Paella
Senorito. Wat een heerlijke nachtrust, slaap als een blok en als ik wakker wordt dan hoor ik de wind door de bladeren ritselen en realiseer mij dat ik in mijn tent lig. Ik slaap diep en ongestoord en wordt relaxt wakker. De hele morgen is relaxt, zonder het gerommel van vroeg vertrekkende mede pelgrims. Ik moet me toch leren afsluiten van die vertrek/haast energie van een gite. Om 9 uur weg ik zie wel hoever ik kom, ik ga er geen gevecht tegen de verkoudheid van maken. Als mijn lichaam zegt dat de energie op is stop ik. Verlopig voelen mijn benen goed. Er is mij verteld dat er hier een winkel is met out-door spul. Die is er ook, echt zoals je in deze streek kan verwachten, klein donker tot de nok toe volgestopt met van alles en nog wat, een oude gebogen eigenaar die uit een overvolle doos vol met gespen dat vind wat ik nodig heb! En verder werkelijk gangbaar trekkingspul mooi ik heb een vervanger voor mijn half verloren bananenband. Het voordeel van een loopneus nu is dat ik zelf ook loop :-) hoef ik hem niet te dragen. De Meseta is op zijn mooist, ik kan het niet beschrijven, loop hem eens en je weet het. Mijn loopneus houd ik in bedwang met een oude hooikoorts truc, een papierprop in één neusgat. Dan stopt het ander met lopen. De wind maakt het weer erg aangenaam. Ik kom Japanners tegen, die ik gisteren ook zag, verbazend ze dragen zwarte mayo's met daarop een zwart sportbroekje, met deze temperaturen! Eerst een stevige klim, eens kijken hoe dat gaat. Op de top aangekomen is alles ok ik ben niet niet buiten adem. Aan de andere kant naar beneden, de Mesata ligt aan je voeten. Op de helftvan het traject ligt weer een dorpje, ik koop er kaas en zoete cakejes die zijn wel lekker. Het vinden van een lunchplaats blijkt moeilijk, na een half uur iets wat op schaduw lijkt vlak langs de weg.yoga gaat niet lekker stomme verkoudheid. Nog een km of 10, ik hou mijn grenzen in de gaten, maar alles gaat goed. Als ik eens stop om om me heen te kijken voel ik mijn rugzakbanden knellen, mijn linkerachileshiel is gevoelig, mijn neus loopt en de eenzame schoonheid van de Meseta komt bij mij naar binnen, ik ben gelukkig, ongelooflijk dat ik hier mag zijn! De laatste km's loop ik zowaar langs een langs een kanaal! Het lijkt wel Holland. Als ik Fromista in zicht krijg, slaat de vermoeidheid toe dat geeft niet ik ben er. Vanavond vroeg naar bed met een asperientje en oordopjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten