Pasta salade, runder Stoofpot en niks na de rijstpudding was met melk gemaakt.
Dat gite-leven is wennen hoor! Om 6 uur gaat het licht aan in de grote slaapzaal, nogmaals ik ben van tevoren gewaarschuwd maar de realiteit is wennen. Mede omdat één van de Hollandse Hospitallieros een praatje komt maken ben ik zo rond 8 uur weg. En dan komt een moment wat moeilijker is dan ik verwacht, afscheid van Cecyle, zo een paar dagen met elkaar optrekken smeedt toch een band merken we beiden. Haar reis is voorbij en het laatste deel van mijn reis begint. Ik weet ik heb nog 1,5 maand te gaan het is eerder de aanpassing die moeite kost. De Spaanse Camino is zo anders massaal en druk, met het afscheid erbij maakt het, het allemaal een moeilijk moment. Op naar het volgende dorp daar is een bakker kan ik eten inslaan. Ik merk de tegenstrijdigheid in mij, door het afscheid en de veranderingen schiet ik in mijn patronen, ik begin weer te regelen en te plannen om stabiliteit in mijn leven te brengen. Ik word de gediscplineerde soldaat om mijn emoties niet te voelen, ik wil dat niet meer merk ik. Eigenlijk een goed teken realiseer ik mij ik verander. In het volgende dorp een prettige verrassing ze hebben er croissants en.... Pain aux resaints. Ook merk ik de taalbarriere, in Holland kun je in de grensstreek met Nederlands redelijk terecht. Maar (mijn?) Frans en Spaans verschillen zoveel communicatie is terug naar gebarentaalnivo :-) Het weer is droog (gelukkig) en koel dus dat loopt makkelijk de Camino loopt door bossen en velden over aagelegde paden. De leuke voorvallen komen voorbij, in een dorp zoek ik de supermarkt en neem een afslag. Een spelend klein meisje 6? 7? Zegt op zijn Spaans op een klein meisje manier (en ik snap het) maar de Camino naar Santiago loopt hier helemaal niet? Ze ziet mijn rugzak, ik probeer het Supermercado? Ze snapt en omstandig wordt mij uitgelegd met begeleidende gebaartjes hoe ik lopen moet. Ik vind de supermarkt, een georganiseerde chaos, ik zie een goede kaas liggen en wil een stuk kopen. Jammer dan ze verkopen of het hele stuk, 4 kilo, of het halve stuk. Niet een stukje. Wat een land. Het afrekenen gaat met de hand, de kassa is stuk. Door naar naar Larasoiana er is daar iets van een kamping en een pension met een wasmachine. Dit is mijn 4e loopdag ik ben toe aan een rust- en wasdag. Bij aankomst zie ik een bord met een rood kruis, geen kamping. Na enig zoeken vind ik het pension, er is alleen nog maar een 2-persoons kamer over prijs is 16 euro pp maar ik mag het hebben voor 30 euro. Vind ik toch te duur. Zo te zien morgen geen rustdag. De gemeente gite heeft nog 1 bed over, voor €6,- Ook goed. Tijdens het eten kom ik in gesprek met een jonge (28 jaar) Engelse vrouw die zegt in vorige levens te geloven en een fascinatie heeft voor de WO I. Al pratende vertel ik een RT te zijn. Als ik wat doorvraag komen de inzichten hoe de belevenissen als WO I frontsoldaat nog altijd doorwerken in het nu. Moeite hebben met authoriteit, in werk er altijd voor moeten gaan, geen relaties aan durven gaan want die duren nooit lang aan het front. Dit ben ik trouwens vergeten te vertellen, in Roncevalles sliep een Engelsman naast mij, Brian, die het boek van Shirley Maclaine leest, waarin ze de Camino loopt en vorige levens ervaart. Hij had het al gelezen, maar een vriendin, die voor een lokaal radiostation in Manchester, werkt, had hem gevraagd het mee te nemen om te zien wat er zou gebeuren. Ik heb hem verteld wat mij overkomen is. En hij heeft mijn naam telefoon enz doorgegeven aan haar. Hij zei ze is zeker geinteresseerd in een intervieuw! Misschien moet ik toch maar een praktijk in Engeland opstarten :-) Ben benieuwd wat ervan komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten