangste gesp van de hele rugzak! Wat nu? Terug naar Le Puy? Doorlopen? Ik krijg de gedachte ''is het wel de bedoeling dat ik nu uit Le Puy wegga, moet ik nog een dag wachten?'' (net of iets ouds mij nog vasthoud zo voelt het ik zit in tweestrijd :-) ) Nee voelt niet goed, ga lopen vandaag. Ik besluit toch terug te gaan naar Le Puy. Wie weet is er een outdoorshop open, veel winkels zijn in Frankrijk op zondagmorgen open. Half uur teruglopen, naar de VVV, Oui ik moet de Decathlon hebben. Natuurlijk die had ik zelf ook kunnen bedenken. Maar fermé au Dimanche! :-( al met al sta ik om 11 weer op het punt waar mijn gesp kapot ging. Hij houdt het op dit moment wel, maar ik durf hem niet hard aan te trekken. Als hij nog een paar keer door dat breukvlak gaat is hij echt kapot en dan is Leiden in last. Me zorgend makend loop ik verder, als Henk&Monique het wel halen dan zouden we morgenochtend terug kunnen rijden naar Le Puy. Maar mijn rugzak is 20 jaar oud, hebben ze nog wel zo'n gespmaat? Zo niet wat dan? De helft van de gesp is aan de heupband genaaid dat kan ik niet terugnaaien met mijn naaisetje. Onzekerheden ik zie geen oplossing, teveel maar-en en als-en. Ok Donald laat het los, en loop. Het wandelpad is erg mooi, landelijk en oude paden. Regelmatig zijn er kruizen geplaatst de oudste is van 1661 zie ik. Ik loop op een pelgrimspad van minimaal 300 jaar oud. Ook zie ik oude kruizen in het weiland. Het pad is 5 meter verlegd, maar de boer durfde het kruis niet weg te halen! Oude kappeletjes, leuke oude plaatsjes wat een heerlijk pad na al die wegen. Met de lunch vraag ik in mijn meditatie om hulp voor Henk&Monique en mij, dat we elkaar vanavond zullen ontmoeten. Het pad is werkelijk erg mooi. Maar ja ik ben erg laat weggegaan door alle strubbelingen, rond half 6 heb ik nog 7,5 km te gaan. Ik kijk eens in mijn boekje, hmmm als ik de D-weg neem snij ik de hoek van de GR65 af en als ik dan de GR65 opga snij ik de lus van de D-weg af maakt de afstand ongeveer 5 km klinkt goed, nog 5 kwartier. Bij een bar zegt een gast u gaat naar St Privat d'Allier? Dat is nog 2 uur, ik zeg No! Echt waar zegt hij. Laat maar denk ik, maar het roept een soort strijdlust wakker. Twee uur My Ass! Ik voel de drive ik ben er binnen 1,5 uur let maar op! Kan verdorie toch wel kaart lezen! Ik voel me eigenlijk goed, benen zijn niet moe, er is energie ondanks een flinke dag lopen. Heel wat anders dan de dagen toen ik naar Le Puy liep. Die angina was een behoorlijk energielek. Half 7 telefoon van Henk&Monique we gaan het halen! 8 uur zijn we er! Yessss heerlijk om te horen. Kwart voor 7 ik loop St Privat d'Allier binnen. 2 uur lopen My Ass! Ik realiseer mij ineens dat ik in de strijdlustenergie uit mijn vorige leven zit. Schijnbaar krijg ik het weer beschikbaar maar nu in harmonie inzetbaar op het jjuiste moment hoi hoi! De kamping is makkelijk gevonden. Kwart voor 8 komen Henk, Monique, Eduard en Lucas aan. Heerlijk om ze te zien. Ze hebben nog nooit zo'n lange afstand in eens afgelegd. Monique is erg ziek buikkrampen ik help ze mee de tent enz op te zetten. Ik ga wat te eten in elkaar zetten. Het is een ''smijt alles wat we nog hebben maar in de pan maaltijd'' het smaakt heerlijk!! Wat een gezelligheid zo met z'n allen. Dat is lang geleden voor mij.
zaterdag 3 juli 2010
3 juli Le Puy en Velay angina uitziekdag
Goh wat een warme nacht dacht ik, terwijl ik wakker werd met een compleet doorgezwete lakenzak, later op de dag realiseerde ik mij dat het koorts was! Kon wel gelijk mijn lakenzak uitwassen en die was de vorige dag net gewassen :-( Ik hoop dat ik vannacht de angina uitgezweet heb. De medicijnen werken wel ik ben de rest van de dag koortsvrij gebleven en de keelpijn is ook zo goed als weg. Ik kan eindelijk weer normaal eten en drinken! Wat een heerlijkheid. Morgen ga ik weer op pad. Mijn energie was zo terug dat ik alllerlei karweitjes gedaan heb, handwas, rugzak eens binnenste buitengekeerd om alle dode mieren en orenkruiper lijken eens kwijt te raken, mijn schoenen ingevet, mijn boek uitgelezen, stalen Sint Jacobus schelpje op mijn hoed bevestigd noem maar op. Daar tussendoor een praatje gemaakt met 2 Hollandse stellen die samen op vakantie zijn, gepraat over pelgrimeren en trekzak spelen. Één van de vrouwen speelt trekzak. 'S avonds klonk de ''klok van Arnemuide'' over de kamping, toen wist ik met Hollanders van doen te hebben :-) Toen ze naar mijn redenen van pelgrimeren vroegen kwamen we uiteindelijk over reincarnatie therapie te praten ook weer eens leuk. Verder gewoon lekker in het gras gelegen en naar de blauwe lucht gekeken of naar de nieuwe binnenkomers gekeken die met de fiets of lopend aan het trekken waren. Dus lekker druk bezig, met bezig te zijn of niks te doen. De koorts zette mij wel aan het denken, kan mij herinneren dat ik afgelopen dagen wel melding maakte van het zeer warme weer. Ik had dan ook regelmatig zweet aanvallen. Nu realiseer ik mij dat het gewoon koorts was en dat dat de reden was waarom ik mij zo moe voelde. Als ik 's avonds op een kamping aankwam. Hoe krijg ik het voor elkaar om met koorts toch nog dagmarsen van 20 a 25 km te maken met volle bepakking! Tja als het zo warm is dan heb ik het dus gewoon niet door. Deze extra rustdag was hard nodig, blij dat ik naar mezelf geluisterd heb! Morgen zie ik Henk, Monique en de kids weer leuk!
