Laatste verslag van mijn Pelgrimstocht en update over de Postbode van Sittard

Vandaag (5 december) zijn Nanda en ik naar Sittard gereden om de kaars aan de ''Postbode van Sittard'' te overhandigen.

Gisteren twijfelde ik nog vanwege de vorst en hevige sneeuw, maar de meest sneeuw was weggedooid en de wegen goed begaanbaar. Dus wij op weg naar Sittard de Postbode en zijn vriendin of vrouw verwachtten ons in hun gezelllige flatje met Limburgse vlaai en thee. Ik herkende hem vaag, het is al weer zo lang geleden. Onder het praten kwam ik tot een ontdekking. De Postbode van Sittard heeft mij toen aangesproken uit belangstelling! Niet om te vragen of ik ook voor hem naar SdC wilde gaan! Dat was dus een invulling van mij! Voor mijn gevoel niet voor niks want het heeft wel een emotionele verdieping aan mijn pelgrimage gegeven. Hij was blij met de kaars en wil hem niet opbranden omdat er zo'n mooi verhaal aan vast zit. Omdat ook zijn partner ziek is, was goed te merken dat ziek zijn en hoe dat in je leven ingrijpt hun erg bezig houdt en begrijpelijk.

Ik kon nog één keer met mensen over mijn pelgrimstocht praten die er echt geinteresserd naar waren heerlijk en een goede afsluiting. Na zo'n anderhalf uur weer teruggereden naar Dordrecht dit was het laatste stukje van mijn pelgrimstocht dat ik nog te gaan had.

Gisteren ik sprak nog een medium die mij vertelde dat mijn pelgrimage ervoor gezorgd heeft dat ik beter geworteld ben geraakt in de aarde waardoor ik stabieler geworden ben. Het voelt wel goed wat hij zegt ik ga weer door met mijn leven. Het slaat een nieuwe richting in, het therapeutschap wacht.

Bedankt iedereen die met mij meegereist heeft en volgehouden heeft met het volgen van mij blog tot dit laatste verhaal. De Camino is gelopen en ik ben dankbaar voor de transformaties die ik heb mogen ervaren en de mensen die ik heb mogen ontmoeten. Ik sluit hem af.

In liefde en respect Donald

29 november, update over de postbode van Sittard

Omdat mijn blogspot niet meer te bereiken is via mijn telefoon het volgende leuke bericht:

Vanavond heb ik contact gekregen met de Postbode van Sittard. Hij heeft mij vanmiddag gebeld, maar ik was niet in de gelegenheid tot opnemen. Ik zat op mijn eerste werkdag na 7 maanden vrij te zijn geweest. Na het eten het mij onbekende nummer gebeld en dat was hem. Hij vertelde dat mensen hem op straat aanspraken nav mijn krantenartikelen. Ik dorst het bijna niet te vragen, maar zijn stem klonk beter. En ja hoor! Het gaat beter met hem, er zijn geen nieuwe tumoren meer in zijn keel geconstateerd! Ik was er stil van zo blij was ik voor hem. Ik heb nog zo gebeden, bij het ijzeren kruis, voor hem. Ontroerend nieuws voor mij! Uiteindelijk bleek dat mijn eerste brief door de TNT stakingen verloren is gegaan, gisteren een 2e brief verstuurd. Die wel is aangekomen. Zondag 5 december gaan Nanda en ik naar hem toe met de kaars! Dan zal ik mijn laatste blogverslagje maken en kan ik mijn pelgrimstocht afsluiten :-)

15 november update over de postbode van Sittard

Het is een lange tijd stil geweest over mijn zoektocht naar mijn Postbode van Sittard, maar hier het beste nieuws. Ik heb hem gevonden!, vandaag kwam het verlossende mailtje binnen van de secretaresse van het Toon Hermanshuis in Sittard. Na vele mailtje en telefoontjes naar verschillend postbezorgings organisaties zat ik op een dood spoor. De postbode van Sittard bleef onvindbaar. Lidwien gaf mij de gouden tip, plaats een stukje in een plaatselijke krant. Zo gezegd zo gedaan. De Trompetter gecontacteerd en een stukje gemaild. Di afgelopen zaterdag geplaatst en met succes. Een dikke 10 reacties met hele mooie steun betuigingen tot halve tips en de gouden tip. Ik heb mijn postbode gevonden en kan beginnen mijn pelgrimstocht af te sluiten.ik zal het melden wanneer de ontmoeting plaatsvind.

6 oktober update voortgang postbode van Sittard

Cornflakes met Fruit and Fibre in geitemelk en jus.

Mooi er komt wat beweging op het postbode speurvlak. Ik heb afgelopen vrijdag via de webside van TNT een mail gestuurd, onder overige en niet het klachtenformulier, met mijn ''postbode van Sittard'' verhaal. Gisteren een mail teruggekregen dat mijn vraag doorgestuurd is naar de juiste collega. Met de opmerking om binnen 5 dagen een antwoord naar mij te zenden. Ik ben benieuwd!

28 september Schoonhoven

Gina's heerlijke gevulde soep met kokosmelk, salades, yogithee en aardbeien en ananas na

Mooi op tijd uit het hotel weg, na het ''ontbijt''. De taxi staat er om 7 uur en een 3 kwartier later zijn we op het vliegveld van a Coruna. Tja over de vliegreis kan ik kort zijn, ik ben terug in de 21 eeuw. In 5 a 6 uur (met 2 uur wachten op Barcelona) leg ik de afstand af die ik in vier en een halve maand te voet heb afgelegd. Het viel mij niet echt op maar de hele morgen moest Nanda veel sms'n met haar broer en bleef ze toch wel lang op de wc's zitten. Dat werd me later pas duidelijk. Na mijn rugzak van de band gevist te hebben en hem voor de laatste keer omgegespt te hebben, voor de trein dacht ik, stond bij de uitgang het ontvangst commitee klaar, wat een heerlijke verrassing! Rianne en Gina met spandoeken oorspronkelijk zouden er 6 man komen maar door de plotseling verandering van aankomstdag van woensdag naar dinsdag vielen er 4 af. Bedankt Spaanse verkeersleiders. Maar goed, gelukkig was de vreugde er niet minder om :-) Bijpratend, delend herineringen ophalend rijden we terug naar Utrecht. Gina ontvoerde mij naar haar huis en de rest van de middag ging voorbij met gezelligheid, thee, taart en het weer aanhalen van de vriendschapsbanden en een heerlijke avondmaaltijd. Ik kon mij geen beter einde van mijn krappe 5 maanden durende pelgrims-zwerftocht naar SdC voorstellen. Bedankt Nanda, Gina en Rianne!. In principe is dit het einde van mijn reisverslag ik mag weer gaan reintegreren in het ''normale'' leven. Toch stop ik niet helemaal met schrijven want ik heb nog altijd de kaars voor de postbode van Sittard. De komende dagen wil ik hem opsporen en naar Sittard reizen om hem de kaars uit Santiago de Compostela te overhandigen, ik hoop dat mij dit allemaal binnen de komende 2 weken lukt. Omdat het voor mij zo'n onverbrekelijk onderdeel van mijn pelgrimstocht is geworden zal ik de voortgang hiervan op mijn blogspot bijhouden. Niet van dag tot dag, ik zou zeggen als je zin hebt om te weten hoe dit afloopt check om de 4 of 5 dagen mijn blogspot ik zal het vermelden. Voor de rest ga ik me nu bezig houden om mijn ervaringen van de afgelopen vier en een halve maand een plaats te geven in mijn leven. De echte Camino begint nadat je hem gelopen hebt.......... voor mij mag hij de rest van mijn leven duren :-)

27 september a Coruna hotel

Platos combinados, vlees, patat en salade

Als we bij de bushalte aankomen dan staat er al een dikke groep mensen te wachten die allemaal naar SdC willen. En ze lijken allemaal een kaartje te hebben ;-( Affijn we komen toch in de bus en zijn op weg naar SdC. Mijn eerste reden om terug te gaan naar SdC is de postbode van Sittard. Ik wil een kaars voor hem kopen en laten zegenen. Daarna spoor ik hem op en overhandig hem deze kaars. Dit omdat een kaarsje branden in SdC betekent dat je een Euro in een gleuf stopt waarna vervolgens electrische kaarsjes aanfloepen. Weer een traditie naar de haaien :-) En omdat de kaars die ik in gedachte had nogal zwaar is koop ik hem op het laatste moment.Daarnaast staken de Spaanse verkeersleiders, woensdag de 29e, dus we weten niet of het nog slim is om via a Coruna te gaan. Na zo'n dikkke 3 uur komen we rond half twaalf in SdC aan. Eerst de kaars kopen, omdat het 12 uur is, is er een mis en ik hoopte in de kerk een priester te vinden die mijn kaars zou kunnen zegenen. Jammer maar dat gaat zo niet lukken, gelukkig is er altijd hulp! Op de straat kom ik 2 priesters tegen! Ik klamp ze aan, en vertel het verhaal van mijn pelgrimstocht en de postbode van Sittard. Eén van de 2 pakt mijn kaars en zegent hem. Mooi geregeld met hulp van bovenaf zullen we maar zeggen. Vervolgens duiken we een internet cafe binnen, ik denk er aan om met de trein terug te gaan. Maar die optie valt al snel af, dat betekent 24 uur in de trein zitten en de prijs is €300,- pp. Dan vliegen op andere dagen, de staking is alleen op woensdag en geldt voor heel Europa (mogelijk!) ze is alleen zeker voor Spanje! We vinden dinsdag nog een vlucht van a Coruna Amsterdam via Barcelona. Hij is wel 50% duurder dan de woensdag vlucht. Maar uiteindelijk de beste optie dus dat wordt bijbetalen. Bedankt Spaanse verkeersleiders! We wilden nog een dag in a Coruna doorbrengen en er relaxt naartoe reizen dat vervalt en we moeten vandaag in a Coruna zien te komen. Gelukkig is er een half uurs verbinding zegt het internet. We hebben nog 2 uur over voor SdC. Nanda wil de souvenierswinkels aflopen, en lekker rondneuzen. We tuigen zonder ruzak de stad in en eten onze laatste Tarte de Santiago bij de kathedraal. Door een kaartleesfout, van mij, missen we de trein van kwart voor 5 naar a Coruna het geeft niet dan komen we gewoon wat later aan. In a Coruna hebben we redelijk wat bekijks met onze rugzakken, hier is men duidelijk geen pelgrims gewend! We vinden een hotel na een half uur lopen. Van het thuisfront horen we dat de temperaturen in Nederland 10 graden kouder zijn dan in Spanje. Hier is het om 7 uur nog altijd 24 a 25 graden. Brrrr dat beloofd wat.

26 september 4 km Cabo de Fisterra bij Fisterra zelfde appartement

Pimiënto de padron, gegrilde vis met aardappelschijven, taart

Vandaag eerst onze derde oorkonde gescoord. De Finisterrealle als bewijs dat we van SdC naar Finisterra zijn gelopen. Ik geef het toe je krijgt ze bijna bij een flesje olijfolie hier in Spanje. Nanda heeft er nu 2 en ik 3. Leuk maar niet echt belangrijk denk ik dan maar. Wat wel serieus is, is dat ik naar Finisterra ben gelopen om mijn zwerftocht af te sluiten. De vroegere pelgrims kwamen hiernaar toe om hun kleren te verbranden en zo zichzelf te reinigen en afstand te doen van hun oude zelf, de pelgrimage heeft hun gelouterd en vernieuwd . Voor mezelf wil ik dit ook doen en heb besloten 3 dingen te verbranden waaraan ik toch wel gehecht ben. Mijn strooien hoed, die mij 4 maanden beschermd heeft tegen de sterke zon, hij is gescheurd uit vorm en meerdere malen helemaal doorgezweet er waren momenten de afgelopen maanden dat ik eraan twijfelde of hij SdC zou halen, maar hij is net zo taai als ik. Met een dwergje erop genaaid (de leraar met zijn kaarslantaarntje één van de 7 dwergen van Sneeuwwitje) die ik in Vezelay per post ontving en een ijzeren schelpmedaillon eraan vast gebonden gekocht in Le Puy en Velay. Dit hoedje was mijn handelsmerk, ik werd eraan herkent (en mijn yogithee :-) ). Ik zie er tegenop maar ik ga van hem scheiden. Verder heb ik 2 witte (nou ja met enigzins een grauwsluier(tje) ) T-shirts met opdruk. Ze zijn al gauw 10 jaar oud maar ik heb ze op al mijn reizen gedragen, naar Egypte, India, mijn rugzak vakanties in Frankrijk, de 3 maanden trekken in Australie noem maar op. Elke keer kreeg ik ze weer wit met soda in de was en ze zitten heerlijk bij erg warm weer met een sterke zon. Bij alle reizen waar ik verdieping en groei ervaren heb waren zij er ook. Zo ook deze reis. Voor mij attributen waar ik een band mee heb die ik los mag laten als nieuwe Donald. Nanda en ik lopen dus naar Cabo de Fisterra het meest westelijke stukje Europees vasteland, waar volgens de Middeleeuwers het land eindigt, Fisterra is een soort verbastering van Finish-Terra einde van de aarde. Nanda en ik lopen nu zonder bepakking de laatste kms, ik ben stil Nanda merkt het. Weer flashbacks en ontroering bij mij, weer zie ik steden, kampings, mensen en indrukken aan mij voorbij gaan. Zonder volgorde of dat er sturing is, het gebeurt zoals wel meer gebeurd is de laatste dagen. Raar al die mensen en contacten die ik ervaren heb, het dringt echt tot mij door dat ik ze nooit meer zal zien. Nog even een foto van mij bij het laatste pelgrimsbeeld wat ik tegen kom op mijn tocht, let op ik heb mijn hoed nog op! We naderen de kaap, ze heeft een vuurtoren, daarachter staat een zendmast volgehangen met allerlei kledingstukken. Een bord waarschuwt dat er geen vuur gemaakt mag worden :-( weer een traditie naar de haaien! Toegegeven duidelijk is te zien dat een deel van de begroeiing van de helling verbrand is. Op een rots bij de kaap is een ijzeren schoen bevestigd, ik leg er mijn hoed naast en neem een foto. Tja wat nu? wat doe ik? werp ik mijn hoed en T-shirts in zee, verzwaard met stenen? Nee dan maar illegaal een fikkie stoken, de kaap is groot ik vind wel een plek. Wat ik ook doe, ergens achteraf met een schitterend uitzicht over zee maak ik een vuurtje, eerst mijn hoed daarna mijn T-shirts. Daarna zie ik iets wat mij echt aan het hart gaat, de leraar ligt naast het vuur half zwart met een gesmolten lantaarn in zijn hand een beetje sip kijkend lijkt wel. Ook vind ik de schelpmedaillon. Heet van het vuur. Ik slaag erin om de 2 aan elkaar te smelten en zet ze op een rots die uitkijkt over de zee. Zoals de leraar mij geleid heeft mag hij nu met zijn lantaarntje andere pelgrims en schepen naar de kaap van Finisterra leiden. Half zwart en gesmolten, ik hoop dat het op de foto een beetje te zien is. Ik dank hem voor zijn verlichtende hulp, na deze reis mag ik zelf mijn levenspad gaan zoeken ik ben mijn eigen leraar geworden! Weet ik. Het kost veel wilskracht de schelp en hem daar achter, op die rots, te laten maar het is beter zo voel ik, ik heb een nieuwe weg te gaan. En hoe die de komende week lopen gaat is nog even onduidelijk, er is een staking bij de Spaanse verkeersleiders dus onze terugvlucht is onzeker. Toch wil ik komende vrijdag terug zijn voor mijn zus (ik zal nu niet zeggen waarom Nadia :-) ) Ik kan het makkelijker loslaten ik mag hier wat van leren en ik voel dat ik vrijdag gewoon op tijd zal zijn. Morgen eerst naar SdC met de bus.

25 september 14 km Fisterra apartement

Vissoep, gemengde vis/vlees paella, flan

Als ik in bed lig deze nacht hoor ik de verre branding van de zee. Als het gegrom van vrachtagens. De laatste wandeldag begint met de bekende routine van het inslaan van mondvoorrad, in dit geval 4 Boccadilla's. De aanwezige honden bij het pension komen om een knuffel vragen. Ik pak het kleine jonge hondje van de vloer die parmantig met een kuipje jam in zijn bekje vanachter de toog vandaan komt :-) en geef het een aai. De boccadilla's zijn klaar de rugzakken gepakt voor de laatse keer en we gaan weg. 14 km naar Fisterra. We raken aan het vals plat meer en meer gewend. Na een half uur een leuke stopplaats ik maak thee en we eten de eerste 2 boccadilla's als ontbijt. Daarna door, we komen weer veel pelgrims tegen die vanuit Fisterra vertrokken zijn. De zee laat zich regelmatig in de verte zien een mooi gezicht. Tegen 12 uur zoeken we en vinden we een lunchplaats. Dan in de verte zien we ineens Fisterra, we zijn lekker opgeschoten. De lunch is als vanouds en lekker langzaam, Fisterra ligt om de hoek. De laatste 5 km's naar Fisterra ontmoeten we nog een gepensioneerd Hollands stel en maken een praatje. Dan komen we bij Fisterra aan. Een slaapplaats, het eerste hotel is vol, de B&B ernaast erg duur €30,- pppn! Dat vinden we te gek! We willen hier 2 nachten blijven. Na een 20 min lopen een ander hotel €40,- pn beter maar ik ben nog niet tereden. We lopen Fisterra in en worden uit de verte al toegeroepen door een oma die op een stoeltje voor haar huis zit, ze ruikt schijnbaar dat we iets te slapen zoeken. Ratelend Spaans overpoeld mij. Versta ik het goed een kamer met keuken en wasmachine voor €25,- pn? Als ze over de accomodatie vertelt tuit ze haar lippen en raakt deze met haar vingers aan. Zo goed is het. We moeten meekomen het dorp in. Een wandeling van zo'n 10 min ze is niet zo snel, ze loopt op haar sloffies met haar vestje aan en brilletje op half 7. Onderweg komt een jonge herdershond gedag zeggen. Is dat niet dezelfde hond als van de gite in Lires? Wat doet die hier? We komen bij de Panaderia, daar is de sleutel snap ik. De bakkersvrouw neemt ons mee naar een kompleet nieuw apartement (de peertjes hangen nog in de badkamer), met 2 slaapkamers. Voor werkelijk waar maar €25,- pn, alleen als de andere slaapkamer bezet is dan moeten we het sanitair delen. Geen probleem we zijn de komende 2 nachten onder de pannen.

24 september 15 km Lires Pension

Pasta soep, gefrituurde vis met frite, choclade taart

Vanmorgen de hotelkamer verlaten na een klein kwartiertje lopen, lopen we langs de kust. De zon is nog net niet op. Bij een mooi plekje gaan we ontbijten en we worden getrakteerd op een mooie zonsopgang die de zee voor ons prachtig diepgroen kleurt en de rollers strak wit. De zon en de zee flirten met elkaar. Na het ontbijt lopen we door, we moeten even later 290 meter stijgen. Het zweet parelt op ons voorhoofd ondanks de koele temperaturen. Ook krijgen we wat regen te verwerken die gelukkig niet echt doorzet de poncho zijn wel gepakt maar hoeven niet aan. Na de stijging lopen we weer vals plat, we zijn er nu wel zo'n beetje aan gewend. De zon breekt langzaam door de wolken tijdens de yoga en maakt de wandeling erna nog mooier. Het Gallicische landschap is onveranderlijk mooi. We komen veel pelgrims tegen die de andere kant op lopen. De meesten lopen van Fisterra naar Muxia wij net andersom. Gelukkig is de bewegwijzering in 2 richtingen aangegeven en goed te volgen. We lopen door piepkleine dorpjes, bestaande uit 5 huizen of zo. Waar geen naam bij staat. Het is dus een beetje raden waar we precies zijn en hoeveel we afgelegd hebben. Volgens de beschrijving zou er 2 km voor Lires, onze stop van de dag, een dorpje met een bar moeten zijn. Tegen een uur of 3 ja een barretje bij een pension. We bestellen wat en gaan eens lekker zitten. Nog zo'n 2 km. Ik kijk de route nog eens na. He? De naam van het pension wordt genoemd onder Lires! Ik vraag aan de eigenares waar we zijn, Lires dus :-) We zijn er al! Gelijk maar naar de prijs van de kamers gevraagd. Die valt mee €35,- dus één genomen. We zitten nu op het terras, Nanda leest, ik heb een piepklein schattige jong hondje op mijn schoot de op één na laatste wandeldag zit er op!

23 september Muxia rustdag

Ensalade en Raxos ( we hebben Raciones besteld, een Spaanse tapas-achtige eetvorm we zijn benieuwd), Raxos is een vlees, aardappels en ik weet niet wat meer schotel

Schandalig heerlijk lang uitsgeslapen in onze hotelkamer. Daarna de stad in voor een ontbijt, Nanda een sandwich ik een Hamburgeros completa (ik moet toch een beetje aankomen). Onder het ontbijt mijmerde Nanda over hoe ze haar wandel-uitrusting zou aanpassen om de Camino vanaf St Jean Pied de Port naar SdC te lopen. Wie weet heeft het pelgrims-virus haar ook aangetast. Daarna het stadje in naar de VVV voor onze SdC-Muxia wandelbewijs, een soort Compostela. Nu heeft Nanda er ook één! Nogmaals naar de kerk bij Punta da Barca om de scheepsmodellen te bekijken. Zowaar buiten de kerk kon ik 2 rotsblokken ontdekken die met enige fantasie op de romp van een boot en een zeil lijken, heb alleen het roer niet terug kunnen vinden. Nanda en ik hadden er gelijk een gesprek over het christendom en hoe wij daar de (on)echtheid ervan ervaren. Het gesprek begon met de opmerking van Nanda dat het haar opviel hoe overdadig de Spaanse kerken van binnen versiert zijn. Zo gleed de dag voorbij. Nog wat eten ingeslagen voor morgen. We hebben nog 2 wandeldagen, van elk een kleine 15 km, voor de boeg om in Fisterra aan te komen. En dat is echt het einde van mijn wandel zwerftocht van een kleine 5 maanden. In Fisterra blijven we ook een dag en gaan dan terug naar SdC om de kaars voor de postbode uit Sittard te kopen en dezelfde dag (maandag) door naar A Coruna om daar nog de dinsdag door te brengen. Woensdag vliegen we van daaruit terug naar Holland. Het einde is echt in zicht. Eerst nog 2 dagen wandelen, het heeft hier vanmiddag geregend, we zien wel wat het morgen wordt.

22 september 22 km Muxia Pension

Rijk gevulde vissensoep, gehaktballen met rijst, banaan

Rond 7 uur eruit alles donker. Het pension heeft een gemeenschappelijke keuken. Daar ontbijten we. Dat is voor mij lang geleden, eten in een keuken met een bekende, het voelt goed. De Camino is heerlijk rustig, we lopen gestaag en voornamelijk naar beneden, dat is te merken want we leggen meer km's af dan gisteren. Ik kon gisteren geen brood voor de lunch kopen, maar zie! in een dorpje komen we een rijdende bakker tegen, is dat boffen even een panna kopen. Het pad is weer mooi, veel kleine dorpjes met prachtige natuur etappes. De yoga gaat heerlijk we hebben weer een goede plek uitgekozen, na de laatste oefeningen kunnen we alleen maar sereen glimlachend naar elkaar kijken of gewoon in het niets. S'middags hebben we nog zo'n 11 km te gaan. De laatste 7 a 8 km gaan weer door een bos, als ik op een gegeven moment opzij kijk, zie ik door de bomen de Atlantische Oceaan! Ik sta stil en voel me ontroert, traantjes in mijn ogen. Gevoelens van ''ik ben er nu echt!!'' Bij SdC was het niet zo maar hier nu wel, ik heb het gevoel dat ik wat afsluit van mijn lange wandeling. Ook weer het bekende gevoel van herkenning, maar er gebeurt verder niks als ik mij erop concentreer, ik laat het verder zo. Nog zo'n 8 km naar Muxia. Tegen een uur of half 5 komen we er aan. We hadden gehoopt op een kamping maar die ligt te ver weg. We komen een Deense pelgrima tegen die in een prive gite slaapt, €15,- pp. Er is nog één 2p kamers vrij, het klinkt goed we willen een dag in Muxia blijven en bij gebrek aan een kamping denken we aan zoiets. Ik loop toch nog even een 4 sterren pension binnen, de prijs van een 2p kamer is €50,- dat was te verwachten. Maar de man achter de receptie wil graag verhuren, wij kunnen hem voor €40,- krijgen. Okee er kan onderhandeld worden, dez kamers zijn met wc en douche in één. Dus ik stel voor €35,- nu is het zijn beurt om na te denken. Ik zeg maar het is voor 2 nachten! Hij is om, mooi een luxe hotelkamer voor 2 nachten. Bij het inschrijven dezelfde vraag als gisteren met z'n 2'n één kamer of apart. Die Spanjaarden zijn wel preuts hoor! Vroeg gaan eten want de Engels sprekende Spanjaard van gisteren raadde ons aan om bij a Barca naar de zonsondergang te kijken. D.i. de plaats waar volgens de overlevering Maria met een ''stenen (!)'' boot aan land kwam om de apostel Johannes te helpen in Spanje te gaan prediken, de delen van de boot liggen er nog maar ze vielen ons niet op :-) Er staat nu een kerk met allemaal votief scheepsmodellen hangend aan kettingen. De zonsondergang was erg mooi, de hele omgeving is adembenemend. Het land eindigt in rotspartijen waar de lange oceaan deining op stuk slaat. Een indrukwekkend gezicht. Na een bijna wolkeloze zonsondergang (komt niet vaak voor hier) schijnt de maan vol over de baai romantischer kan het niet.

21 september 10 km Dumbria hotel

Gevulde soep, soort van varkensrollade met frite, appel

Nou dat is voor het eerst, vannacht wild moeten plassen (doe ik anders nooooit als ik in mijn tent slaap) en bij het openritsen van mijn binnentent voor het eerst muggen in mijn binnentent. Ben daarna een hele tijd bezig geweest om ze plat te slaan. De etappe naar Muxia is 28 km, vinden we te lang. Na 10 km is er in Dumbria een hotel. We breken de etappe in 2'n vandaag lekker maar 10 km. Je raadt het al, we waren dus laat op, temeer omdat het restaurant pas na 9'n open was. Eén van onze medepelgrims heeft de hele nacht liggen snurken. Toen wij tegen 10 uur weg gingen lag hij nog te zagen! De tocht van vandaag was zwaar genieten voor ons 2'n. We lopen boven de ''boomgrens'' (maar dat is eerder het klimaat en bodemgesteldheid dan de hoogte) dus geen bossen. Maar heuvels/bergen met weerlderige lage begroeiing van gele struiken, paarse heide kleine boompjes. Diepe dalen met meren. En de Camino die er tussendoor slingert. De rustmiddag, van gisteren, heeft zijn werk gedaan, Nanda liep voortdurend voor mij! Rustig doorlopend komen we halverwege bij een Hospital waar een bar is. Even tijd voor koffie, thee en wat lekkers. Hier vinden we ook de splitsing die we zoeken. De Camino splitst zich in 2 richtingen. Richting Fisterra en Muxia. Wij gaan eerst richting Muxia en daarna door naar Fisterra en daar eindigt mijn lange zwerfwandeltocht :-( Tijdens de lunchstop komt een Engels sprekende Spaanse VTT rijder voorbij, die met ons een geanimeerd gesprek begint. Hij heeft ook de Franse Camino gereden en vertelt dat hij zich schaamde dat zijn landgenoten zo'n rotzooitje van de Spaanse Camino maakte door van alles lukraak weg te gooien. Nanda en ik waren het helemaal met hem eens. Hij mediteerde ook! Al pratende komen er veel raakvlakken omhoog. Na een geanimeerd gesprek rijdt hij weer door. Na de lunch, gelijk even mijn tent gedroogd, valt het Nanda op dat de meditatie, yoga en lunchplek een goede energie heeft. Als we op een hoge top staan kunnen we in de verte de heuvels abrupt zien stoppen, dat moet wel de Atlantische Oceaan zijn! Muxia is nl een havenstadje. Verbazend nog zo'n 20 km ver en al toch zo dichtbij. De middag is een herhaling van de morgen. De Camino is van ons en heeft een hoog en prachtig natuurgehalte. Door de lange lunchpauze komen we even na 4'n Dumbria binnen. Na wat gezoek vinden we een pension, met een kamer met douche en bad voor €30,- we gaan eens lekker luxe doen. Morgen 20 a 22 km, het is niet helemaal duidelijk de beschrijving en de kilometerpalen spreken elkaar tegen, naar Muxia we willen om 8 uur weg. Eens kijken of dat lukt

20 september 12 km Ponte Olveira restaurant kamping

Witte rijst met 2 spiegeleieren, 2 karbonaadjes met frite, ijsgebak

Op aanhoudend verzoek van Donald een kort verslag van mij (Nanda):-) gisterenavond bij het diner een man ontmoet uit Venezuela en een jonge man uit Colombia een interesant gespek gehad nou ja eigenlijk Donald, het ging, en dat zal een aantal van jullie niet verbazen, over 2012 ed. Toch erg leuk om te horen hoe men daar over denkt en tja ook over de huidige economie het was zeker een bijzonder gesprek wat gevoerd werd in gebroken Engels. Het deed mij denken aan een moment uit mijn jeugd, ik was toen ongeveer 15 jaar en met mijn ouders op vakantie in Zwitserland waar wij aan een meer op een camping stonden, daar ontmoette ik een jonge aziatische man die in Italië voor chirurg studeerde, dat was ook een heel geannimeerd en bijzonder gesprek. Zo zelfs dat hij op het idee kwam om mijn ouders te vragen of hij mij mocht mee nemen naar Italië, die nogal geschrokken reageerden . Vandaag Kathalina ontmoet een jonge Duitse van 20 jaar zij heeft Donald al eens eerder ontmoet, ik had niet verwacht dat jonge mensen van deze leeftijd zelfstandig de Camino lopen petje af hoor. De tocht van vandaag voerde ons door een prachtig afwisselend heuvellandschap met mooie vergezichten vergezeld door een vriendelijk zonnetje. Ik ben benieuwd wat de dag ons morgen zal brengen. Tot zover mijn kleine bijdrage.
Nog een stukje van mij Donald;
Wat verder grappig is, is dat we op de (gratis) achtertuin-kamping van het (weg)restaurant van Olveira staan. Er stonden al een paar tenten van het restaurant zelf waar pelgrims in kunnen overnachten. Wij mochten natuurlijk ook onze eigen tent opzetten. We arriveerden al vroeg, voor 3'n en hadden al besloten de rest van de middag niet meer te lopen. We zijn (lichamelijk) echt aan een rustpauze toe voelen we allebei. De rest van de middag drinkend, etend, lezend en pratend met elkaar en andere pelgrims doorgebracht. Na het eten kregen we te horen dat de wc's van middernacht tot 9 uur dichtwaren!

19 september 21 km Santa Marina gite

Soppa Galicia, spaghetti bolognese, appel

Nu mooi op tijd weg, 9.30 met 19 km te gaan. Al gauw duikt de Camino de bossen in. Prachtige bospaden die oud aanvoelen, stenen muurtjes die bemost zijn oude bomen schitterend. Allen het lopen is erg zwaar, veel stijgingen, met onze zware rugzakken drukt dat gelijk het tempo. Het weer is ongekend mooi, stralende zonneschijn. Zelfs voor Galicische bergippen is dit vrij exceptioneel voor de tijd van het jaar. Zwaar genietend lopen we door. Tegen de luchtijd hebben we de yoga aangevuld met Thaoistische Tantrisch energie oefeningen. Na de lunch heeft Nanda een dip. Bij stijgingen moet ze regelmatig rusten om haar hartslag te laten dalen, het pad is in dat opzicht echt zwaar. Ik voel het zelf ook. Zo lopen we, na de lunch om 2uur, de middag in, nog 10 km te gaan. Na zo'n 5 km een plaatsje en een bar, even een rustpauze. Tegelijk even beraadslagen. Het plaatsje heeft een gite, ik stel voor om hier te blijven. Het is niet leuk voor Nanda om steeds zo zwaar te moeten lopen. Ik ben bang dat ze niet tot rust komt door de lange loopdagen en toch wel gebroken nachten en zo stuk loopt. Daarvoor hebben we geen vakantie. Maar Nanda zegt nee, die 5 km kunnen nog wel. Na wat gerust te hebben gaan we door. Zwervend door het mooie Gallicische landschap. Ik verwacht tegen 5 a kwart over 5 ter plekke te zijn. Rond die tijd hebben we vereiste afstand afgelegd, de Camino Fisterra is gemarkeerd met betonnen palen waarop de af te leggen afstand staat in km's met 3 cijfers achter de komma! Volgens deze palen zijn we er wel zo'n beetje. Alleen geen dorpje, het terrein is erg geaccidenteerd met veel bomen het is niet mogelijk ver te kijken. Waar is dat verdraaide dorpje? We lopen verder, moe. De vermoeiheid eiste zijn tol, spieren gaan pijn doen, het tempo daalt de stemming zakt. We sjokken door, de Camino slingert van hot naar her wat alles onoverzichtelijk maakt. Ik mis nu een goede kaart. Ik heb alleen 4 A4'tjes tekst en een schematisch kaartje bij de VVV in SdC gekregen. Eindelijk het dorpje we zijn 1 a 2 km verder. Ik vraag aan een oude vrouw ''Alberge per Peregrino's?'' een vaag gebaar in de richting van de Camino. Die blijven we dan maar volgen. We lopen even later het dorpje uit! Waar is die gite nu toch? De rugzakken worden zwaarder en de voeten worden pijnlijker. Aan een andere vrouw vraag ik naar de Alberge. 1 km zegt ze weer wijzend richting de Camino. We ploeteren door met protesterende spieren. We komen bij Santa Marina zowaar een bordje!! Alberge 760 m. We blijven de Camino volgen en lopen ook Santa Marina weer uit! Het is ondertussen na 6'n Eindelijk rond half 7 de Alberge! We hebben zo'n 21 km gelopen ipv 19. Dit was een zware loopdag voor ons beiden. We eten erg internationaal met een Colombiaan een Venezuelaan in the middle of nowhere ergens in Spanje.

18 september 21 km Negreira Gite

Pasta soep, gegrilde vis met aardappels en botersaus, verse ananas na.

We komen te laat het bed uit 8 uur. Na ontbijt en tassen inpakken is het al gauw half 10. Met de rugzakken de bus in. Er komt een oud mannetje tegenover mij zitten. Hij begint een heel gesprek met mij. Ik begrijp misschirn 5% maar we hebben lol de mensen die om ons heen staan ook. Met de rugzak de stad in op naar de kathedraal, daar begint de Camino naar Finisterre, we zijn echt laat weg. Half twaalf pas echt op pad. Dan nog 20 km te gaan. De tocht is mooi, prachtige natuurpaden met geen andere pelgrims of barretjes elke 2 km. Wat een verademing. Na de laatse weken Camino. Nanda vindt hem mooier dan de Camio Francesca ik ook. De laatste 10 km met een forse stijging het dal uit, allebei lopen we onszelf omhoog te vechten. Na een uur de top, dan nog 8 km te gaan om een uur of 4. Het is voor mij al afzien met mijn rugzak, dus zeker voor arme Nanda maar ze gaat door! Rond 7 uur ter plekke in Negreira. Nooit meer zo laat weg! In de gite krijgen wij te horen dat er in Fisterra ook een Composta te krijgen is lijkt Nanda erg leuk heeft zij ook wat! Ze is blij met haar pelgrimspaspoort.

17 september rustdag kamping San Marcos

Salade de la casa, mixed grill, thee

Weer heerlijk uitgeslapen, we slapen beiden wel onrustig om de één of andere reden. Iedereen raad mij aan om naar de pelgrimsmis in de kathedraal te gaan, met het zwaaiende wierrook vat. Het betekent weer anderhalf uur in de rij staan, ik kan op mijn Compostela sneller naar binnen maar Nanda niet. Die raak ik dan kwijt. Aan gevoeld en ik vind het zo'n poppekast, het is meer theater dan spiritualiteit voor mij. Ik ga liever met Nanda voor het ontbijt mediteren en yoga doen in het zonnetje. En dat hebben we ook gedaan, ipv ons naar de stad te haasten. De rest van de morgen liepen we beiden met een serene glimlach rond :-) Daarna naar het postkantoor hoera 2 brieven, bedankt Marianne en Saskia (ja Saskia je brief is op tijd aangekomen) Tot mijn grote verbazing zit er een brief bij van iemand die ik niet ken. Wel 4 kantjes! Van Saskia dus die ook aan pelgrimeren is geslagen en mijn blog is gaan lezen en er veel herkenning in vond. Ik was er stil van. Wat een mooi kado. Verder hebben we de planning voor onze tocht naar Fisterra rondgekregen. We beginnen zaterdag de 18e en zijn daar de 26e (we doen het rustig aan). We vliegen terug de 29e. Mooi op tijd voor mijn zusters trouwerij. Morgen weer lekker door het Spaanse landschap zwerven nu met z'n 2'n!

16 september 7 km Santiago!!! Kamping van San Marcos

Bakkeljauw de casa, salade, thee

Geen wekker gezet, we zien wel wanneer we opstaan, een heerlijke relaxte morgen. Pelgrims trekken met tikkende stokken langs de kanping. Wij kijken toe. Rustig thee drinkend en boccadilla etend. Rond half 12 (!) breken we op, voor de laatste paar km naar SdC. We hebben al min of meer besloten om op deze kamping te blijven, er is een goede busverbinding met SdC en hij is redelijk goedkoop. Alleen ik wil met mijn rugzak tot aan de kathedraal van SdC lopen na zo'n 2800 km gaat hij mee tot het einde van de tocht!. S'morgens krijg ik voortdurend beelden van mijn tocht, kampings, landschappen, otnmoetingen, voorvallen komen voorbij . Ik voel de emoties dicht onder het oppervlakte zitten. In mijn slaapzak rolden er 1, 2, 3 traantjes als ik eraan dacht. De tent wordt afgebroken en ingepakt. We verlaten de kamping en ik zie het bekende beeld van pelgrims voor en achter mij. Na 5 minuten komt Nanda erachter dat haar waterfles nog op de kamping staat. Rugzak af en ze loopt terug terwijl ik wacht. Ondertussen pelgrims groetend. SdC inlopen is als elke grote stad. Doodsaai lopen door buitenwijken voor 1 a 2 uur. We raken de route kwijt vinden die weer terug en staan uiteindelijk voor de kathedraal. Ik blijf staan en voel.... niks! En zo gaat het in heel SdC. Geen intense emoties of tranen. Gewoon niks. Energetisch voelt SdC zo plat als een dubbeltje. Of ik kan het niet voelen of mijn vraag om de Camino in harmonie los te mogen laten is gehoord! Nanda krijgt wel! tranen in de kerk na het aansteken van een aantal kaarsjes voor haar familie dat beloofd wat (voor de komende dagen voel ik) ze heeft al een soort van flashback gehad eergisteren. De tijdlijnen liepen teveel door elkaar we konden er nog niks van maken. Het kaarsje voor de postbode in Sittard brand, net als het kaarsje voor Rianne die gestopt is met roken, mijn zus en Alex die 1 oktober gaan trouwen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Onder de lunch bekenden, Ronald en Tom komen voorbij. Verder heb ik anderhalf uur voor mijn Compostela (bewijs dat ik de laatste 100 km van de camino gelopen heb :-) ) in de rij gestaan. Ik lijst hem thuis in samen met mijn bestempelde pelgrimspaspoort. Met de bus terug naar de kamping tent opgezet en gaan eten in het campingrestaurant met zijn Bourgondische porties. We hebben één portie bakkeljauw voor ons 2'n besteld en kregen het nog niet op!

15 september 19 km San Marcos Kamping

Salade, met frite en een kilo gesorteerd vlees, flan

Het bekende wakker worden in een slaapzaal. Mensen zijn bezig, de lucht is bedompt en wachten op tot de wc met wastafel vrij is. Een half uur voor mijn wekker afging lekker bij Nanda in bed gekropen. Knus met z'n 2'n wakker worden. Nanda verteld later dat ze 's nachts naar de buitenwc is gegaan. Ook zij vindt de slaapzalen benauwd, zijn ze ook. 2 boccadillas laten maken als ontbijt, die later erg lekker bleken en gaan lopen graag zouden we op een kamping staan. Volgens mijn boekje is er één in Mont Gozo. Zo'n 5 km voor SdC ook heb ik een wasmachine nodig, ik ben aan mijn laatste schone goed bezig. Die kamping is wel even 23 km van Brea. Stevige tippel voor Nanda. We zien wel anders zal het een hotel moeten worden, gites zijn er niet zoveel. Morgen kom ik in SdC aan!! Vandaag loop ik het grootste deel van de laatste etappe. Morgen nog een kort stukje en dan ben ik er. Wat ik al zei, ik heb mijn droom gelopen en mag een nieuwe droom gaan bedenken . Voor de rest voelt het momenteel als elke andere loopdag, de afgelopen 4 en een halve maand. Morgen weer een stuk lopen. Ik ben benieuwd wat ik morgen mag ervaren. Ik hou jullie op de hoogte. We zijn eerst een uurtje gaan lopen en toen gaan ontbijten. De dag is koel er is bewolking, we lopen rustig door de bossen en dorpjes. Na verloop van tijd komen we Ronald (de psycholoog,priester) en Tom tegen. Ik stel Nanda voor en we praten wat, volgens het boekje van Ronald zou er een kamping eerder moeten zijn. Maar niet veel soeps zegt hij. Als we een dik half uur later een pauze houden komt Tom ook langs een gesprek volgt. Wat een gedreven man, ik herken er mezelf in. Tegen het midden van de middag lopen we tegen de camping van Ronald aan, 3 km eerder mooi, hier gaan we staan. Jammer genoeg hebben ze geen wasmachine, voor het eerst sinds maanden doe ik een handwas. Deze kamping bevalt Nanda en mij wel rustig ruim sanitair redelijk Nanda heeft de 2p trekkerstent al opgezet terwijl ik mijn kleren was, kan ze eindelijk haar nieuwe slaapzak en matje uitproberen. De maaltijd is gezellig en Bourgondisch één portie is voldoende voor 2 personen. We eten samen met een Hollands stel wat vanaf Holland gefietst is. Zij is kunstenaar en hij is gepensioneerd HRM manager. Om 12 uur liggen we in bed, met een fles wijn achter onze kiezen.

15 september de uiteindelijke aankomstdatum in Santiago de Compostella!!!

MORGEN 16 SEPTEMBER KOM IK AAN IN SdC!!
Na vier en een half maand is mijn droom gelopen! (En mag ik een nieuwe droom gaan bedenken :-) ) Voor de mensen die mijn blog volgen en niet mijn telefoonnummer hebben of die ik niet ken verras me morgen, mijn telefoonnr is 06 412 48754

14 september 13 km Brea gite

Soppa Galicie, biefstuk met frite, appeltaart

Goh wakker worden in een hotel, weinig gebruikte douches en wc's op de gang dat is lang geleden! Alleen is natuurlijk het wcpapier op. Daar hebben ze in Spanje patent op. Wij naar beneden voor ontbijt, maar dat verzorgen ze niet in dit hotel :-) Het kan ons niks schelen we pakken onze rugzakken en gaan naar een bar en bestellen 2 boccadillas op het pleintje op een bankje zet ik thee en smullen maar. Na het ontbijt breng ik mijn tent naar het postkantoor. Henk en Monique vandaag gaat hij op de post naar jullie. Op de terugweg zie ik een goede strooien hoed voor Nanda. Al met al om 10 uur weg we hebben geen haast. De één na laatste etappe is mooi. Groen veel bosetappes, weinig stukken langs snelwegen. Veel schaduw. Na enkele weken koele morgens en middagen belooft dit een warme dag te worden. Arme Nanda! Rond half 12 kopen we wat te eten en zoeken een plaats om te lunchen yoga en de rest. Na een dikke 2 uur, vals plat, lopen met haar rugzak voelt Nanda dat het tijd wordt voor een rustpauze. We hebben een heerlijke lange lunchpauze. De yoga en meditatie gaan lekker met z'n 2'n. Als we weer op pad zijn slaat de hitte echt toe, ik ben het gewend, maar Nanda krijgt de volle laag. Met een hoog rood gezicht loopt ze door. Ik ben blij dat ze een goede hoed heeft.gelukkig luistert ze goed naar haar lichaam. Ze geeft aan dat de temperatuur haar teveel wordt. Ok de eerst mogelijke stop is Brea daar is een hotel met een Pelgrim slaapzaal. Nog een km of 4 a 5. Regelmatig moet Nanda stoppen, ik kan me er van alles bij voorstellen, na een koud en regenachtig Holland zijn deze Spaanse temperaturen van boven de 25 a 30 graden, zonder wind, en lopen met volle bepakking een te grote overgang. Rond half 4 komen we in het piepkleine dorpje Brea aan. Met de hotel, bar, restaurant en gite ineen. De bedden zien er goed schoon uit. Hier gaan we rustig de rust van de dag doorbrengen. Als dit zo doorgaat zijn we, mooi op tijd, de 16e in SdC! We hadden nog de verwachting dat we de slaapzaal voor ons 2'n zouden hebben, maar tegen 6 loopt ze helemaal vol. Dat wordt een oordopjes nacht. Gelukkig hebben we als eerste de keus dus hebben we 2 beneden bedden. Lekker makkelijk!

13 september 14 km Arzua hotel

Champignons met roerei, vlees met paprika's en frite, flan

In de gite ontmoet ik in de morgen 4 Nederlandse fietsers, allemaal in Nederland begonnen. Eén gaf me nog een goede tip over een goedkope vliegtuig maatschappij die rechtststreeks naar A'dam vliegt. Gallicie laat zich op zijn mooist zien, de Camino slingert over natuurpaden door oude dorpjes en veel groen. Pittoresk en oud. Ook loop ik nu voortdurend naar beneden wat het lopen erg makkelijk maakt. De 14 km die ik moet maken vandaag vliegen voorbij. Ik ontmoet weinig bekenden vandaag. Omdat ik toch tijd genoeg heb neem ik een rustpauze met thee en Santiago taart ik raak er redelijk aan verslaafd. Rond half 1 kom ik aan in Arzua. En loop recht tegen de VVV aan. Mooi kan ik tegelijk info vragen. Weer een leermoment, de camping bestaat niet meer. Wat nu? De gite geeft weinig privacy en Nanda en ik kunnen die wel even gebruiken na 4 en een halve maand gescheiden te zijn. Als ik op een terrasje lunch belt Nanda, vlucht ok een uur vertraging. Ik ga opzoek naar een hotel. Dat is snel gevonden. Redelijk geprijsd. Terug naar het plein om Nanda op te wachten. Heerlijk ze is er na 10 minuten. We knuffelen kussen, praten bij, bij een boccadilla en de rest van de middag hebben we goed gebruik gemaakt van de privacy van de hotelkamer ;-) Nanda constateert dat ik ruimer in mijn vel zit, het voelt allemaal losser aan zegt ze :-) Morgen rustig opstarten voor Nanda, nog 40 km naar SdC. Gaan we in een dag of 3 doen.

12 september 30 km Melide Gite

Paella, chocolade mousse

Niet als laatste op, 3 Spaanse Blitz-pelgrima's zijn ook aan het inpakken. Moeder, vriendin en dochter, zij nemen op zijn Spaans een kaffee con leche (koffie met melk) ik zet op zijn Hollands mijn eigen thee en eet mijn in de supermarkt gekochte brood, kaas en worst. De vrolijkheid borrelt in mij op, ik loop zingend rond. De serveerster vraagt met een grote glimlach of ik altijd zo vrolijk ben. Het is de Camino zeg ik. Zingend ga ik op weg ''Me and Bobby Mcgee'' niet zo druk als gisteren maar wel druk. Het vals plat laat zich goed merken. Ik heb papbenen vanmorgen, hellingen zijn zwaar om te nemen, ik kom niet in mijn ritme. Heb geen energie. Ik snap niet waarom. Ik zal toch zo'n 25 km af moeten leggen dus ik vertel mijn benen dat we toch een dag lopen moeten. Rond half 12 neem ik een rustpauze met thee en Santiago amandeltaart. En zowaar na de rustpauze is de energie weer terug voel ik. Zelfs de, de hele morgen, bewolkte, hemel trekt open! Na de lunch loop ik terug naar het pad en daar komt Hans aan. Relaxt lopend en dito uitstraling, heerlijk om te zien. Wat een verschil met een week geleden, toen was hij de correcte, gedisciplineerde strikte Duitser. We maken een praatje en gaan daarna onze eigen weg in ons eigen tempo. Het is wel de middag van ontmoetingen ik kom een moeder en dochter tegen bij een bar die ik ken. Als we elkaar tegenkomen zitten zij steevast aan een biertje en vraag ik een slok. De dochter ziet mij en houdt haar glas al uitnodigend uit. Na mijn water bijgevuld te hebben loop ik door. Na 2 uur zie ik Dominik de Poolse. Ze zit bij een gite in het laatste dorpje voor het dorpje waar ik wil stoppen. Het gesprek is gezellig en kwart over 4 ga ik weg. Was ik maar gebleven want de gite 5 km verder is verdwenen. Dus kan ik nog eens 5 km verder lopen dat wordt een latertje vandaag. Gelukkig is om de één of andere reden mijn energie opperbest, wat een verschil met vanmorgen. Ik loop dapper door en ben tegen 7uur in Melide. Waar een wijngooi feest is. Een heleboel jongelui lopen rond in T-shirts met rode wijnvlekken. Om bij de gite te komen moet ik door een compacte menigte feestende en drinkende mensen heen met mijn rugzak op mijn rug. Ik denk, nou het zal mij benieuwen. Als een tienermeisje mij ziet begint ze te roepen ''Een pelgrim, een pelgrim. Maak ruimte voor de pelgrim!!'' Ik krijg allemaal glimlachje en schouderklopjes en men laat mij door. Ongelooflijk wat een respect voor pelgrims! De gite is een verschrikking, groot, onpersoonlijk, koud en efficient. De stapelbedden staan 4 bij 4 tegen elkaar. Als man denk je dan laat die ene fors geschapen leuke vrouw van zonet alsjeblieft naast mij komen slapen. Het blijft bij dromen natuurlijk. Voordeel is wel, ze werken met weggooi hoeslakens en slopen, goed anti bedzwans beleid!

11 september 25 km Gonzar gite

Insalata mixta, gegrilt vlees, taart Santiago

De tent waar ik in lig, staat verkeerd ik lig erg schuin. na 3 keer wakker geworden te zijn, besluit ik de tent te verplaatsen, dat gaat makkelijk met zo'n koepeltentje. Pikant detail is wel dat ik altijd naakt in mijn tent slaap, dus naakt loop ik met het koepeltentje door de tuin. Ik ben alleen de herdershond vergeten die even verder aangelijnd ligt in de tuin. Die meteen volle kracht aanslaat. Ik duik de tent in, en durf geen lawaai te maken, en hoop dat hij rustig wordt, ondertussen maar naar dat beest seinen, ik ben het, je kent mij, niks aan de hand! Het helpt weinig. Wat duurt dat geblaf lang zeg, ik hoop niet dat de baas komt kijken en de verplaatste tent ziet. Het allemaal uitleggen lukt mij ook niet 1, 2, 3 in het Spaans. Eindelijk is hij rustig, muisstil probeer ik in mijn slaapzak te komen. Af en toe klinkt gegrom buiten de tent. Dat wordt wat als ik plassen moet :-( Tot mijn verbazing slaap ik door tot mijn wekker afgaat. Ik hoefde niet naar de wc vannacht. Zodra ik de tent uitkomt slaat de herder weer aan. Affijn als ik later de tent terugzet heeft niemand wat gemerkt behalve de herder. In Spanje heb je officieel de Camino gelopen als je de laatste 100 km loopt. Dus vele Spanjaarden beginnen 1 stad voor het dorpje waar ik nu slaap Sarria, wat 103 km of zo voor SdC ligt, en lopen dan in een week door SdC. Ik heb ze Blitz-pelgrims genoemd. Dus nu is er een ongelooflijke mensen massa op de Camino. Allemaal schoongewassen frisgestreken pelgrims die er flink de pas inzetten na elke 2 a 3 km zijn er barretjes, de commercie draait op volle toeren het doet mij aan Le Puy en Velay denken. De Camino loopt door schilderachtige dorpjes waar regelmatig koeien doorheen lopen even later haal ik zelf een kudde Hollands stamboekvee in die ''verweid'' wordt. De koeienpoep ligt overal op de straat. Verder is de natuur uitbundig aanwezig, groen gras, bomen struiken. Alleen door de grote aantallen pelgrims zie je door de bomen het bos niet. Ik ga 7 km na het eindpunt van deze etappe door. Dan heb ik mijn 25 km gehaald en ik verwacht dat de grote meute op het eindpunt stopt. hetgeen zo is. Na het eindpunt is de Camino leeg. Nu voel ik wel dat de Camino vals plat loopt. Ze stijgt en daalt voortdurend de laatste 5 km eist dat zijn tol samen met de warmte. Het lopen gaat moeilijker en zwaar. Ik ploeter door naar Gonzales Mijn eindpunt. In de gite ontmoet ik zowaar een Hollander Luck, die net als ik in Holland, Eindhoven, begonnen is. Hij op 1 juni gestart en hij is over Vezelay gelopen gebruik maken van B&B en gites. De eerste keer dat ik een Hollander tegen kom die het net als ik helemaal lopend doet in één keer. Hoewel onder de 60 is hij net met pensioen (eigen bedrijf en zo) de reden dat hij besloten heeft de Camino te lopen. De gite ziet er schoon uit ik heb goede hoop op een beetvrije nacht.

10 September 20 km Barbadelo gite, met tent van de gite. Raad waar ik slaap!

Pasta Ham/kaas noodrantsoen

Wat een heerlijke nacht in mijn tent het lekker fris. Na het plassen is mijn slaapzak een cocon van warmte als ik erin kruip, wat een zaligheid. De ochtend is vochtig, buitentent nat aan beide kanten en zowaar druppeltjes aan mijn binnentent, niet meer gehad sinds Noord Frankrijk dat is lang geleden! Als ik weg ga vraag ik ze boven of ik in gites kan slapen zonder bedzwansen, ik heb er genoeg van! Ik start langzaam op, iedereen is weg zoals gewoonlijk. Bij mijn ochtendmeditatie zet hij al in en hij verdiept meer en meer. Een innerlijke verstilling, ik heb geen haast. Vandaag kan ik maar 20 km lopen (of 30 en dat is geen optie). Mijn planning is om vandaag mijn tent opgestuurd te krijgen in Sarria Dat is 17 km lopen en de postkantoren sluiten om half 3. Onder het lopen is mijn innerlijke verstilling optimaal alles voelt goed volledige harmonie. Ik denk aan de komende tijd met Nanda, het voelt goed ik ga de laatste fase in. Ik realiseer mij dat ik de Camino aan het loslaten ben het einde nadert! Nou mijn vraag van gisteren wordt wel snel ingevuld hoor! Ik kom een groep Oostenrijkse jongens tegen, die bij een Christelijke gemeenschap horen. Ik krijg weer lof toegezwaaid als ze horen dat ik al 2500 km gelopen heb. Ich bin nur ein Pilger, is mijn antwoord. Een jongen van een jaar of 20 is nieuwsgierig en begint een praatje, het is een hoog energetisch gesprek over geloof, spiritualiteit, levenszaken en de Amsterdamse rosse buurt ons looptempo is navenant ook hoog we lopen ver voor de groep uit. Bij een Bar wordt ik voorgesteld aan één van de vaders als de man die in Holland begonnen is. Dat zijn de echte pelgrims zegt hij. Ik zeg erbij ik ben geen Christen maar heb wel mijn god ontmoet op mijn reis. Hij vind dat prachtig, want dat kan maar één god zijn in zijn beleving. Ik heb liefde gevonden op de Camino zeg ik. Ja zegt de vader dat is de liefde van JC het kan niet anders alle liefde komt van hem. Ik raak hem vriendschappelijk aan en zeg; ik weet dat u een Christen bent. Ik laat het hierbij, gelukkig willen ze wat drinken kan ik mooi alleen doorlopen. De jongen waarmee ik gesproken heb wil graag dat ik blijf en nodigt mij uit.toch maar niet ik wil zo lekker gaan mediteren en yoga gaan doen. Ik sla beleefd af, geef hem een hand en bedank hem voor het gesprek, hij is een mooi mens. Ik voel de druk om op tijd mijn tent op de post te krijgen en wil mijn yoga inkorten. Een klein stemmetje in mijn hoofd zegt; Donald waar ben je mee bezig? Hij heeft gelijk ik schiet in de controle, ik haal het postkantoor toch niet meer. Wist ik eigenlijk een uur geleden al. En iets zegt mij de tent nog even te houden. Ik geef er gehoor aan. Ik zink weg in 20 minuten meditatie, ik heb een schitterend uitzicht over de laagvlakte, wat steeds mooier wordt naarmate de meditatie en de yoga vorderen. Mijn tent staat te drogen. Langzaam loop ik verder, ik ben helemaal los en laat alles gaan. Ik kom er wel. Ik visualiseer mijn gite met een stuk gras erbij voor mijn tent. Tegen half 5 ben ik er. De gite ligt buiten het dorp, met een tuin waarin ik al 2 tenten zie staan. Ik slaap in één ervan. Dank je wel daarboven, daarnaast een gegarandeert bedzwans vrije nacht hoera, waar heb ik het aan verdient. Een paar bekenden zijn er al, de vrouw wiens knieen ik genezen heb en Hans. Er is een restaurant in de buurt, gaat pas om 8 uur open. Ik neem wel een noodrantsoen, die moeten toch op. Op het allerlaatste moment komen er nog 2 mannen binnen. Een Duitser Tom en een Amerikaan Ronald. We raken later op de avond in gesprek, Ronald is geinteresseerd in mijn lange tocht. Hij heeft S. Maclaine gelezen één en al onzin vindt hij! Ik vertel hem dat mij hetzelfde overkomen is. Hij biedt gelijk zijn excuses aan. Later verteld hij dat hij Psycholoog en Katholiek priester is. Het gesprek gaat dan al over reincarnatie. Hij wil mijn mening weten over iets en verteld een redelijke spookverhaal over een bevriende priester die een begrafenis mis leidt, in slaap valt door de bellen van zijn eigen kerk gewekt wordt. Hij schakelt ze af, electronica heeft een probleeempje?, en ziet de dode man naast zijn kist staan in de donkere kerk. Hij gaat naar hem toe en vertelt dat iedereen zijn dood geaccepteerd heeft en dat hij naar Jezus Christus kan gaan. De man verdwijnt dan. Ronald stopt. Ik vraag wat is de vraag? Hij zegt dat er een bepaalde mis bij een overleden persoon is waardoor dit soort dingen niet gebeuren. Hoe kan dat zegt hij? Ik vraag hem naar het doel van de mis. Na een omstandige uitleg zegt hij dat mensen oa accepteren dat hun dierbare overledenen dood is. Ik zeg, welnu blijven rouwen om een overleden persoon houdt zijn geest op aarde, zo te horen verbreekt die mis die band. Ik krijg een beleefde niet te peilen respons. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hij mij aan het testen was! Wel voel ik bij hem, net als bij andere gelovige hoogwaardigheid bekleders die ik ontmoet heb, een houding van ik weet meer maar vertel niet alles want je bent niet een Christen. Gesprek was wel interessant verder.

9 september 26 km Triacastela Gite maar ik slaap weer in mijn tent

Pasta salade, biefstuk frites, ananas

Weer een redelijke nacht in de gite, het raam waar ik bij lag kon weer open. 64 bedden met 2 wastafels en wc's dat wordt lachen. Ik sta op en ga eerst even mijn energievelden goed zetten. Bij de kerk ga ik zitten. En ja hoor ik voel hem weer de entiteit van gisteren, de energie van deze entiteit is goed, maar grappig deze doet niks. Hij gaat niet aan het werk met mijn energievelden. Voor het eerst dat ik dit meemaak. Op pad, nog 5 km stijgen tot het volgende stadje, daarna dalen, dalen, dalen. In het volgende stadje is het een drukte van belang, markt! Ik laveer tussen de mensen door met mijn rugzak. De Camino is nu schilderachtig mooi, bergpaden die langs berghellingen lopen. Schitterend weer, de schoonheid van het wandelen in de bergen! Wat een kado, ik loop nu door Galicië. Mooi weer is hier een zeldzaamheid, ik bof dus. Door het stijgen en dalen vorder ik minder maar dat neem ik voor lief. Tijdens de lunch geniet ik van een prachtig uitzicht over het dal met bergflanken die schuin weglopen, pure schoonheid. Onder het lopen ontmoet ik de mensen die ook in de gite geslapen hebben. Hier en daar een praatje makend loopt de dag voorbij. Het is een mooie wandeldag met vele sociale contacten. Volgens mijn boekje is het mogelijk bij een gite te kamperen, daar ga ik naartoe waarschijnlijk de laatste keer dat ik in mijn trouwe kleine tentje slaap. Ik ga proberen hem morgen terug te sturen. Nanda neemt maandag de 2 persoonstrekkerstent mee. Goh afscheid van mijn tentje na een kleine 4 en een halve maand. Hoe vreemd! Hij heeft mij trouw steeds weer warm en droog gehouden al die tijd, steeds kon ik op hem rekenen. Verder krijg ik weer insecten beten. Zijn het muggen of bedzwans beten ik weet het niet. Ik heb alle naden en ritsen van mijn slaapzak gecontroleerd niks te zien idem mijn danig gescheurde lakenzak. Een spray is niet te krijgen, niet bij de gite, het rode kruis of de apotheek (of eigenlijk wel, een katten- en hondenspray in een veel te grote bus.). Ik heb maar een lotion tegen de jeuk gekocht. Heerlijk het is weer lekker droog en zonnig weer. Al lopende overdacht ik vandaag het komende einde van mijn lange wandeling. Door dit te doen heb ik een droom in vervulling laten gaan. Nog een paar gezellige weken met Nanda en dan geen Camino meer. Ik heb ze boven gevraagd om mij te helpen de Camino los te laten zodanig dat het loslaten geen pijn doet en ik alles wat ik geleerd gedurende mijn reis mag gaan toepassen in mijn leven na de Camino.

8 september 25 km La Faba gite

Ensalada Mixta, Lomo de cerdo con patatas, Tarte Santiago

Een redelijk goede nacht in de gite, de slaapzaal had één raam en ik sliep ernaast. Ik heb het open gedaan en er voor gezorgd dat het open bleef! Dus de kamer was redelijk fris. Alleen hebben de muggen mij nu opgegeten :-)Vandaag kan ik ergens tussen de 20 a 29 km lopen, ik zie wel hoe ver ik kom. De eerste 10 km heb ik de keuze uit een variant langs asfaltwegen of de Camino duro voor geoefende wandelaars zoals het waarschuwingsbord vermeld. Niet om te bewijzen dat ik het kan, maar eerder omdat ik niet weer langs asfaltwegen wil lopen neem ik de zware route. Ik kom Hans tegen, een duitse man die zijn 2e dag loopt en naast mij sliep in de gite, die ook de route dur neemt. Het eerste stuk is gelijk stijgen, dat komt goed uit kan ik gelijk de suikers van het ontbijt verbranden. De suikerenergie wordt gelijk omgezet in beweging, in een hoog tempo neem ik de berg. Na 3 kwartier stijgen ben ik boven, het pad slingert op en neer gaand over de bergtoppen, met prachtige vergezichten. Het weer is grauw, schijnt normaal te zijn voor de streek zegt mijn gids. Als de zon op een ander bergtop schijnt verschijnen de prachtigste groene kleuren. Het pad is mooi maar zwaar vertellen mijn benen mij, mijn knieen worden gevoelig van het steile klimmen en dalen met 17 kg op mijn rug. Ik gebruik elke truc die ik met mijn stokken ken om ze te ontlasten, verlengen of verkorten als ik stijg of daal, mij afzetten met mijn stokken of tegen mijn stokken oplopen, het gaat bijna automatisch. Na zo'n 3 uur ben ik na een stevige daling weer terug op de route. Die 10 km waren geen kattepis voel ik, ik vind dat ik wel een rustpauze verdient heb. In een bar neem ik een thee en een Santiagotaart. Een heerlijke conbinatie. Na een half uurtje later weer op pad. Wat nu dus weer langs een weg lopen betekent jammer. De camino loopt door een dal samen met een oude 2-baansweg en een snelweg. Het is dus een beetje dringen. Onderweg haal ik een echtpaar in. Haar rugzak hangt scheef op haar rug. Ik maak er, in het Engels, een opmerking over, zzat ist wot mij man also said, zegt ze. Waarop haar man zich omdraait en zegt, Yezz ai said zzat too se wont lissen! Klad dyou zay its too. Okee even snel doorlopen met een low profile denk ik. Als ik een yoga/lunchplek vind begint het te druppelen. Ik vraag naar boven of het alsjeblieft droog mag blijven voor een uur. Gisteren ook al geen yoga gedaan. Wat doe ik eerst eten, voor het echt gaat regenen, of toch yoga. Ok dan maar 1 minuuts yoga. Halverwege de 3e oefening breekt de zon door! Jippie! Na een uur ga ik weg, het begint weer te druppelen. De rest van de weg verdient wederom geen schoonheidsprijs. Te hard rijdende auto's wijken minmaal uit. In onoverzichtelijke bochten komen ze om de bocht gesjeest . Kortom zwaar pet! Ik heb al besloten om 25 km te lopen vandaag, het pad van vanmorgen heeft veel energie gekost en volgens het boekje gaan we flink stijgen de laatste km's. Ik ben blij dat ik van de weg af kan voor de laatste km's. Ik loop over een eeuwenoud pelgrimspad zie ik, de orginele bestrating is hier en daar nog aanwezig. De stijging die ik nu moet maken is nog erger dan vanmorgen vind ik, de vermoeidheid gaat meespelen. Ik ploeter het modder pad omhoog. Je kent me, inwendig vloekend bikkel ik door. Ik kom een Hongaar tegen, moegestreden, met zijn 2'n bikkelen we verder. Eindelijk boven is het een drukte van belang bij de gite, die bij de kerk staat. Er blijkt een begrafenis te zijn. Vandaar. De gite wordt beheert door een Duits Jakobus genootschap kan ik me weer eens verstaanbaar maken makkelijk. S'avonds naar de kerkdienst gegaan, een Franciscaner monnik doet een dienst voor alle geloven en Nationaliteiten en nodigt 5 mensen uit bij het altaar te komen zitten. Ik ga er ook naar toe, we moeten elkaars voeten wassen :-) Later moeten we in kring gaan staan en hij roept de zege aan. Ik voel meteen energie op mij neerdalen, weet deze priester wat hij doet? Ik ben verbaast, als ik de energie volg voel ik een entiteit. Ik krijg door dat hij al eeuwen bij de kerk hoort. Ik denk aan een heremiet of een overleden heilige. Later geprobeerd met een duitse Hospitaliero hier over te praten, hij snapte het niet. Heb het maar zo gelaten.

7 september 24 km Villafranca del Bierzo gite

Salade Russia, karbonaadje frite, meloen

Zo vannacht niet wakker geworden met een waarschuwing van mijn moede voeten. Maar wel van snurkende mensen, een warme benauwde en overvolle zaal en rommelende mensen. Nee dat gite slapen is niet mijn favoriet, maar ok dat is het leven van een pelgrim. Tussen 6 en 7.30 moest iedereen eruit en weg. De gemeenschappelijke zaal was vol met pratende mensen, ik heb thee gemaakt en ben buiten gaan ontbijten. Is het vluchtgedrag? ik weet het niet, maar ik voel me veel prettiger in mijn eigen stilte. Voordeel is wel, ik was al om 8 uur onderweg. De looproute van vandaag was verschrikkelijk, veel autoweg lopen, weinig natuur want hij liep over asfalt van dorp naar dorp. Omdat ik met de grote meute mee was vertrokken waren er veel mede pelgrims. Tegen de middag begint het te regenen, jammer waarschijnlijk geen yoga. En dat klopt ik vind een droge plaats bij een gite om mijn lunch te eten, echter geen plaats voor yoga. Wel heb ik de kans om even met Elli te spreken, een Duits meisje wat ik in Sahagun gesproken heb. Toen was ze ontzettend met zichzelf aan het worstelen, nu is ze een stralend lachende meid. Na mijn gesprek heeft ze een dag met een andere (mannelijke) pelgrim gesproken en ze is in een boek gaan lezen wat haar vader haar meegegeven had. Dingen beginnen voor haar op hun plaats te vallen heerlijk voor haar! Daarna de regen weer in, mijn poncho heeft de regen en het veelvuldige gebruik niet overleeft. Ze lekt, ik voel na verloop van tijd het water over mijn rug lopen. De laatste 8 km zijn lang en door de regen saai. Verkeer wat langs mij heen raast, zon en dan weer regen. Ik marcheer gestaag door. Des te eerder ik er ben des te beter. Rond 3 uur ben ik bij de gite. Ik heb besloten binnen te slapen vanwege de regen.
Nu even heel wat anders, ik heb een vraag voor alle mensen die mijn blog lezen. Ik verwacht rond de 18e, in SdC, aan te komen. Ik kijk nu al uit naar de brieven en het lijkt mij daarnaast erg leuk als ik op de dag van aankomst allemaal gelukwens smsjes ontvang. Zodat mijn telefoon vastloopt! Of zoiets. Dit is mijn telefoonnummer, voor de mensen die het niet hebben : 0641248754 schrijf het op en hou mijn blog in de gaten. Over een kleine 2 weken ben ik er en een sms lawine lijkt mij leuk, maar brieven mogen ook hoor! :-) In ieder geval ''make my day'' als ik na 4 en een halve maand lopen in Santiago de Compostella aankom!

6 september 16 km Ponferrada gite

Spaghetti, varkensvlees frite, creme caramel

De bekende routine, opstaan tent inpakken, ontbijt maken en weg. Ik voel veel innerlijke rust vandaag. De gebeurtenissen van gisteren werken nog (positief) na. Ik geniet in stilte. Ik ben gisteren vergeten nog wat te melden, s'morgens kwam ik op het bergpad een slang tegen (die aan het oversteken was) terwijl 40 cm van de slang vandaan een vogeltje op het pad zat. Alle 3 waren we muiisstil voor 30 seconden toen kroop de slang verder en vloog het vogeltje weg. Wat een rare ontmoeting als iemand hier mij de symboliek van kan duidelijk maken hoor ik het graag. Vannacht voor de 2e keer mijn moeie voeten gevoeld in mijn slaap met de gedachte, nee morgen niet weer lopen! S'morgens voelt alles echter ok en kan ik gewoon lopen. Mischien toch een teken dat ik wat meer rust moet nemen. De rustdagen schieten erbij in de laatste tijd. Maar wat kortere afstanden gaan lopen. Onder het lopen ''lopen'' nadenken over wat gisteren gebeurd is. Ik bedoel dit, de vrouw die ik gisteren Reiki gaf liep al 2 of 3 weken. Normaal mag je dan toch verwachten dat alles goed ingelopen is. Hoewel ze last had van haar rechterknie, speelde ineens haar linkerknie op gisteren. Ik heb haar vandaag gesproken en ze had geen knie problemen meer. Voor mij betekent dat, dat de kniepijn een teken van haar lichaam was, ze werd ergens opgewezen. Daardoor kon ik het zo snel weghalen, was de pijn puur lichamelijk dan had ik haar niet in 30 minuten kunnen helpen. Dus zij krijgt kniepijn als signaal toevallig gisteren, en ik krijg, ook toevallig gisteren, door dat ik mij mag overgeven aan mijn helende energieen als leiding en besluit toevallig haar Reiki te geven. Gisteravond was voor haar zowel als mij een leermoment. Dat zijn wel veel toevalligheden achter elkaar, het is net of het allemaal voorbestemd was. Twee mensen lopen de Camino, beiden hun eigen proces. Ze zijn klaar voor een stap verder en dus komen ze elkaar tegen op het juiste moment. We zijn allemaal met elkaar verbonden! Zo vielt het. In innerlijke rust loop ik op prachtige bergpaden, heerlijk alleen. Gisteren de bergen ingelopen nu kom ik eruit. Imposante dalen en berghellingen stijgen en dalen, doordat er weinig zon is gaat het allemaal lekker makkelijk. De rust van de bergen past goed bij mijn innerlijke rust. In de morgen besluit ik in Ponferrada te stoppen, het is 16 km anders wordt het 32 km tot de volgende slaapplaats. Voelt niet goed. Ponferrada is een grote stad, ik zou hem liever mijden, maar ik luister naar mijn intuitie dus stop daar ok! Wat heerlijke croissants gekocht en lekker geluncht op een stille plek, yoga en meditatie zijn heerlijk. Rond 2 uur loop ik Ponferrada in, de gite is gigantisch ik besluit niet buiten te slapen vraag me niet waarom, want ik heb wel toestemming gekregen. Ik kan er mijn was laten doen, dat is goed. Even een middagje relaxen. In de avond regen, aha daarom moest ik binnenslapen. Het regende net niet toen ik de stad inging. Nanda gebeld want die is jarig, toen regende het al en mijn poncho zat nog in mijn rugzak. Ik ben verwend met al dat mooie weer. Gegeten met 2 Zweedse en een Canadese vrouw ze zijn net begonnen als ik over mijn tocht vertel kun je merken dat ze de ervaring missen om te begrijpen wat ik meegemaakt heb. Pelgrims die al enkele weken lopen hebben veel meer ervaren en luisteren ook anders naar mijn verhaal. Het gesprek loopt dan anders. Na het eten een sprintje teruggetrokken door de regen met dekking van de balkons en uitstekende dakgoten. Slapen in een grote slaapzaal het zal mij benieuwen.

5 september 26 km El Acebo gite maar ik mag weer in de tuin slapen.

Bonen met ham, geroosterd kalfsvlees, Santiago cake

Toen ik gisteren aankwam in de gite heb yoga gedaan in een soort zolderslaapkamer. Alles hout, de energie voelde zo goed ik heb er ook geslapen, de andere kamer was een betonnen slaaphol. Dus ik heb goed geslapen. Na het opstaan, jammer! De plaatselijke bar zou om 7 uur open zijn, nee dus geen boccadillas. Nu was bij de gite het ontbijt inbegrepen, dus toch maar de voorraadkast geplunderd. Zes boterhammen met jam en boter! In geen maanden meer gegeten. Een stuk kaas uit de koelkast soldaat gemaakt want de eigenaars waren toch aan het lopen. Vandaag zal ik het ijzeren kruis (Cruz de ferro) passeren, een ijzeren kruis op een boomstam. Ik dacht dat dat bij SdC stond maar eerder dus. De traditie is dat de pelgrims daar hun meegebrachte steen neerleggen als symbool voor de last of hun zonden die ze van zich af leggen. Rianne heeft mij hiervoor een prachtig beschilderde staan gegeven. Ik zal hem vast uit mijn rugzak halen en in mijn broekzak stoppen. Affijn mijn hele rugzak vak leeggehaald waar hij in moet zitten, maar geen steen. Ik ben hem dus de afgelopen maanden verloren! Mooi denk ik, ik ben eerder van mijn zonden en last afgeraakt dan ik zelf wist, ik ben verder dan ik denk. Het zij zo. Ik op pad volgens het boekje ga ik zo'n 300 meter stijgen. Het pad loopt over bospaden, ipv asfalt, ik loop als vanzelf. Tegen middag bij een dorpje, verdorie de bar is dicht geen boccadillas geen lunch. Ik verdwaal kortstondig en moet over asfalt lopen maar pik de Camino weer op. Dan maar geen lunch tot het volgende dorp. En dan komt opeens het ijzeren kruis in zicht, de commercie draait hier op volle toeren. Ik zie bussen met toeristen die de toeristen enkele km voor het kruis afzetten zodat er naar toe gewandeld kan worden. Ze vliegen mij voorbij in hun schone kreukvrije goed zittende kleren, ik zie er uit alsof onder een vrachtwagen heb gelegen vergeleken bij hun. Frustratie ik zie veel mensen, op en rond het kruis. Tegelijkertijd treft de energie mij in volle kracht wow! Dit is bekend! Ik voel de energie en emoties door mij heen jagen en sta stil zo'n 100 voor het kruis en huil! Ik zie de ridder waar ik enkele weken geleden al vage terugkerende beelden van kreeg, nu duidelijk. Hij steunt op zijn zwaard, zoals ik gewend ben op mijn stokken te steunen als ik stilsta! En hij geeft zich over, het woord ''overgeven'' roept allemaal emoties bij mij los. Ik ben in 2 werelden, daar als ridder die de emoties voelt van zijn/mijn overgave en Donald in het nu, die mensen langs ziet komen (met een aangelijnde kat nota bene!) touringcar bussen ziet rijden en ook staat te huilen met zijn rugzak op en ook steunend maar nu op stokken. Overgave, overgave, overgave emoties blijven me overspoelen. Overgave aan wat? Als ridder betekende het dat ik niet meer zou vechten, ik zou me niet meer door mijn kracht laten leiden. Ineens dringt het tot mij door, hier had Shirley het over tijdens de tarotlegging gisteravond! Kracht in combinatie met intuitie en overgave toen snapte ik niet aan wat nu wel; aan mijn helende energieen. Die mijn leven laten leiden. Toen als ridder werd ik monnik,waardoor ik mij uit de samenleving terugtrok. Wat niet de bedoeling was, het is de bedoeling dat ik in dit leven in de samenleving mijn helende krachten ontplooi door er mij aan over te geven. Ik word rustiger en kan weer doorlopen. Ik nader het kruis en voer uit wat ik vanmorgen overdacht heb wat door de ervaring van zonet een besluit is geworden. Ik ga bij het kruis de mij door, een onbekende man, gegeven zwarte toermalijn achterlaten. Niet voor mij maar voor de postbode van Sittard. De zwarte toermalijn was ter bescherming tegen negativiteit en kwaad. Na zonet voel ik dat mijn energieveld zo gegroeid is, dat ik voldoende zelfbescherming heb. Ik ben niet voor niks mijn eigen steen ongemerkt verloren! De postbode uit Sittard heeft er meer aan. Ik focus al mijn energie in een gebed, aan de Universele liefde, dat door dit ritueel de postman healing mag vinden. En gooi mijn steen op de stapel. Om mij heen zijn allerlei mensen druk bezig zichzelf met allerlei voorwerpen (bv fietsen) bij de steenberg te laten fotograferen. Busladingen toeristen worden uitgeladen mensen eten en praten. Ik loop in diepe innerlijke stilte naar mijn oude trouwe rugzak, stokken en gedeukte en gescheurde hoed. Voor de zoveel 1000ste keer in dik 4 maanden zet ik mijn hoed op, gesp mijn rugzak om pak mijn waterfles en stokken en loop alleen door ik voel me stil en in mezelf gekeerd en onder de indruk van wat er allemaal het laatste uur gebeurd is. Ik zoek het pad weer op en laat weer een plaats met belevenissen indrukken en mensen die in een andere realiteit zitten dan ik, achter en loop door, zoals ook zovele malen de afgelopen maanden...... There is no way to happines, happines is the way. Maar ja de eenzaamheid duurt niet lang, schijnbaar is dit ook het pun waar busladingen toeristen hun 7 km lange wandeling, naar beneden, naar het volgende dorp lopen. In file lopen ze over het bergpad pratend en lawaaierig. Ik zet mijn frustratie voorbij en groet ze met een glimlach. Ook zij mogen er zijn Donald. Er zijn veel meer dingen gebeurd, ik kampeer weer. Mijn tent staat vlak naast het terras in de tuin van een gite. Ik kreeg vreemde blikken toen ik mijn tent opzette van de kersverse pelgrims. Het kan me niks schelen, als ze het niet begrijpen. Later die avond besloot ik een vreemde vrouw Reiki te geven. Ze had last van haar knieen na 3 weken lopen. Het was miraculeus, de pijn was daarna VOLLEDIG! Weg! Dit is mij nog nooit overkomen, dat mijn Reiki energie zo puur fysiek heelt! Leiding vanuit mijn helende krachten. Ook de vrouw wist niet hoe ze het had.

4 september 27 km El Ganso Gite

Roerei met champignons en garnalen, gebakken ei met frite, meloen na

Het is middag en ik loop uit volle borst alle liedjes te zingen die ik ken, ik haal mensen in en hoor dat ik langzaam ingehaald word. Ik ben nu zo vrij dat ik gewoon doorzing. Ik stop om wat bramen te pakken, de 2 spanjaarden halen mij in lachend. Eentje roept Pavarotti! ha ha ha. Wat heerlijk om hier te lopen! Ik sta, in de morgen relaxt op in een verder verlaten gite, tent opruimen en eens lekker ontbijten in de tuin terwijl de zon doorbreekt, het wordt een mooie dag. Ik loop langzaam de bergen in, het pad begint te stijgen en te dalen. Ik voel gelijk het gewicht van mijn rugzak in mijn benen. Het pad loopt vrij door het landschap wat toch weer erg mooi is, zoals gewoonlijk. Ik weet het klinkt afgezaagd. Ik ben hem al een paar keer tegengekomen een Japanner?, Koreaan? Die prachtige handtekeningen maakt terwijl hij de Camino loopt. Kunstwerkjes.elk uur stopt hij wel ergens volgens mij. Ik vraag hem of hij Rembrand kent. Ja. Dat ben jij zeg ik, hij lacht. Sindsdien noem ik hem Rembrand. Tegen lunchtijd vind ik Annieck langs de kant van de weg in de schaduw, we lunchen met z'n 2'n verder al pratend. Na de lunch is het nog zo'n 10 km naar de eindstop. Annieck stuift ervandoor, wat een tempo! De rest van de middag zie ik haar op het pad voor mij lopen. Na zo'n 2 uur lopen ben ik er, er zijn veel mensen van de vorige gite. Annieck, Jacky en een Braziliaanse, Shirley, die tarotkaarten leest. Ik kan het niet laten, en vraag of ze voor mij een kaartje wil leggen. Dat kan alleen, moet ik dan 78 genummerde papiertjes maken, ze heeft geen Tarotspel bij zich. Ik fiets wat in elkaar en dit is de uitkomst, ze pakt 3 ''kaarten'' De eerste kaart, het verleden waar ik vandaan kom, het verleden is een gevecht geweest tussen mijn intuitie en kracht/rationaliteit, op een gegeven moment besloot ik ze beiden te gaan gebruiken als aanvulling op elkaar. Tweede kaart heden, ik leef nu heel erg op mijn gevoel. In feite kan ik niet anders! Het sleept mij in feite mee maar dat is goed, daarom kan ik nu de Camino lopen. Derde kaart, toekomst. Ik kan een verbinding vormen tussen hemel en aarde een medium zijn dus. Alleen wil ik daar echt in groeien dan moet ik hier ook echt naar gaan leven ipv het af en toe te zijn, ik moet mij eraan overgeven. Verder gegeten in een bont gezelschap, een healster, yogalerares en de tarotkaart legster. Hoe spiritueel wil je het hebben?

3 september 22 km Santibaniez de Valdeiglesisa Gite hoera weer slapen in de tuin!

Heerlijke hartige rijstpap, kip met aardappeltjes en kruiden en insalate mixte, meloen

Wat een heerlijke frisse nacht in mijn tent, de gite slaapzalen zijn zo bedompt en warm. Als ik mijn tent inpak gaan de andere mensen alweer op weg. Ik ga naar de bar voor een Boccadilla ontbijt. Hoewel de Camino over asfalt loop is het een schitterende morgen wandeling. De vroege morgen zon het landschap de energie, ik krijg een éénheidservaring. Snotterend van de emoties loop ik verder, ik mag er weer helemaal zijn in alle vol-ledigheid :-) Vandaag een korte etappe, kan ik tegelijk wat rust nemen ik heb het nodig voel ik, ik ben vroeg weggegaan dus ik loop relaxt. Op een gegeven wordt ik ingehaald door een oude Spanjaard op een oude vouwfiets. Hij stopt en geeft mij 5 pruimen. Poccas per ???? De rest versta ik niet. Hij maakt wind geluiden en wijst op zijn achterste. A ha ik krijg er niet veel want ze zijn te laxerend. Laxerend of niet ze smaken heerlijk. Ik eet ze achter elkaar op. De rest van de dag heb ik rommelende darmen en biogas aandrijving. Het wordt weer een mooie en ook warme wandeldag. En ik ben lekker op tijd in de gite rond 3 uur. En wat leuk Annieck (de Franse healster, van de mislukte Dinerdate) is er ook. Leuk om elkaar weer te zien een stevige knuffel en een diep gesprek bij koppen yogithee volgt. Ik had mijn bedenkingen over de gite maar daar blijft niks van over. Goede energie leuke mensen en een prive grasveldje. Dat wordt weer kamperen!! Ik maak kennis met een Australische yoga-lerares Jacky. De eerste die ik ontmoet die ook vorige levens ervaringen heeft. Als we de ervaringen delen is de conclusie dat het proces hetzelfde is. Beiden ervaren we eerst energie daarna emoties waarna lichamelijke ervaringen of beelden volgen. Zij heeft haar ervaringen niet alleen in kerken, tegen ik wel. Kon het niet nalaten om even de therapeut te zijn. Ze vertelde dat ze beelden had gehad van een leven waarin ze als heks verbrand is. Ik pakte haar hand en zag dat ''men'' bang was voor haar kunde. Ik vroeg; durf je in dit leven al je kennis te gebruiken? Antwoord; nee. Tijdens een tuinsessie bleek ze als heks te weten dat ze gedood zou worden om wat ze deed. Hierop zat een angst (in haar buik) die ver voor dat leven al ontstaan was, en gekoppeld was aan ik doe het toch want ik doe het goed. Ze klaagde dat haar buik zelfs met yogaoefeningen niet wilde verdwijnen. Nu weet je waarom zei ik eerst de angst eruit. We hebben Emails uitgewisseld, ze woont in Sydney in een groot huis, als ik naar Australie ga kan ik daar blijven slapen en sessies geven, zij zal wel voor mensen zorgen. Wat een aanbod , na de Camino nog een paar weken naar Sydney. Klinkt niet gek!

2 september 22 km Villar de Mazarife Gite maar ik kan in de tuin kamperen heerlijk

Insalate mixte, vegetarische Paella, fruit

Bij het wakker worden merk ik dat ik heb geslapen met de Camino Bug, de Bedzwans (hoe schrijf je dat?) ik zit onder de rode bulten, mijn rechterschouder en boven arm zijn één en al bobbels en het gaat steeds meer kriebelen. Het Auberge personeel kan alleen maar verontschuldigingen aanbieden, maar heeft verder niks om mij te helpen. Geen spray om mijn rugzak, slaapzak en lakenzak te ontsmetten bv. Ze worden bedankt! De route die ik nu volg kent ook een variant langs alleen maar wegen. Die wil ik niet nemen! Hoewel ik goed oplet verzijl ik toch weer langs die klote weg. Ik laat me niet kisten en neem weer een tussendoor weg om op de juiste route te komen die niet langs de weg loopt. Als ik aan een man de weg vraag begint hij, net als alle Spanjaarden, te ratelen, maar ik bergijp de aanwijzingen, hij biedt mij zelfs water, bier en wijn aan! Ik ga voor het water en volg hem naar beneden de grond in. De mensen woonden hier vroeger ondergronds nu worden de ruimten gebruikt als opslagruimten. Alleen mijn wegzoeken zonder markeringen is weer leuk het geeft mij energie, vanwege de slechte kaart vraag ik veelvuldig de weg. Ik wordt altijd hoffelijk geholpen. Ik ben lekker vroeg bij de gite. Samen met een Italiaanse die goed Spaans en Engels spreekt. Zij kan de man uitleggen wat er gebeurd is. En hij helpt mij, of ik daar blij mee mag zijn? De beheerder sprayt mijn rugzak, slaapzak enz met een soort wit spul. Vervolgens moeten bijna al spullen in de was (moest toch gebeuren). Daarna ben ik aan de slag gegaan om het witte spul te verwijderen. Eerst borstelen dan met een vochtige doek de rest zo goed mogelijk weghalen ik ben wel 2 uur bezig! Niet overal lukt het goed. Mijn arme oude rugzak! hij bllijft witte vlekken vertonen. Nu heb ik hem al 20 jaar en ik moet eerlijk toegeven dat dit de eerste keer is dar ik hem een soort van schoonmaak! Hier en daar blijven de witte vlekken zichtbaar Het water is bruin erna niet wit! Aan het einde van de dag beginnen mijn beten te jeuken ik moet er vanaf blijven. Wat wel heerlijk is, is dat ik mijn tent in de tuin mag opzetten! Dat wordt lekker slapen!

1 september 25 km Leon Gite

Insalate mixte, Bifstecca met gebakken aardappeltjes, flan

Standaard als laatste weg, als ik naar de kaart kijk ziet de route er erg onaantrekkelijk uit. Ze loopt voor 99% langs snelwegen dus over de route kan ik kort zijn, een onaantrekkelijke route om te lopen met al dat voorbijrazende verkeer. Het enige goede is dat er overal voetpaden langs de wegen lopen, ik hoef niet op het asfalt te lopen. Als vanzelf begin ik te denken aan ..... de tijd na de Camino! Ik begin de Camino een beetje los te laten lijkt wel. Dat is goed. In gedachten heb ik mijn wc verbouwd, met een hangpot en nieuwe tegels. Ook wil ik mijn woonkamer opnieuw van muurverf voorzien. Zo zie je maar elk trace in de Camino krijgt zijn eigen invulling. Voor de rest loop ik lekker door. Ik heb nu de Boccadillas (Spaanse sandwich) als ontbijt en lunch mogelijkheid ontdekt. Bij het volgende stadje sla ik er 1 in voor de lunch. De yoga in de middag is middelmatig teveel verkeer en te weinig natuur. In mijn gids staan 2 Auberges in Leon, met vermelding dat ze beiden veelvuldig vol zijn. Ik besluit de Municipal Auberge te nemen die ligt het verst van de route af en is hoop ik het rustigst. Het is nog een behoorlijk eind lopen. Ze bestaat uit een groot gebouw met allemaal slaapkamer met maximaal 8 bedden. Dat is mooi weinig mensen op een kamer is altijd rustiger. Ik val op het bed en slaap voor een uur. Daarna Leon in. Ik zit in de verkeerde hoek van de stad, de Kathedraal is te ver daar heb ik geen zin meer in, en puf meer voor. Wel vind ik een gigantische supermarkt waar ik voor morgen heerlijk brood, kaas en worst kan inslaan. En ook thee, in de kleine dorpjes drinken de Spanjaarden volgens mij alleen maar koffie! Dan de stad in voor een maaltijd, ik eindig aan een tafel met 4 onbekende Pelgrims uit; Belgie, Sweden, Noorwegen en Korea. Ik werd door ze uitgenodigd erbij te komen zitten. De Koreaanse zegt in het begin weinig, later kwam ik wat meer in gesprek met haar en wat een verhaal. Ze is 21 en haar ouders zijn gescheiden, dat is ongehoord in Korea. Mannen kunnen daar niet voor zichzelf zorgen dus zij verving haar moeder. Tevens heeft ze de leeftijd dat iedereen in Korea aan carriere en geld verdienen denkt, veel competitie dus waaraan ze niet mee kan doen. Ze is nog nooit Korea uitgeweest en besloot de Camino te lopen nadat een meester erover verteld had, ze wilde tijd voor zichzelf. Haar grootste cultuurschok was dat mannen en vrouwen in één zaal sliepen en ook dat ze nu niet meer tot een groep behoort en alles zelf moet beslissen. Ik weet uit mijn reizen naar Maleisië dat Aziaten altijd alles in groepsverband doen. Ik heb veel respect voor haar, wat een last om te dragen op zo'n jonge leeftijd, ze vertelde dat ze nu weinig kans heeft op een vriend omdat men verwacht dat ze ook zal gaan scheiden net zoals haar ouders. Wat een klein burgerlijkheid in Korea, ik zei: neem een Europese man die vinden het niet erg in een poging haar op te beuren.

31 augustus 33 km Reliegos gite

Green beans with garlic (de ober spreekt Engels en de green beans zijn spercibonen), Pollo, twee sinaasappels

Rustig aan het ontbijten in een leeg gelopen gite. Alleen het Hollandse paar is er nog. We delen een thee en mijn sinaasappels. Rond half 9 op pad. Ik heb de keus tussen 18 of 33 km lopen. Toen wist ik nog niet dat ook deze beslissing voor mij genomen zou worden. Langzaam haal ik 3 pelgrims in, 2 Fransen en een Duitse, Angela. Ik loop achter ze het tempo verschil is niet zo groot. Angela komt naast mij lopen. Na een moeizaam beginnetje komen we echt in gesprek. Over christelijk geloof, persoonlijk geloof, geen angst hebben om te sterven, tantra van alles dus. Ondertussen liggen haar 2 medeloppers ver achter ons. Ze wil op ze wachten ik loop verder. Het valt mij ineens op dat er weinig andere pelrims zijn, hoe kan dat? Mijn gevoel voor timing zegt dat het eerst volgende dorpje zo moet komen. Eindelijk na een half uur, te laat?, het dorpje of niet? De naam klopt niet, hoe kan dat? Ik pak mijn gids en..... Ik zit op een variant route, verkeerd afslagje genomen! De eerst volgende stop is 24 km verder zegt het infobord! Echter als mijn kaart klopt en ik kan de juiste afslag vinden dan kan ik of het oorspronkelijke 18 km eindpunt bereiken of het 33 km punt. Alleen de variant staat bekend als moeilijk loopbaar en er zijn geen waterpunten. Grappig eerst komen de Fransen met Angela en daarna 2 Spaanse vrouwen langs. Geen van allen hadden ze door dat ze verkeerd zaten! ik wil de korte route lopen maar de Donald die van Maastricht naar Le Puy en Vezelay genavigeerd heeft komt in opstand. Staan we open voor verandering of spelen we op zeker? Zo zijn we de Camino niet begonnen! Ok we gaan voor de lange route met de onzekere afslag. Wel even wat extra water inslaan! Ik op weg de Fransen lopen voor mij, ook zij gaan voor de lange route. Mijn zelfvertrouwen groeit met elke stap, herkenningspunten in het landschap komen en gaan, dit gaat lukken. Gelukkig is er weinig zon, er is sluierbewolking anders was dit een snikheet pad. Eindelijk loop ik weer eens echt alleen, het landschap is ook anders vlakker en geen monocultuur van gemaaid graan. Tegen lunchtijd vind ik de Fransen en Angela op een goede beschaduwde plek ik ga er maar bij zitten dan maar geen yoga vandaag. Na de lunch ga ik nog even mijn energievelden goed zetten daar is het vanmorgen niet van gekomen. De meditatie is heerlijk ik voel de rust in mij opkomen. In die rust ga ik op weg. Ik loop over een oude Romeinse weg ik zie het aan de nog bestaande stukken bestrating. Het is wel zwaar lopen het pad is erg oneffen het breekt mijn loopritme. Ik ben lichamelijk over mijn 25 km punt heen merk ik het lopen wordt zwaarder. Ik neem een kwartier pauze en eet wat dadels. Mijn watervoorraad slinkt gestaag, weer het pad op. Mijn ervaring zegt nog 1 uur. Even later zie ik Angela en een Fransman lqngs de kant zitten, ze is op. Ik probeer haar op te fleuren, nog 3 kwartier meid! ik moet ze alleen laten,ook ik moet het halen! Nu komt het erop aan de juiste afslag te vinden. Dat valt mee, hoewel door de aanleg van een nieuw kanaal alle wegen overhoop liggen heeft iemand op strategische punten, een grote steen of een betonnen waterdoorvoer richtingaanwijzingn geschreven erg makkelijk! Moe maar voldaan kom ik zingend Reliegos binnen. De gite is gauw gevonden en Angela en de Fransman komen ook binnen. Nu heb ik een zekere faam als blarenprikker opgebouwd, ik mag de blaren van 3 mensen openknippen. De laatste is een jong 19 of 20 jarig meisje, alleen de blaar is oud zie ik. Ik denk dat ze het gefrutsel aan haar voet gewoon lekker vindt. Dus ik denk waarom ook niet en geef haar een voetmassage. Haar vriendin ziet het en wil ook wel, deze schrikt als ik haar vertel dat ze rookt en dat haar longen vuil zijn. Een Italiaanse vrouw vraagt later of ik haar voeten ook wil masseren. Het is nu een lopend vuurtje, haar hele stille vriendin vraagt of ik haar morgen wil masseren. Die vrouwen zijn wel genotsbeesten hoor :-) 31 augustus 33 km Reliegos gite

Green beans with garlic (de ober spreekt Engels en de greem beans zijn spercibonen), Pollo, twee sinaasappels

Rustig aan het ontbijten in een leeg gelopen gite. Alleen het Hollandse paar is er nog. We delen een thee en mijn sinaasappels. Rond half 9 op pad. Ik heb de keus tussen 18 of 33 km lopen. Toen wist ik nog niet dat ook deze beslissing voor mij genomen zou worden. Langzaam haal ik 3 pelgrims in, 2 Fransen en een Duitse, Angela. Ik loop achter ze het tempo verschil is niet zo groot. Angela komt naast mij lopen. Na een moeizaam beginnetje komen we echt in gesprek. Over christelijk geloof, persoonlijk geloof, geen angst hebben om te sterven, tantra van alles dus. Ondertussen liggen haar 2 medeloppers ver achter ons. Ze wil op ze wachten ik loop verder. Het valt mij ineens op dat er weinig andere pelrims zijn, hoe kan dat? Mijn gevoel voor timing zegt dat het eerst volgende dorpje zo moet komen. Eindelijk na een half uur, te laat?, het dorpje of niet? De naam klopt niet, hoe kan dat? Ik pak mijn gids en..... Ik zit op een variant route, verkeerd afslagje genomen! De eerst volgende stop is 24 km verder zegt het infobord! Echter als mijn kaart klopt en ik kan de juiste afslag vinden dan kan ik of het oorspronkelijke 18 km eindpunt bereiken of het 33 km punt. Alleen de variant staat bekend als moeilijk loopbaar en er zijn geen waterpunten. Grappig eerst komen de Fransen met Angela en daarna 2 Spaanse vrouwen langs. Geen van allen hadden ze door dat ze verkeerd zaten! ik wil de korte route lopen maar de Donald die van Maastricht naar Le Puy en Vezelay genavigeerd heeft komt in opstand. Staan we open voor verandering of spelen we op zeker? Zo zijn we de Camino niet begonnen! Ok we gaan voor de lange route met de onzekere afslag. Wel even wat extra water inslaan! Ik op weg de Fransen lopen voor mij, ook zij gaan voor de lange route. Mijn zelfvertrouwen groeit met elke stap, herkenningspunten in het landschap komen en gaan, dit gaat lukken. Gelukkig is er weinig zon, er is sluierbewolking anders was dit een snikheet pad. Eindelijk loop ik weer eens echt alleen, het landschap is ook anders vlakker en geen monocultuur van gemaaid graan. Tegen lunchtijd vind ik de Fransen en Angela op een goede beschaduwde plek ik ga er maar bij zitten dan maar geen yoga vandaag. Na de lunch ga ik nog even mijn energievelden goed zetten daar is het vanmorgen niet van gekomen. De meditatie is heerlijk ik voel de rust in mij opkomen. In die rust ga ik op weg. Ik loop over een oude Romeinse weg ik zie het aan de nog bestaande stukken bestrating. Het is wel zwaar lopen het pad is erg oneffen het breekt mijn loopritme. Ik ben lichamelijk over mijn 25 km punt heen merk ik het lopen wordt zwaarder. Ik neem een kwartier pauze en eet wat dadels. Mijn watervoorraad slinkt gestaag, weer het pad op. Mijn ervaring zegt nog 1 uur. Even later zie ik Angela en een Fransman lqngs de kant zitten, ze is op. Ik probeer haar op te fleuren, nog 3 kwartier meid! ik moet ze alleen laten,ook ik moet het halen! Nu komt het erop aan de juiste afslag te vinden. Dat valt mee, hoewel door de aanleg van een nieuw kanaal alle wegen overhoop liggen heeft iemand op strategische punten, een grote steen of een betonnen waterdoorvoer richtingaanwijzingn geschreven erg makkelijk! Moe maar voldaan kom ik zingend Reliegos binnen. De gite is gauw gevonden en Angela en de Fransman komen ook binnen. Nu heb ik een zekere faam als blarenprikker opgebouwd, ik mag de blaren van 3 mensen openknippen. De laatste is een jong 19 of 20 jarig meisje, alleen de blaar is oud zie ik. Ik denk dat ze het gefrutsel aan haar voet gewoon lekker vindt. Dus ik denk waarom ook niet en geef haar een voetmassage. Haar vriendin ziet het en wil ook wel, deze schrikt als ik haar vertel dat ze rookt en dat haar longen vuil zijn. Een Italiaanse vrouw vraagt later of ik haar voeten ook wil masseren. Het is nu een lopend vuurtje, haar hele stille vriendin vraagt of ik haar morgen wil masseren. Die vrouwen zijn wel genotsbeesten hoor :-)

30 augustus 22 km Sahagun gite

Ensalate mixte, karbonaadjes, chocolade mousse

Natuurlijk als laatste weg, rond 8 uur, de zon komt net over de heuvels een prachtig gezicht! Judit komt juist aanlopen, we nemen afscheid wat een speciale vrouw. Altijd vrolijk. Bij de plaatselijke bar een ''ontbijt'' gehaald. 4 geroosterde stukjes sokbrood 1 croissant 1 kuipje boter en jam. Maar ja het volgende dorp is 6 km verder en ik moet ergens op lopen. Bij het volgende dorp een Boccadilla Jambon gekocht, kop thee erbij en eten maar! Er is minder wind en hij is minder koud en geen wolken. Dit kon wel eens een warme middag worden. Ik heb weinig oog voor de omgeving, maar ervaar een soort innerlijke verstilling, in die ''verstilling'' loop ik verder. Mijn gedachten dwalen van hot naar her. Het valt mij op dat ik nu weer eens echt alleen loop! Nergens een mede pelgrim te zien. Later snap ik het, iedereen uit de gite loopt voor mij, en voor deze gite is 17 km niks dus het gaat even duren voor de vroege vertrekkers van de gite ervoor mij ingehaald hebben. In stilte, in mezelf loop ik verder. Rond 12 uur vind ik een goede yogaplaats en neem tegelijk mijn route door, als ik nu 5 km na het eindpunt van deze etappe doorloop kan ik overmorgen Leon halen! Als Nanda de 13 aankomt dan kunnen we de laatste 2, gemakkelijke, etappes gezamelijk lopen. Zo'n 40 km totaal, ze is natuurlijk niet zo ''ingelopen'' als ik. Tijdens de yoga komen de eerste pelgrims voorbij. Ik ook op weg, in de middag slaat de vermoeidheid toe, niet vanwege de warmte, die valt mee, maar omdat ik toch een onrustige nacht in de gite had. Het gebrek aan slaap nekt mij. Ik wordt ingehaald door 2 fietsers, de buon Camino's vliegen over en weer. Ze slaan af en ik hoor ze overleggen in het Hollands! Ik roep GOEDE REIS! Het werkt ze stoppen, en we maken een praatje. Ze zijn 4 weken geleden uit Arnhem vertrokken leuk weer eens Hollands te praten. De laatste 6 km zijn doodsaai. Een lang recht pad, naast de snelweg, van los zand en steentjes. Moeilijk lopen en zoals ik al zei saai en daardoor vermoeiend. Ik voel mijn energie afnemen. Na deze plaats nog eens 5 km Donald, is dat wel een goede beslissing? Ik twijfel. Ik kom in Sahagun aan en wil eigenlijk wel door maar moet eerst rusten. De beslissing wordt voor mij genomen, ik ontmoet Elli (Duits 18 jaar). Gisteren met haar over spirituele groei gesproken. Al lopende dacht ik vandaag ik moet haar wat boeken tips geven. We raken in gesprek, als ik haar vraag waarom ze spiritueel wil groeien ze barst in huilen uit. Ik moet aan de woorden van Judit denken, de energie van de Camino versterkt je emoties op dit traject. Haar verhaal komt eruit, ze is 2 jaar in Engeland geweest, is nu terug kan niet meer aarden, is tegelijk jaloers op haar vriendin die wel harmonie in haar leven kent en dus weer boos op zichzelf dat ze jaloers is op haar beste vriendin, die natuurlijk wel een vriendje heeft en zei niet.... Van doorlopen was dus geen sprake meer. Haar duidelijk weten te maken dat ze aan het transformeren is en daardoor onzeker en verward is. Ze ligt voor op haar leeftijd genootjes. Ze komt ook ouder over dan 18. Het gesprek in een notendop, het duurde wat langer. Ik ben dus weer aan het helpen, ik zoek het nu niet meer op. Het schijnt naar mij toe te komen. Kan er geen peil op trekken. Als ik s'avonds in bed lig hoor ik een bed verder weer Hollands! Nu een Hollands paar dat morgen begint. Zij heeft enkele jaren geleden de Camino gelopen vanuit Noord Holland en ze loopt nu met haar vriend een stuk. Wat een Hollanders ineens.

29 augustus 17 km Calzadilla dela Cueza gite

Macaroni, lam met frite, flan

Opstaan met kamping routine heerlijk! Het is alleen erg koud, ik rits mijn broekspijpen aan en draag mijn dikke fleece. Ook in geen maanden meer nodig geweest! De zomer loopt naar zijn einde, het wordt kouder en het is nu na 7 uur pas echt licht. Calzadilla zondagmorgen vroeg, mijn stokken tikken door eenzame straten. De Camino kronkelt zich de stad uit. Er is minder wind dan gisteren en hij komt van achteren als ik buiten de bebouwing ben. Minder koud, ik durf zonder windjack te lopen. Mijn verkoudheid is zo goed als over maar ik blijf voorzichtig. Ik neem de volgende gite, er zou een wasmachine zijn, en dan de rest van de dag rust. Even buiten de stad kom ik Stefanie tegen, de 20 jarige Duitse. We lopen samen verder op. Ze praat veel, hoort bij de leeftijd, over haar vader, haar moeder, haar zelf. Hoe ze de Camino ervaart, regelmatig moet ze even rusten omdat haar voeten pijn doen. Ze is vandaag vertrokken op een paar stukjes brood uit het dorp hiervoor! Al babbelend loopt het tegen middaguur, de Meseta geeft het bekende beeld van gemaaide graan velden, heuvels, dorpjes en bergen in de verte. Ik vraag of ze mee wil doen met yoga en thee. Ze is verbaast dat ik warme thee drink bij deze warmte :-) De eerste yoga oefening is een openbaring voor haar, dit is zo ontspannend zegt ze! Ze vindt het heerlijk, weer iemand blij gemaakt :-) Als lunch heeft ze een zakje amandelen, ik deel mijn 2 Boccadilla's (Spaanse sandwiches) met haar. Wat een ervaring voor haar om gewoon eens goed te eten, haar energie stijgt met sprongen. Ze zegt tijdens de yoga realiseerde ik mij pas hoeveel honger ik had. We lopen daarna de 8 km door naar Calzadilla ze heeft geen pijn in haar voeten meer, mooi! Daar aagekomen gaat zij door ik stop, het voelt als een relaxte gite MET wasmachine en zwembad EN de Hongaarse die hem tijdelijk beheert geeft massages en heet Judit. Ik zit nu, na de massage, relaxt in mijn stoel en mijn was droogt, even lekker bij te tanken.
Die Judith is een speciaaltje, ze is een echte Healer, ze heeft nooit een opleiding in massage gevolgd ze volgt haar intuitie, voor mij zijn dat de echte. Ze vertelt dat de energie van de Camino, op dit stuk, je emoties versterkt. Dus je verdriet blijdschap of dat wat eruit moet komen gaat allemaal intenser! Wat ben ik blij dat ik mij momenteel zo vrolijk voel! Wel apart dit is de 2e vrouwelijke healster die ik tref kort na elkaar! In de middag, zie ik een Spaanse vrouw (in de zon! en die is scherp!) yoga doen. Ik vraag welke vorm het is; Hatha-yoga. Zou ze de vorm met mij willen doornemen? Natuurlijk! Dus voor de 2e keer yoga die dag nu als leerling. Later op de avond als ik van mijn kop yogithee zit te genieten kom ik in gesprek met Margo, Engels 21 jaar. Ik ben soort vader figuur in deze gite. Ze verteld mij haar verhaal, in december een Spanjaard ontmoet, ze zou met hem de Camino lopen (druk gespaard) en trouwen! Twee dagen na aankomst blijkt hij nog een vriendin te hebben en kon zij gaan! Arme meid ze is er nog kapot van. Maar heeft besloten door te lopen alleen! Het verdriet op de Camino.

28 augustus 20 km Carrion de los Condos kamping

Macaroni, konijn met frite, chocolade taart.

Als laatste weg uit de gite, een redelijke nacht dankzij de oordopjes. En hoera mijn verkoudheid is op zijn retour, ik ga vanaf nu beter opletten dat ik niet teveel afkoel, de morgenwind is koud voor het eerst sinds maanden doe ik mijn windjackje aan. Op naar de Panaderia die is om 8.30 open. Ik zit in alle rust op een pleintje te wachten, een kat komt kennis maken van een afstand. Als de Panaderia open is, prachtig ze hebben croissants en een hele goeie grote pain au resain! Dat wordt smullen. Nu was ik nooit een fan van Schorizo maar er is niks anders. Na de eerste hap val ik ervoor de Spaanse Schorizo is veel smakelijker dan de Nederlandse! De kat vindt ze ook lekker! Om 9 uur weg, vandaag weinig keus voor afstand, 20 km of 37 km! Het wordt 20 dus. Het eerste half uur denk ik steeds dat ik iets vergeten ben mijn rugzak is zo licht! ik heb meer energie realiseer ik me, ik ben sterker de verkoud heid slokte behoorlijk energie wat op. Het kan niet anders. Verdorie die wind is echt koud, ik houd mijn windjack aan. In feite de hele dag ondanks de felle zon is de wind koud. Ze komt half achter en blaast hard tegen mijn nekspieren en dat voelt niet goed. Als de wind geblokkeerd wordt stijgt de gevoelstemperatuur met een kleine 10 graden. Ik zweet dan al na een paar minuten. De route is kort makkelijk te lopen en een beetje saai. 15 km langs de weg! Het fysiek zware zijn de temperatuurverschillen, nog niet zoiets meegemaakt sinds ik in mei begonnen ben. Gelukkig de hele dag geen loopneus dat is een goed teken. Ik kom een vage bekende tegen een Engels sprekende Parisienne. Ze is in Vezelay begonnen en loopt in etappes. De vorige keer vertelde ze een verhaal dat ze op haar weg naar mensen ''geleid'' wordt. Ik spreek haar, aan mijn intuitie was goed, ze heeft net als mij helende energie. We besluiten vanavond samen te gaan eten en verder te praten. Rond 12 uur een dorpje met zowaar een open kerk kan ik even lekker gaan zitten. Na de lunch zijn de laatste 10 km gauw gelopen. Rond half 4 ter plekke. En!!! dit dorpje heeft een camping! Mijn tentje staat al, jammer genoeg is de wasmachine kapot, gisteren kapot gegaan. Ik ben aan mijn laatste schone ondergoed toe. Morgen rustdag, maar daar komt dus niks van 17 km verderop is een gite met wasmachine, hopen dat die wel werkt. De Parisienne komt niet meer opdagen dan maar alleen eten. En wie lopen na een half uurtje het restaurant in? Lorna, Brian en nog wat Duitse meisjes. Je kan elkaar gewoon niet ontlopen.