Opstaan met kamping routine heerlijk! Het is alleen erg koud, ik rits mijn broekspijpen aan en draag mijn dikke fleece. Ook in geen maanden meer nodig geweest! De zomer loopt naar zijn einde, het wordt kouder en het is nu na 7 uur pas echt licht. Calzadilla zondagmorgen vroeg, mijn stokken tikken door eenzame straten. De Camino kronkelt zich de stad uit. Er is minder wind dan gisteren en hij komt van achteren als ik buiten de bebouwing ben. Minder koud, ik durf zonder windjack te lopen. Mijn verkoudheid is zo goed als over maar ik blijf voorzichtig. Ik neem de volgende gite, er zou een wasmachine zijn, en dan de rest van de dag rust. Even buiten de stad kom ik Stefanie tegen, de 20 jarige Duitse. We lopen samen verder op. Ze praat veel, hoort bij de leeftijd, over haar vader, haar moeder, haar zelf. Hoe ze de Camino ervaart, regelmatig moet ze even rusten omdat haar voeten pijn doen. Ze is vandaag vertrokken op een paar stukjes brood uit het dorp hiervoor! Al babbelend loopt het tegen middaguur, de Meseta geeft het bekende beeld van gemaaide graan velden, heuvels, dorpjes en bergen in de verte. Ik vraag of ze mee wil doen met yoga en thee. Ze is verbaast dat ik warme thee drink bij deze warmte :-) De eerste yoga oefening is een openbaring voor haar, dit is zo ontspannend zegt ze! Ze vindt het heerlijk, weer iemand blij gemaakt :-) Als lunch heeft ze een zakje amandelen, ik deel mijn 2 Boccadilla's (Spaanse sandwiches) met haar. Wat een ervaring voor haar om gewoon eens goed te eten, haar energie stijgt met sprongen. Ze zegt tijdens de yoga realiseerde ik mij pas hoeveel honger ik had. We lopen daarna de 8 km door naar Calzadilla ze heeft geen pijn in haar voeten meer, mooi! Daar aagekomen gaat zij door ik stop, het voelt als een relaxte gite MET wasmachine en zwembad EN de Hongaarse die hem tijdelijk beheert geeft massages en heet Judit. Ik zit nu, na de massage, relaxt in mijn stoel en mijn was droogt, even lekker bij te tanken.
Die Judith is een speciaaltje, ze is een echte Healer, ze heeft nooit een opleiding in massage gevolgd ze volgt haar intuitie, voor mij zijn dat de echte. Ze vertelt dat de energie van de Camino, op dit stuk, je emoties versterkt. Dus je verdriet blijdschap of dat wat eruit moet komen gaat allemaal intenser! Wat ben ik blij dat ik mij momenteel zo vrolijk voel! Wel apart dit is de 2e vrouwelijke healster die ik tref kort na elkaar! In de middag, zie ik een Spaanse vrouw (in de zon! en die is scherp!) yoga doen. Ik vraag welke vorm het is; Hatha-yoga. Zou ze de vorm met mij willen doornemen? Natuurlijk! Dus voor de 2e keer yoga die dag nu als leerling. Later op de avond als ik van mijn kop yogithee zit te genieten kom ik in gesprek met Margo, Engels 21 jaar. Ik ben soort vader figuur in deze gite. Ze verteld mij haar verhaal, in december een Spanjaard ontmoet, ze zou met hem de Camino lopen (druk gespaard) en trouwen! Twee dagen na aankomst blijkt hij nog een vriendin te hebben en kon zij gaan! Arme meid ze is er nog kapot van. Maar heeft besloten door te lopen alleen! Het verdriet op de Camino.
maandag 30 augustus 2010
29 augustus 17 km Calzadilla dela Cueza gite
zondag 29 augustus 2010
28 augustus 20 km Carrion de los Condos kamping
27 augustus 25 km Fromista gite
Paella
Senorito. Wat een heerlijke nachtrust, slaap als een blok en als ik wakker wordt dan hoor ik de wind door de bladeren ritselen en realiseer mij dat ik in mijn tent lig. Ik slaap diep en ongestoord en wordt relaxt wakker. De hele morgen is relaxt, zonder het gerommel van vroeg vertrekkende mede pelgrims. Ik moet me toch leren afsluiten van die vertrek/haast energie van een gite. Om 9 uur weg ik zie wel hoever ik kom, ik ga er geen gevecht tegen de verkoudheid van maken. Als mijn lichaam zegt dat de energie op is stop ik. Verlopig voelen mijn benen goed. Er is mij verteld dat er hier een winkel is met out-door spul. Die is er ook, echt zoals je in deze streek kan verwachten, klein donker tot de nok toe volgestopt met van alles en nog wat, een oude gebogen eigenaar die uit een overvolle doos vol met gespen dat vind wat ik nodig heb! En verder werkelijk gangbaar trekkingspul mooi ik heb een vervanger voor mijn half verloren bananenband. Het voordeel van een loopneus nu is dat ik zelf ook loop :-) hoef ik hem niet te dragen. De Meseta is op zijn mooist, ik kan het niet beschrijven, loop hem eens en je weet het. Mijn loopneus houd ik in bedwang met een oude hooikoorts truc, een papierprop in één neusgat. Dan stopt het ander met lopen. De wind maakt het weer erg aangenaam. Ik kom Japanners tegen, die ik gisteren ook zag, verbazend ze dragen zwarte mayo's met daarop een zwart sportbroekje, met deze temperaturen! Eerst een stevige klim, eens kijken hoe dat gaat. Op de top aangekomen is alles ok ik ben niet niet buiten adem. Aan de andere kant naar beneden, de Mesata ligt aan je voeten. Op de helftvan het traject ligt weer een dorpje, ik koop er kaas en zoete cakejes die zijn wel lekker. Het vinden van een lunchplaats blijkt moeilijk, na een half uur iets wat op schaduw lijkt vlak langs de weg.yoga gaat niet lekker stomme verkoudheid. Nog een km of 10, ik hou mijn grenzen in de gaten, maar alles gaat goed. Als ik eens stop om om me heen te kijken voel ik mijn rugzakbanden knellen, mijn linkerachileshiel is gevoelig, mijn neus loopt en de eenzame schoonheid van de Meseta komt bij mij naar binnen, ik ben gelukkig, ongelooflijk dat ik hier mag zijn! De laatste km's loop ik zowaar langs een langs een kanaal! Het lijkt wel Holland. Als ik Fromista in zicht krijg, slaat de vermoeidheid toe dat geeft niet ik ben er. Vanavond vroeg naar bed met een asperientje en oordopjes!
zaterdag 28 augustus 2010
26 augustus 21 km Castrojeris KAMPING!
Insalate mixte, huevas con jambon, flan
Bij het wakker worden komt er een benauwd gevoel over mij, wie ben ik als ik niet help. Ik weet ik heb helende energie en ben al jaren bezig dit te versterken. Alleen nu dringt het echt tot mij door als ik doorga met mensen helpen zoals op de Camino gebeurt dan ga ik mezelf kwijtraken. Alleen ik ben bang mezelf kwijt te raken als ik niet help! Realiseer ik mij nu. Dit laatste is natuurlijk ego weet ik maar het voelt toch wel ongemakkelijk. Wie is Donald als hij niet in zijn Healer-rol zit. Ik heb geen idee. Ok ik heb nog minstens 400 km om hierover na te denken. De meeste vroege vertrekkers zijn weg, ik sta op en begin mijn ochtendritueel (mediteren, scheren enz) Bij de kerk loop ik Lorna, Brian en Stefanie (de Duitse) tegen het lijf, we nemen afscheid. De rugzak van Stefanie zit niet lekker, ik begin hem af te stellen tot hij goed zit. Hij weegt nu 3 kilo lichter zegt ze blij. Een Deen is erbij en vraagt of ik zijn rugzak ook af kan stellen. Ik ben dus weer aan het helpen! Verwarrend hoor! Na een rustig ontbijt vertrek ik met een lichte loopneus, ik kan vandaag maximaal 20 km lopen. Of ander 33 maar dat is mij teveel. Ik moet maar eens kijken hoe ik mij voel. Als het niet gaat stop ik eerder. Ik schijn dus nu de Meseta te lopen, gevreesd om zijn hitte, het is een hoogvlakte. Mooi om te zien, een grote ruimtelijke vlakte met de bekende gemaaide korenvelden. Er staat een straffe wind, ik moet er echt tegenop tornen, maar het is wel lekker verkoelend zo! Ik loop rustig, bij stijgen kan ik voelen dat ik minder energie heb. Na een dikke 2 uur het eerste dorpje op de helft. Lorna en de rest zit er al op een terrasje. Ik ga erbij zitten. Na verloop van tijd gaat iedereen zijns weegs. Stefanie wil in het dorpje blijven. Ik ga in het veld lunchen. Daarna verder, de wind is zo mogelijk nog harder de laatste km's vertelt mijn lichaam dat het eigenlijk wel welletjes is. Blij dat ik vandaag maar 20 km kan doen. Bij de aankomst blijkt er een redelijke kamping te zijn, heerlijk. Dan maar een paar euro meer. En wie zijn er ook Lorna en Brian ze slapen, met z'n 2'n in een hele grote zaal met wel 30 stapelbedden. Ook zij een rustige nacht. Ik ga me laten knippen. En als ik daarna op goed geluk een restaurant in loop zitten Lorna en Brian er ook. Met zijn 3
'n gegeten. Lorna verteld dat ze bij de ruine van een klooster warme handpalmen kreeg, en hoe een paar energetische zuiveringen bij haar bevallen zijn. Allemaal erg interessant, maar ik breek vroeg af ik wil naar bed met een asperientje de verkoudheid eist zijn tol.
donderdag 26 augustus 2010
25 augustus 10 km Hornillos del camino gite
ik sta relaxt op, want vandaag loop ik 10 km, daarna een rustmiddag. Alleen Silke en Ronald liggen nog in bed. Ik neem het ontbijt mee naar buiten en ga lekker eten aangevuld met een croissant en kaas en worst. Franse ontbijten zijn niks, Spaans ontbijten zijn een ramp qua voedingswaarde. Alleen wat voorverpakt spul. Silke komt naar beneden. We praten wat, ze wil hier een dag blijven, ze heeft een bloeiende roos in de grot van de liefdesgod, zoals de Indianen zeggen. Vandaar het moeilijke lopen gisteren. Als ik later naar beneden komt ligt ze languit op een bank in een warme trui die haar lange benen vrijlaat. Haar energie komt naar binnen bij mij. Tot nog toe voelde ze voor mij als een zus, een meisje met haar 21 jaar, nu is ze ineens een vrouw die daar ligt. Wonderlijk, haar energie, oogopslag, zoals ze daarligt alles heeft een onderhuidse sensualiteit. Van het ene op het andere moment is ze een vrouw voor mij, het mysterie van jonge vrouwen Pfoe! Ik geef haar een knuffel en loop weg rond een uur of 9. De lucht is nog koel. Tien km, 2 uur lopen. De weg loopt over een prachtige hoogvlakte, gemaaide korenvelden zover het oog reikt. Het goud van de korenvelden contrasteerd met de strak blauwe lucht. De weg is km's ver te zien met hier daar zwarte punten van medewandelaars erover uitegstrooid. In de verte zie ik mijn eindpunt al het dorpje ligt in de vlakte beneden al te blakeren in de zon. De laatste paar kilometers wordt ik ingehaald door een groep Italianen waarbij de Poolse loopt die ik net voor Pamplona ontmoet heb, ze heeft een soort van droevige oogopslag. Eindelijk kunnen we eens bijpraten na Pamplona kwam het er niet meer van. Ze blijkt Sociologe te zijn, we zetten een hele boom op over de kerk bekeken vanuit Sociologisch perspectief. Al pratend komen we het dorp binnen en stoppen bij de dorpswinkel daar zegt een uithangbord dat het nog 469 km naar SdC is. Ik zit onder de 500 km! Ze vraagt of ik een sandwich wil en ze maakt hem ter plaatse. Als ze met de Italianen verder gaat blijf ik alleen achter. We gaan de gite maar eens opzoeken, die is gauw gevonden. Hij is dicht, kan me niets schelen ik vind alles goed. Als hij open gaat laat ik mij inschrijven en plof op een bed waar ik op in slaap val. Als ik wakker wordt besluit ik dat het tijd voor yoga is, ik heb al een beschaduwde plek in het veld gezien. Heerlijk nu eens wat langer mediteren, de begin meditatie duurt een half uur. Verfrist van de yoga ga ik weer het dorp in. Daar kom ik Lorna en Brian tegen. Ik zit wel in de vrouwen vandaag! Ze begroet mij enthousiast. Bij hun is een duits meisje (21 jaar) wat haar eerste wandeldag heeft, ze kijkt op tegen ons ''ervaren'' pelgrims merk je. We besluiten met z'n 4'n een pelgrimslunch te nemen in het plaatselijke restaurant. Dat wordt weer bijpraten, de groep waar Lorna en Brian bij liepen is, door eindigende vakanties, uit elkaar gevallen. Na de lunch moet Lorna mij haar ervaring vertellen, ze had regelmatig ruzie, op het eind, met één van de Spanjaarden terwijl ze elkaar juist heel graag mochten. Ik had haar de vorige keer verteld dat je op de Camino de liefde vindt, voor haar was het een verwarrende liefde, hij leek op haar ex :-( Onder het teruglopen vraagt Lorna hoe het met mijn groei is gegaan, ik realiseer mij dat ik alleen maar over de mensen kan praten die ik heb mogen helpen groeien, goh wat voelt dat opeens éénzijdig! Als we terugkomen in het dorp blijkt de kerk open, ik ga naar binnen en voel heel zwak de onderhand bekende energie. Ik moet bij het Maria altaar gaan zitten (moeder Aarde energie :-) ) Wat doorkomt is niet heftig (raak ik eraan gewend?) een vrouw van adel (ik dus he he is geen ridder die vecht) met haar hart op de juiste plaats. Ze neemt haar taak als behartiger van de noden van de ''gewone mensen'' zeer ernstig. Ze is geroemd om haar goedheid. Maar cijfert zichzelf helemaal weg, want als ze niet helpt is ze niks waard vindt zij, ik dus. Zelfs als ze ziek is blijft ze helpen tot aan haar dood aan toe. Ik sterf verzwakt in bed. Helpen helpen helpen Donald wel éénzijdig hé? Stemt tot nadenken, ik hoor de stem van een vriendin van mij (Lidwien) die mij daar al zo vaak op gewezen heeft. Tot overmaat van ramp heb ik ook nog een verkoudheidje wat loskomt, heb ik weer. Verkouden in een land met temperaturen van 30 + graden :-( Eergisteren tijdens een stop voelde mijn shirt koud aan van het zweet, ik dacht nog gaat dat goed? Nee dus! ik heb zo weinig isolerend vet over op mijn body dat ik veel te snel afkoel!
woensdag 25 augustus 2010
24 augustus 28 km Tardajos gite
Na een redelijke nacht in de gite ben ik rond half 7 wakker (denk ik). Ik moet naar de wc maar wil er niet uit mijn wekker gaat zo en ik wil nog even liggen. De aandrang wordt te groot, ik besluit om tegelijk maar in de tuin te mediteren. Als ik daar zit slaat de kerkklok, zo komt het wekkertje van mij horloge verwacht ik. He? Niks? ik kijk op mijn horloge het is 6 uur ipv over zessen! Slimmerik! De meditatie afgemaakt en terug naar bed. Maar er is al inpak bedrijvigheid in de slaapkamer. Ik sta ook maar definitief op. Silke en ik lopen naar de Panaderia (bakkerij) waar het heerlijk verse brood al voor ons klaar ligt, kies uit en lekker ontbijten bij een kop thee. We gaan op weg, het loopritme van Silke en mij is vrijwel gelijk, we lopen voortdurend met elkaar op en eindigen altijd bij dezelfde gite. Eigenlijk is vandaag mijn rustdag, maar je mag in pricipe niet 2 dagen in een gite blijven. We komen door Burgos na zo'n 19 km net weer te ver voor een rustmiddag. Ik kijk wel wat ik doe. Het is zwaar bewolkt dus goed loopweer. Weer door mooi bosgebied. Voortdurend stijgend tegen een heuveltop op. Boven aangekomen is Burgos al zichtbaar in de laagvlakte, omringd door velden. Een bord geeft een lofzang op de schoonheid van de Spaanse velden. Het uitzicht mag er ook zijn, alleen kijk niet naar links anders zie je de ontsierende GSM-zendmasten en steengroeve. Het wordt een taaie loop, een uur of 4 door de industriegebieden en voorsteden van Burgos en Burgos zelf. We krijgen gezelschap van een Hollands sprekende Fransman. Na enige tijd lopen, waarbij hij het gesprek op gang houdt (Silke en ik lopen regelmatig in stilte) voel ik me moe. Deze man trekt onbewust energie! Als we weer alleen lopen vertelde Silke dat ze daarom al expres achterop ging lopen. Bij de eerste de beste Panaderia wat lekkers gekocht als we hem kwijt zijn. Daarna weer verder door Burgos. Silke wil rusten ik ga door. De drukte van Burgos komt binnen, nee hier wil ik niet een rustdag hebben. Ik ga ergens anders een rustmiddag houden. Ik ga nog even de Kathedraal in om te mediteren, ja hoor je moet betalen voor het centrale deel. Ik pak wel een zijkapel. Als ik eruit kom loop ik een bekende medepelgrim tegen het lijf. Hij is begonnen in Parijs toch ook geen kleine afstand, zijn naam is Ronald. We lopen wat op, in een park besluit ik te stoppen en wat te lunchen. Jammer genoeg te druk voor yoga maar dat had ik al ingecalculeerd. Geen yoga-lunch vandaag. Natuurlijk, al etend komt Silke voorbij. We lopen weer samen verder. Nog een 8 a 9 km. Eindelijk Burgos uit. Zwijgend lopen we naast elkaar, Silke heeft geen energie. Ze zegt ik stop ga alleen door als je wilt, wat ik doe. Door allerlei nieuwe snelwegen slingert de Camino vervelend en onnodig. Maar dan tegen kwart over 4 Tardajos Mooi. De ontvangst in de gite is aller hartelijks, mijn rugzak wordt van mijn schouders afgenomen en ik krijg een gekoeld citroenachtig drankje. Veel bekenden, de loper uit Parijs en na een uur ja hoor Silke komt ook binnen. Ze doet haar Frieze naam als Belgische eer aan. Heerlijk wat fruit gekocht in de plaatselijke fruitwinkel. Even relaxen en daarna het restaurant opzoeken. Mijn allereerste ''yogaleerling'' Mida (afkorting van Maria Magdalena in het Sloveens) is er ook. Nog even lekker bijgekletst. Voor 10'n in bed
dinsdag 24 augustus 2010
23 augustus 20 km Atapuerca Gite
In de morgen worden we gewekt met marsmuziek om 6.25! Een beetje te hard voor mijn smaak, later ''killing me softly with his words'' opera stijl. Kwart voor 6 ontbijt, het mag geen naam hebben. 2 voorverpakte cakejes en koekjes. Aan alles kun je merken dat de eigenaar wil dat we weggaan. Om half 8 geeft hij dat nog eens even extra vocaal aan, van beneden aan de trap! Ik pak mijn spullen verder in. Silke en ik worden min of meer buiten de deur geparkeerd met onze handen vol aan rugzakken en schoenen. De onderdeur gaat dicht, de stokken worden er nog even eroverheen aangegeven en dan gaat de boven deur dicht en op slot. Toch een beetje een knorrige oude man eigenlijk. Buiten trekken we onze schoenen aan. De zon komt boven de huizen en zet alles in prachtig licht de eerste pelgrims komen al voorbij. Hoera er staat nu wind en we hebben hem half tegen. Heerlijk! Op naar het volgende dorp daar kunnen we een ontbijt regelen, volgens mijn boekje is daar een bakker die ze nog bruin bakt op een echt houtvuur. Dat is ook zo, je kan het ruiken, alleen de winkel is nog niet open. Dan maar de bar in, ik bestel een sandwich met lekkere worst ertussen met een thee, Silke een kaffee con Leche. Daarna lopen we verder, een prachtig natuurpad deze keer door loof- en naaldbossen. Veel schaduw mooie natuur, bloeiende heide langs het pad. Het beetje stijgen en dalen kan mij niet deren, na een goede nachtrust zit ik weer helemaal in mij energie. Zo tegen het middag uur wreekt het gebrek aan eten bij Silke zich. Ze zegt dat ze moet rusten, als ik wil mag ik doorlopen. Ik voel me nog erg goed dus ga door. Voor mijn gevoel zijn we vlak bij het volgende plaatsje. En dat klopt na 5 minuten zie ik de kerk tussen de bomen door. Veel pelgrims strijken er neer, er is een bar. Ik neem een cola en chips, na dat ik even in de kerk gezeten heb. Genietend van mijn koude cola zie ik in de verte Silke aankomen. Zij koopt ook een cola. Ik zeg door te willen gaan en buiten het dorpje een plekje voor de yoga-lunch te vinden. Ze vraagt of ze mee mag, natuurlijk! Lekker met zijn 2'n in een weiland aan het mediteren en yoga'en geslagen. De wind blijft waaien waardoor de temperatuur aangenaam blijft. Op naar het eindpunt. Mijn boekje geeft op ons 25 km punt een dorpje met gite. We krijgen te horen dat die niet meer bestaat. Daarna is het 15 km verder naar Burgos te ver dus. We kunnen vandaag maar 20 km doen jammer. Hoewel niet vermeld in mijn boekje heeft de gite waar we overnachten een wasmachine. Ik moet weer wassen dus dat komt goed uit. Met deze temperaturen (+30) is het zo droog. In de gite loop ik mijn eerste ''yoga-leerlinge'' tegen het lijf. De Sloveense, Maria Magdalena is haar naam. Ze heeft de yoga oefeningen gedaan en is erg enthousiast. We besluiten met z'n 2'n wat te gaan eten in één van de 2 restaurants. Dat is gezelliger dan alleen eten, ondanks het gebroken Engels gaat de communicatie fijn. Ik hoop op een rustige nacht in deze gite.
22 augustus 25 km Espinosa del Camina gite
Het bekende opstaan in een gite, voor 6'n begint het gerommel al van vertrekkende mensen. Die Spanjaarden kunnen goed feest vieren, de muziek en het lawaai van mensenis nu NOG te horen! Zelfs met oordopjes een onrustige nacht. Iedereen is bezig ik ga de tuin in voor mijn meditatie. Als ik terugkom valt mijn oog op mijn schoenen, die met vele andere schoenen vlakbij de ingang staat. Ik zet er altijd mijn 2 stokken in. Nu nog maar één! Godver de Godver de Godver één stok pleitte. Ik loop met mijn andere stok naar de ontijtzaal, er hangt een bel. Ik luid hem en vraag aandacht en vraag of iemand voor mij vertalen kan. In het Engels vertel ik dat ik een stok mis. Meer kan ik niet doen, als het licht is zal ik buiten de kerk gaan kijken. Het houd mij bezig, ik denk nog aan wat Ik schreef in Najera, ''hopen dat er binnenkort niks met mijn stokken gebeurt'', en nu dit! Ik ga me maar scheren en probeer het allemaal van me af te zetten en zend een hulpvraag omhoog om mijn stok terug te krijgen. Ik kan moeilijk 16 kg rugzak gaan dragen zonder stokken. Als ik weer de eetzaal in loop kijkt iedereen mij aan! Hij is terecht, hij is op het plein gevonden! Ik denk dat dronken feestende jochies binnen zijn gekomen (de deur is niet op slot) en hem meegenomen hebben. Gelukkig hij is terug bedankt daarboven. Als ik wegga merk ik dat mijn bananenband weg is, die is wel eens meer losgeschoten. Niet meer te vinden in de gite, heb maar een touwtje genomen. Kom nog even mijn yoga-leerlinge tegen ze laat merken dat ze blij is. De dag is na 9 uur al warm ik loop door. Vlak buiten het dorp zie ik iets wat veel indruk op mij maakt, 4 paren lopen voor mij. Waarvan 4 mensen blind, de andere 4 leiden hun. Wat een liefdevolle begeleiding om iemand zo de Camino te laten lopen! Het ontroerd mij ( ja even een traantje weggepinkt!). Heb er verder over nagedacht, dit zou ik ook voor blinde medemens wilen doen die de Camino wil lopen. Dus ik zet het maar in mijn Blog, wie weet komt er wat van ik merk het wel of iemand reageert. Later die morgen kom ik in gesprek met een Italiaanse Gestahlt Terapeute we bespreken elkaars vakgebied. Maar ze loopt traag na een tijdje ga ik alleen verder. Na verloop van tijd ontmoet ik Silke ze is in gezelschap van Philip een Duitser omdat we hetzelfde loopritme hebben blijven we bij elkaar. Tot aan Belorado, ik ben moe het gebrek aan slaap begint zich te wreken. We stoppen bij een gite waar we water en koude thee krijgen. Ik wil mediteren en yoga doen en daarna eten. Ik vertel beiden dat ik door wil gaan voor yoga, lunch enz. Als ze willen kunnen ze mee. Graag ze willen allebei. Ik vraag aan de gite beheerster of er een schaduwrijke tuin is die we mogen gebruiken. Maar natuurlijk. Dus ik kan weer voor yoga leraarspelen voor Silke en Philip deze keer. Vooral Silke vindt veel innerlijke rust zie ik aan haar gezicht en dat voor een 21 jarige meid! En na de yoga is er yogithee :-) We lopen verder, nog 10 km, er is wind (voelt als een föhn) mijn zweet droogt op. Na een paar km is Philip bij zijn eindpunt Silke en ik gaan verder. Dan kom ik bij mijn eindpunt, Silke wil nog een plaatsje door. Ik besluit mee te gaan. En ben blij toe, we zitten nu in een plaatsje van 25 inwoners in een Alberge €16,- met diner en ontbijt. Met zijn 2'n in één kamer, heerlijk zo hebben we beiden een goede rustige nacht. Raar hoe het eea zo loopt, ik ontmoette Silke gisteren en nu delen we een kamer met zijn 2'n als broer en zus. Alsof we elkaar al jaren kennen.
zondag 22 augustus 2010
21 augustus 30 km Granon Gite
Ik heb vandaag de keuze uit een korte route 21 km of een lange van 30. 21 vind ik eigenlijk tekort, maar 30 is een stevige ruk. Er zit niks tussen. Daarom vanmorgen vroeg weg, ik wil in de morgen minimaal weer 15 km maken. Half 6 gaat mijn wekker, tja niet bij stilgestaan het is nog donker! Maakt tentje inpakken toch wat moeilijk :-) Eerst maar wassen, mediteren en eten. Het wordt al lichter, om kwart over 8 weg. Nu eens geen wolken, een uur later is de warmte al voelbaar, dat beloofd wat! Een half uurtje korter dan aangegeven in het boekje kom ik bij het volgende dorpje Azofra dat schiet op. Onderweg kom ik een Poolse priester tegen we praten wat in gebroken Italiaans. En worden ingehaald door een terreinwagen van de politie die bij ons stopt? De rechter portier zwaait open en op de passagierplaats staan allemaal flessen water. Neem! neem! Zegt de man, neem vooral de grote (1,5 L) flessen. Wat een briljant gebaar. Ik kan mijn watervoorraad aanvullen. Het is onder de hand snoeiheet en, net als de afgelopen dagen, heb ik wind mee! Dus geen wind als ik loop. De Poolse priester loopt sneller en gaat verder. Na 3 uur lopen ben ik bij Ciruena Het 15 km punt heb ik uitgerekend, alles gaat goed, ik had gehoopt weer fruit te kunnen kopen maar dat gaat niet, geen winkels.ik pauzeer een kwartier bij een waterpunt en ga door. Rond half 1 een goede lunchplek, redelijk afgeschermd en genoeg schaduw. Nu geen ''éénheidservaring'' wat zou die toch triggeren? Kan er geen pijl op trekken. Het 21 km punt Santa Domigno de la Cazada komt in zicht, het is rond 2 uur. Ok wat nu doorgaan of stoppen?, voeten? ok dat kan!, achilleshielen wel gevoelig maar doorgaan!, lichaam het is warm maar we kunnen het aan! Prachtig we gaan door voor nog eens 9 km. Vlak voor het dorp loop ik Silke tegen het lijf, althans zij zit in de schaduw. Een jonge Belgische vrouw met een Frieze naam. Heerlijk voor haar en mij, kunnen we Hollands spreken. Ze weet niet of hier zal blijven of doorgaan. Ze besluit mee te lopen. Best wel een speciale griet ze is 21 en mediteert af en toe hoor ik later, ook komt ze erg zelfstandig over voor haar leeftijd. Ze wil nog even de kerk van Santa Domigno de la Cazada Bekijken. Je moet voor de entree betalen, wat een killer. Als ik voor een kerk moet betalen hoeft het voor mij niet meer! Ik wacht wel buiten, denkende dat het 10 min zal duren. Een klein half uur later is het 3 uur, ik besluit alleen verder te gaan. Ik wil voor 5'n aankomen in de gite. Als ik na een tijdje omkijk komt daar Silke aangestapt. Ik wacht op haar en gezamenlijk gaan we verder. Het wordt geen warme maar een hete tocht. Stoffig, dorstig en een niet lekker lopend pad. Ik ga stug door, Silke houdt zich kranig moet ik zeggen, ze loopt op blaren maar gaat door. De gite is in een kerk (omgebouwd) en de ontvangst is aller hartelijks en warm. Een leuke vrouw staat ons te woord. Als ik om een stempel in mijn pelgrims paspoort vraag, lacht ze en geeft mij 3 kussen! Dan vraagt ze aan Silke, jij ook een stempel? (IK!!! wil er nog wel eentje!). Het is wel de dag van vrouwelijke energie voor mij, een Spaanse vrouw vliegt mij bijna in mijn armen en geeft me ook 3 kussen? Ze is helemaal weg van mij om de één of andere reden. Ze heet Anna en weet dat ik in Nederland begonnen ben, ze kan niet van me afblijven. Ik heb haar wel gezien op de Camino hier en daar. Als ik haar energie voel, ik hou haar hand vast (ze legt gelijk spontaan (?) haar hand op mijn rug) voel ik hoe ze energie trekt. Hmm die is gewend te krijgen wat ze wil, wat een brok temperament. Het doet mij denken aan de masseuse van gisteravond, zijn alle Spaanse vrouwen zo aanrakerig? (vind het niet erg). Omdat het een parochiale kerk is, is het eten gezamelijk met gebed. De maaltijd wordt geleid door 2 Spaanse vrouwen met veel pit. Hun liefde straalt de gite in en zorgt voor een goede sfeer. Ik zit tegenover een gebrekkig Duits en Engels sprekende Hongaaarse of Sloveense vrouw. Ze is een beetje gesloten, in de loop van de avond opent ze wat, ik begin te merken dat ze een slechte relatie heeft waardoor ze, begrijpelijk, met een gekleurde bril naar mannen kijkt. Op een gegeven moment maakt ze duidelijk dat ze nog nooit een man als mij ontmoet heeft. Omdat ik heb verteld dat ik yoga oefeningen doe en mediteer, zegt ze ik wil je yoga oefeningen doen. Okee wij naar buiten het grasveldje op. Mijn 6 yoga oefeningen doorgenomen, prachtig die ontspanning en sereniteit in haar gezicht. Ze opent zich meer en meer wordt relaxter. Iedereen wordt door de Spaanse gastvrouwen uitgenodigd deel te nemen aan het avondgebed, omdat hun energie zo goed voelt doe ik mee. Daarna naar bed. We slapen in een aangebouwd gebouw aan de kerk. Aan de andere kant viert het dorp feest, het zal mij benieuwen hoe ik zal slapen.
zaterdag 21 augustus 2010
20 augustus 29 km Najera kamping
Om de één of andere reden slaap ik onrustig in de kerk, ik lig eigenlijk met 3 vrouwen in een bijkamer van de kerk. Eerst werd ik weggestuurd, want mannen en vrouwen moeten apart slapen, maar later hoefde dat niet meer :-) Ik ga lekker rustig in het park eten, mijn schoenen lopen weer stabiel met hun nieuwe hakken. Vandaag een grote afstand te gaan gezien de hitte wil ik minimaal 15 a 20 km lopen in de morgen. Dan 's middags de resterende 10 a 15. In de morgen merk ik aan mijn tijden dat ik mijn normale tempo loop, zo'n 5 km/h. Maar ik loop niet soepel voor mijn gevoel. Ik ben mooi op tijd op mijn tussenstop Navarette, ik besluit hier een half uur te rusten en fruit te kopen. Ik koop, een sinaasappel, een perzik en een nectarine. Alles even heerlijk, ik haal nog een extra nectarine die spannen de kroon. 2 slaapgenoten hebben hetzelfde gedaan. Het zijn jonge duitse meisjes die goed Engels kunnen. Nog een stevig uur lopen en dan plunch. Het is al goed warm, maar houdbaar want de lucht is gortdroog, voor het zweet de kans krijgt aan neuspunten te gaan hangen of in ogen te lopen is het al verdampt. Dat was in Frankrijk wel anders. Na een uur vind ik uiteindelijk een redelijke plek, een afdakje met bankjes op een betonnenplaat. Sommige yogaoefeningen zijn heerlijk, waarschijnlijk door een staartje van de massage van gisteren. Na die oefeningen ben ik helemaal stil van binnen en kan ik alleen maar voor me uit kijken in alle rust. Onder het eten slaat de ontroering ineens toe. Alles is perfect, het landschap, mijn innerlijke rust, de wind op mijn huid noem maar op. De tranen komen van puur levensgeluk, dat ik hier mag zijn, dit mag beleven, ongelooflijk! Om met Tolle te spreken, ik leef compleet in het nu! Ik ben er, hoef nergens meer naar toe. Ik hoor mezelf zeggen: Donald dit is ''volledig ZIJN''. Of is het VOLLEDIG zijn? Een vriendin heeft mij eens uitgelegd dat volledig een heel tegenstrijdig woord is. Vol-Ledig vol en tegelijk leeg. Het toppunt van dualiteit vol tegenover leeg. Volledig zijnde stijg ik boven de dualiteit uit dat is wat me gebeurd! Ik heb een woord voor bedacht, een ''éénheidservaring'' het gevoel één te zijn met alles! De tranen blijven komen alles om mij heen is mooi. Als ik weer besluit verder te gaan ben ik 1,5 uur verder. Dat wordt toch in de hitte lopen. Het geeft mij allemaal niks, ik merk dat ik soepeler loop dan vanmorgen. Ondanks de hitte loop ik te zingen van plezier. De hitte eist zijn tol bij andere pelgrims, een koppel zit in de schaduw langs de kant van de weg, ik probeer ze bemoedigend toe spreken; het is nog maar 8 km. Zij; 8 KILOMETER! Dat is teveel. Oke deze goede kwam dus niet over. Even later een andere vrouw oververhit langs de weg. Is dat het eindpunt, ze wijst naar een dorpje. Euuhhh nee ons eindpunt is nog niet te zien. Alweer teleurstelling! Gaat wel lekker zo Donald! Dan Najera we worden aan de rand al opgevangen, de gites zijn vol de gymzaal is geopend, daar kan geslapen worden. Ik ga kamperen geef ik aan, eindelijk kan ik mijn tent gebruiken waarvoor ik hem meesjouw! Kamperen lekker prive en rustig, kamping prijs valt mee €9,90. 'S avonds krijg het hele terras waar ik zit een aubade van een Mariachi (schrijf je het zo??) groep. Heerlijk die gitaren, trompet en mannenstem. Wat is deze muziek toch mooi!
vrijdag 20 augustus 2010
19 augustus rustdag Logrono gite
Toch wel lekker om weer alleen in mijn tent te slapen. Heerlijk die privacy na al de gemeenschappelijke slaapalen. Ik sta relaxt op doe yoga oefeningen en ga eten. Nu ik weer na een tijdje kampeer kijk ik met andere ogen naar mijn kampeerspullen. Het langdurige gebruik laat zijn sporen na. Mijn tentje is vuil, zo ook mijn matje dat echt veel gebruikt is maar nog altijd comfortabel slaapt goed spul eigenlijk, mijn slaapzak ziet er smoezelig uit aan de buitenkant de binnenkant is zwart of je ziet het niet of mijn lakenzak houdt het vuil tegen. Mijn lakenzak is weer gescheurd die begint dus echt te slijten, mijn rugzak is vuil en heeft slijtplekken maar ik ben er zo aan gehecht ik heb haar al 20 jaar en er zitten allerlei herinneringsplaatjes op genaaid van al mijn trekkingvakanties. Mijn wandelstokken blijven functioneren en daar heb ik best wel respect voor want ze worden iedere dag gebruikt en echt zwaarbelast bij gelegenheid (nu hopen dat ze niet binnenkort kapot gaan!). Mijn kleren zijn niet meer schoon te krijgen, vlekken gaan er niet meer uit, er komen gaten in mijn sokken en onderbroeken, de vorm is nu wel uit mijn shirts. Het gasbrandertje blijft ook probleemloos functioneren ook goed spul. Ja die kleine 4 maanden continu gebruik laten hun sporen na in mijn uitrusting. Vandaag ga ik kijken of ik een gaspatroon kan kopen tot nog toe weinig geluk. Bij de VVV geven ze 3 mogelijke locaties op één is een Decathlon, daar hebben ze zeker mijn patroon alleen die ligt zo'n beetje net buiten de stad. Op de 2e opgegeven locatie weer mis, dan maar gelijk naar de Decathlon. Zonder rugzak ben ik er in marstempo in 20 minuten. Na wat gezoek de Decathlon gevonden en ja hoor ze hebben van mijn maat gaspatroon NET de laatste verkocht Grrrr. Ik probeer de Alcampo een gigantisch warenhuis, bij de informatie laat ik mijn gaspatroon zien. Nee die hebben ze niet. Ok het is schijnbaar niet de bedoeling dat ik een gaspatroon koop. Als ik wegloop denk ik, ik kijk zelf wel even, kan het niet geloven dat ze hem niet hebben en ...... Bingo gevonden. Vanavond toch maar terug naar een gite, de kampingprijs is te hoog voor 2 nachten. Bij een andere gite heb ik een voetmassage geregeld rond half 6. De masseuse is er al als ik aankom en het klikt gelijk als ik haar energie voel en ze raakt mij zonder schroom aan en spreekt Engels. Ze vertelt dat ze de massage met Reiki mixt, ik ben verloren. Doe maar een complete massage van 20 minuten. Voor de duidelijkheid het is natuurlijk een normale (niet sexuele!) massage maar het is heerlijk om weer eens door een vrouw aageraakt te worden en ze is goed!!! Ik heb haar al verteld dat ik 2200 km gelopen heb met rugzak. Ze raakt mijn rug onderzoekend aan en zegt; deze rug heeft geen masaage nodig (hoe kan dat?, is de ondertoon). Ik vertel haar dat ik mediteer en aan yoga doe. Aha zegt ze dat is het geheim. Al na een paar minuten voel ik de energie door mijn lichaam stromen als ze begint te masseren de tijd staat stil ik zweef in een bel van harmonie. Als ik weer terugkom zegt ze ik heb je 45 minuten gemasserd , want je energie voelt zo goed en je bent zo gezond. Ik realiseer me weer eens hoe heerlijk het is als je als man en vrouw zo'n hoog energetisch nivo met elkaar kan ervaren en delen. Als ik haar €30,- aanbied ipv 20 wordt dat resoluut geweigerd, dit is een echte energiewerker. Ze doet nog even mijn boordje van mijn shirt goed voor ik wegga, terwijl ze mannen mompelt :-) Ik ga in ieder geval NU mijn yogalerares bedanken voor de yogaoefeningen (ik hoop dat ze dit leest). Annet bedankt voor jouw bijdrage aan mijn tocht, die begint mij nu pas duidelijk te worden. In feite komt nu pas de realisatie binnen, dat trilling van mijn energieveld en de zuiverheid ervan, voor mij onmerkbaar, maar behoorlijk gestegen moet zijn. Echter omdat ik geen referentie heb, heb ik het niet gemerkt! Tot nu toe dus. Het is nu 2 uur later en nog voel de effecten. En ik ruik nog altijd naar de massageolie. De gite is overvol mensen moeten op de grond slapen of in de kerk. Er is een man of 80 en maar 2 douches! Ik ben lekker in de stad gaan eten als ik terugkom is iedereen nog aan het eten en is de mannendouche vrij mooi! Daarna ga ik rustig zitten wachten wanneer we de kerk in kunnen. Ik zit nog helemaal in de massageroes, heerlijk ik zie wel wat er gebeurt. Zo wil ik me voor altijd blijven voelen!
donderdag 19 augustus 2010
18 augustus 20 km Logrono kamping!!
Stel je voor ik besluit om 1 mei aan mijn pelgrimage te beginnen. In Amsterdam is een echtpaar, Jacqueline en Ab, wat de Spaanse Camino wil lopen, ergens in augustus. Enkele weken voor hun vertrek vindt Jacqueline mijn blog en leest hem regelmatig. Ze kent het boek van Shirley Maclean en leest mijn gelijksoortige belevenissen en is geinteresseerd. Wat is de kans dat wij elkaar ontmoeten? Op de Camino worden de meest onwaarschijnlijke toevalligheden realiteit! Na een karig ontbijt, dorpje heeft geen bakker, stap ik in het volgende dorpje in een bar om een spaanse sandwich te kopen en een kop thee, in de bar wordt leuke miziek gedraaid. Het raakt me, ontroering, tranen, welt in mij op, ik weet dat als de emoties zo dicht onder de oppervlakte zitten er meestal wat te gebeuren staat. Er komt een echtpaar aan, hij spreekt onvervalst Amsterdams. Ik zeg, dat heb ik lang niet gehoord. We raken in gesprek zij lopen net een kleine week. Zij zegt, ik ken je want ik heb je blog gelezen, ik herken je hoed! Zoiets kan alleen op de Camino! Jij ervaart allerlei dingen zegt Jacqueline , ze is ook erg aardig. Want ze voegt eraan toe, je lijkt in het echt jonger dan op de foto :-) Hij is Fries zij Noord Hollands, voor de verandering gaat het gesprek over reincarnatie. Hij is als Fries heerlijk sceptisch, zij nieuwsgierig. Aan het eind van het gesprek, er moet nog wat gelopen worden, wisselen we adressen uit. Ik bied een proefsessie aan, als ik terug ben in Holland. Zo'n onwaarschijnlijke ontmoeting KAN geen toeval zijn. Ik heb voor de verandering eens lopen nadenken en mij gerealiseerd dat ik momenteel veel beter in mijn leven pas, als Pelgrim, als in een groot deel van Franfrijk. Minder innerlijke strijd geeft minder groei, dat zou de reden kunnen zijn dat ik op de Spaanse Camino zo weinig vorige levens flashbacks krijg. De groei is even gestopt! In ieder geval op naar Viana daar kom ik rond half 12 aan en kan ik lunchen. Ik loop totaal 20 km vandaag en hoop in Logronos te kunnen kamperen en een rustdag te houden. 20 km dus voor 4'n daar, voor de echte hitte. De eerste 10 km loop ik in de ochtend weg, het landschap is onveranderlijk droog en dor met zijn eigen rauwe schoonheid, voor mijn oog heeft het wel iets van de Australische outback. Ik loop lekker en kom medepelgrims tegen. Het landschap wordt vlakker minder heuvelig maar wel met venijnige klimmetjes. Rond 12 uur Viana, nou het is wel de dag van ontmoetingen aan een terrasje zitten de Ier uit Roncevalles, Lorna de vrouw met WO I interesse met wie ik een halve sessie heb gedaan, en een Spanjaard uit de laatste gite in Frankrijk. Lorna vliegt me om de hals, de Ier moet even wachten. Of ik erbij kom zitten, ook is er een jonge Australier (toevallig geinteresseerd in WO I, energie trekt gelijksoortige energie aan realiseer ik mij nu) die ook het landschap hier op de Australische outback vind lijken. Nieuwtjes worden uitgewisseld, heb jij die en die nog gezien, waar is zus en zo gebleven? Leuk gezelschap, na het eten lopen we gezamelijk verder. Lorna wil even alleen met mij praten, de halve sessie op het pleintje heeft veel op zijn plaats gezet. Ze ziet in dat als ze intern orde op zaken haar carriere ook zal gaan lopen zoals zij het wil. Al wandelend praat ik heel wat af, ook met de Australische jongen. Wat hebben die Australiers toch een heerlijke layback mentaliteit. De laatste 10 km schieten lekker op zo. In Logrono gaan we uit elkaar ik zoek de kamping zij een gite. De eerste is nu eens dichtbij, hij doet mij denken aan mijn jeugd kampings in Spanje, stoffig en veel schaduw. Jammer wel 2 maal zo duur als een gite. Lange tijd geleden zeg, kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst gekampeerd heb. Pfoe wat ruiken mijn tent en slaapmatje muf. Het lukt mij om mijn schoenen bij een schoenmaker te krijgen, de in Le Puy aangezette hakken lopen na zo'n 800 km alweer scheef. Morgen kijken of ik een gaspatroon kan vinden. Er is wel kampinggas alleen niet met mijn aansluiting in het klein, of wel maar dan te groot voor mijn rugzak.
woensdag 18 augustus 2010
17 augustus 27 km Sansol gite
Dit is nog niet eerder overkomen ik heb moeie voeten als ik opsta vreemd even in de gaten houden. Deze gite heeft wel ontbijt maar ja ik heb nog zoveel brood over, ik eet wel ergens buiten dan kan ik gelijk mijn Merkaba velden goed zetten tijdens mijn ochtend meditatie. Leuk om vroeg door de stille straten van Estella te lopen het is nog heerlijk koel zo zelfs dat ik mijn windjack aan heb. Bij de uitgang van Estrella is een wijnverkoper die een kraan in de muur heeft, hier kun je gratis wijn drinken. Hij is ontdekt door..... twee Italiaanse dames, door wie ander!. Ik vind hem vrij scherp smaken, zij ook. Ik kom langs de tweede kamping, misschien heeft de supermarkt wel gaspatronen. Ze zijn om 9 uur open ik neem mijn ontbijt op het eveneens gesloten terras. Als ze open zijn, geen gas wel een stuk kaas kunnen kopen. Na een uurtje een bordje Los Arcos 15 km. Het is tegen elfen, mijn mogelijke einddoel voor vandaag het volgende dorpje ligt 7 km verder. Ik zie wel hoe ik mij voel als ik in Los Arcos aankom. Ik loop erg goed vanmorgen. Een pittig tempo en ik blijf goed geconcentreerd. Daardoor begin ik mede pelgrims in te halen die eerder gestart zijn, veel bekende gezichten. Er komt een stuk aan van zo'n 10 km zonder waterpunt. Ik haal ook de 2 Amerikanen in oma (70+!) en kleindochter ze zijn in Saint Jean Pied de Port begonnen respect hoor. Ik ben weer op zoek naar een yoga lunchplaats. Laat een paar goede schieten, na een half uur een goede plaats. Een grote stapel hooibalen die schaduw werpen en waar ik ongezien achter kan gaan zitten. Ik zink weg voor 10 minuten meditatie heerlijk. Als ik mijn ogen open komt het Spaanse landschap weer in beeld zinderend in de zon prachtig. Het komende uur is het toppunt van wandelgenot, vrijwel alleen loop ik door het geblakerde landschap. Alle velden zijn gemaaid of geploegd, droog dor en stoffig. Geflankeerd door stenige heuvels waarop kleine boompjes groeien. Vraag me niet waarom maar dit landschap in zijn droge dorheid vind ik mooier dan Franse landschap merk ik. Ik loop zwaar te genieten van alle vergezichten. En dan een klungelig bordje bar, wat blijkt iemand heeft wat blikjes en fruit op een tafeltje gezet voor de pelgrims, en zit zelf in een hangmat. Ik neem een sinaasappel en geef een donatie. De jongeman blijkt Australisch. We praten wat de sinaasappel smaakt heerlijk. Tegen half 3 kom ik in Los Arcos, ik loop door de hoofdstraat en zie overal zware borden in het plaveisel staan. Als bij een stierengevecht denk ik. Dan zie ik vlekken van koeienstront op de straat en realiseer mij wat het is. Er worden koeien door de straat geleid de zware borden zijn bedoeld om de deuren te beschermen. Ik voel me nog goed en besluit door te gaan, ik ben er voor 5'n nog maar 7 km. Waterfles bijvullen en there you go. Het landschap wordt vlakker ik zie mijn eindpunt al als ik Los Arcos verlaat, over een afstand van 7 km. De eerste 3 kwartier gaan goed en dan maak ik kennis met de ECHTE Spaanse warmte. Die mijn energie aantast. Ik heb het niet echt warm maar het is wel warm. Ik zie een medepelgrim al uitgeput langs de kant zitten. In de zon nb! Heel veel water drinkend loop ik door. Het dorpje komt tergend langzaam dichterbij in de zinderende hitte. Op een gegeven moment moet ik ook zitten, wel in de schaduw. Energie!! mijn laatste stuk chocola gaat erin (met stukjes sinaasappel!) en het pakje nootjes gaat open 3 handen hup in mijn mond. Ik loop door mijn linkervoet doet pijn, ik begin er gele energie naar te zenden het helpt wat. Het laatste half uur kom ik op 3/4 kracht het eerste dorpje binnenzetten. Het volgende dorpje heeft gites. Hee deze ook! Een nieuwe volgens het bord, ze wordt niet genoemd in mijn boekje. Als ik zie dat het andere dorpje ver in de diepte ligt weet ik genoeg terug! Het enige jammere is dat de gite daar adverteerd met voetmassage, het leek mij zo heerlijk! Ik zit nu in een klein dorpje zonder restaurant, maar de gite heeft wat voor ons geregeld, lees boven. Erg aardig maar ik voel me niet echt vol. Wat ben ik een veelvraat geworden!
dinsdag 17 augustus 2010
16 augustus 23 km Estella gite
Dankzij mijn oordopjes weinig last gehad van de snurkers. Voldoende geslapen. Vandaag kan ik 2 stadjes bereiken waar ik kan kamperen, dat wil ook graag weer eens doen. Dit is een gite zonder ontbijt, ik sta op en loop naar de 8-hoekige kerk Eunate ik wil daar ontbijten en mediteren. De afstand naar die kerk valt tegen verder weg dan ik verwacht had. Temeer daar ik terugloop op mijn route, maar het moet maar. Ik merk dat ik meer ingetuned raak op de Spaanse Camino, het genieten gaat makkelijker. Het is een heerlijk frisse morgen met een zon die net boven de bergen uitkomt en kiekeboe speelt met de wolken. Eindelijk Eunate in zicht, de 8-hoekige kerk ligt prachtig in het landschap in de opgaande zon. Ik kan er niet in, dit had ik ook wel verwacht. Als ik eromheen loop voel ik de bekende energie. Maar daar blijft het bij. Omdat ik er niet in kan, loop ik terug een heuveltje op met uitzicht op de kerk en ga daar mediteren. Ik krijg weer beelden van een biddende ridder, zijn zwaard staat met zijn punt op de grond (of is het nu een kruis?) hij houdt overeind in zijn rechterhand terwijl hij op zijn rechterknie leunt met gebogen hoofd. Zelfde leven als gisteren weet ik. Dan stopt het verhaal, vreemd ik krijg dit leven in brokjes door, is het de energie van de Spaanse Camino? Of ben ik er nog niet klaar voor? Het is mij nog even duidelijk. Na het ontbijt op naar Punta le Rey, waar ik rond 10 uur aankom. Het stadje is oa bekend om zijn ME'se (12e eeuwse) brug. Ik koop wat brood en ben laat weg half elf. Ik heb nog zo'n 20 a 25 km te gaan. Het Spaanse landschap is nu zo anders, droog en rauw op een bepaalde manier. Velden en rotsachtige bergen. De velden doen hard en droog aan. Het heeft zijn eigen rauwe schoonheid. Het geeft wel een probleem merk ik, er is nauwelijks schaduw want er groeien geen bomen. Het is moeilijk een lunchplaats te vinden de zon is erg sterk. Al zoekende loop ik door tot aan het volgende plaatsje als ik wat koop komen er 4 pelgrims aan. Waaronder Brian (uit Roncevalles), hij is met een Belg en 2 Engelse vrouwen. Deze vragen honderd uit over mijn lange pelgrimstocht we kopen wat te drinken en gaan zitten. De gesprekken zijn erg boeiend, omdat Brian het boek van Shirley Maclaine (Brian, I still got it, she is now in Atlantis) op tafel legt komt reincarnatie vanzelf over tafel. Ik merk dat 1 van de 2 vrouwen (Shawn) een erg open geest heeft en makkelijk en met kennis van zaken meepraat. Ik kom mensen, met zo'n open geest, niet vaak tegen. Ik merk dat ik veranderd ben, ik laat de lunch met yoga en meditatie schieten om met deze groep een stuk mee te lopen. De energie is zo goed dat ik geen honger meer heb. Al pratende met Shawn komen we in Lorca. Hun stop, voor mij is het te vroeg (half 3), ik loop nog een etappe door. De volgende stop is zo'n 7 km lopen, ik geniet van het Spaanse landschap, de (tafel)bergen op de achtergrond, de droge gemaaide velden, de diep blauwe hemel en de sterk schijnende zon. De waterfles van Nanda wordt vaak gevuld en veel gebruikt. Het is best wel een zwaar trace als ik Estella binnenloop vindt ik het wel goed, de volgende stad met kamping is 3 km verder. Kan alleen de kamping van Estella niet vinden op een informatiebord! Door naar de VVV, wat blijkt? De kamping ligt buiten de stad aan een zijweg van de Camino waarlangs ik binnengekomen ben! Getvrrr dat ze daar nu even geen duidelijk bord neerzetten! Ik ga die weg niet teruglopen, hij is mij te zwaar geweest. Dan maar een gite, ik raak eraan gewend. Al met al moet ik toch eens gaan nadenken over mijn tent, kampings zijn dun gezaaid en de gites die ik tegengekomen ben, liggen in de bebouwde kom. Daar kun je geen tent opzetten in noodgevallen zoals de bedoeling was. Blijf ik nog met mijn tent rondsjouwen? Weet niet wat slim is, ik wacht wel af voor ik een beslissing neem hem terug te sturen.
maandag 16 augustus 2010
15 augustus 24 km Obanos gite
Zowaar een goede nacht geslapen, geen snurkers of mede pelgrims die al om 6 uur weg willen. Tegen 7 uur de eerste tekenen van activiteit. Onder het ontbijt een beetje kennis gemaakt met mijn mede gite-genoten. Ze komen zo'n beetje uit alle landen; Italie, Polen, Duitsland noem maar op. Allemaal vrij jong maar het is gezellig. Dit is een goede gite gebleken. Rond 9 uur weg. De eerste 2 uur lopen ik alleen maar door voorsteden Pamplona in. Al die verstedelijkte gebieden niks voor mij. Gelukkig is het zondagmorgen lekker rustig. Pamplona is een mooie oude stad, jammer genoeg is de kathedraal dicht, de route voert mij door de oude straten met statige gebouwen. En wel heb je ooit de bakkerijen zijn WEL open. Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat lekkers te kopen. Tegen de tijd dat ik Pamplona uit begin te lopen zie ik een bekende Pamplona ingaan. De gehandicapte Duitser die naar SdC reist met een hand--aangedreven-rolstoel-fiets. Hoe bestaat het. Ik maak een praatje, althans hij praat ik luister. Hij heeft hele verhalen dat hij geen slaapplaats kon vinden. Daardoor overdag in slaap viel waarop de mensen dachten dat hij ziek was en hem naar het ziekenhuis brachten, waar ze hem niet wilden laten gaan en zelfs vastbonden. Pfoe hij maakt wat mee! Na enige tijd toch maar weer verder gegaan. Het loopt tegen 12'n tijd voor meditatie, yoga en lunch. Een tijdje al niet meer gemediteerd en yoga gedaan het was daardoor extra lekker. Doorgegaan ik moet een berg over des te hoger ik kom des te mooier het uitzicht. Pamplona wordt zichtbaar in de vallei die zich op een gegeven moment aan mijn voeten uitstrekt. Zwaar genieten. Het waait hier flink ik zie tientallen windmolens op de bergkammen staan. Op een gegeven moment ben ik boven op de Puerto del Perdon waar de Pyreneeen prachtig zichtbaar zijn. Het weer wordt ook beter, warmer meer zon. Ik ren de Puerto del Perdon aan de andere kant af. Letterlijk! een nieuwe techniek, ik verleng mijn stokken zodat ik ze ver vooruit kan steken en mezelf goed op kan vangen. Als ik daarna voorover ga leunen met mijn 16 a 17 kg rugzak kan ik de snelheid regelen door met mijn stokken, en armen, mijzelf in balans te houden en tegelijk het teveel aan snelheid te absorberen. Zonder stokken doe je dat met je knieen wat erg belastend voor ze is, met stokken en door op juiste manier voorover te leunen belast ik nauwelijks mijn knieen merk ik en ren ik echt de berg af in een fractie van de tijd. Om een uur of 5 kom ik Obanos binnen. De laatste halte voor Punta la Rey, een bekende stad. De meeste mensen lopen daarnaar door. Mij is al aangeraden in dat soort plaatsen vooral geen gite te nemen ivm de drukte. Bij Pamplona werkte het goed, nu zo te zien ook. Vlak voor Puenta la Rey staat een vrij mysterieuse 8-hoekige kerk staat. Het is onbekend waarvoor ze dient Tempeleirs-, bedevaartskerk of dodekapel en wie ze gebouwd heeft. In Frankrijk bij de energetische gite van Uharte Mix werd mij daar al de aandacht op gevestigd. Ik ga er maar eens aan voelen. Ik houd jullie op de hoogte.
14 augustus 10 km Villava gite
Vanmorgen ging om half 7 het licht in de gite al aan. Ik krijg echt te weinig slaap zo. Iedereen dook de weinige douches en wc's in, na verloop van tijd toch maar opgestaan en naar de bakker gelopen. Zondags is hier alles dicht, dat was wel weer makkelijker in Frankrijk zondags daar is alles open, dus ik moet extra brood inslaan. De bakkersvrouw vroeg zich verbaast af wat ik met 4 croissants, 2 pain au chocolat, en een klein stokbrood moet. Zo goed en zo kwaad als het kon uitgelegd. Aangekomen bij de gite een ontbijt gemaakt terwijl de eerste vroege vogels al vertrokken rustig aan gedaan en bedacht wat te doen. Ik ben door mijn schone kleren heen en wil een rustdag. De ANWBgids ingedoken. Komt mooi uit na zo'n 10 km vlak voor Pamplona is een stadje waar een gite een wasmachine heeft. Een korte wandeling en danlekker de middag rusten. Klinkt goed! Rond 8'n weg. De Camino was nu mooier, meer uitzichten en de natuur is lieflijker. Kan het niet anders zeggen. Ik zit weer in mezelf te wroeten. Het vorige leven wat met martelen te maken heeft is een slachtofferleven. Ik werd door Marianne er al op gewezen dat daarvoor een belangijker daderleven moet zitten. Dus ik ben daarnaar op zoek. In de drukte van de gite viel mij op dat ik erg wantrouwig wordt door al die mensen om mij heen. Stelen ze niet?, alles bewaken. Zo heb ik de afgelopen maanden niet geleefd. Iets zegt mij dat ik met dat wantrouwige gevoel wat moet gaan doen. Het klopt niet! Ik merk ook dat de kerkjes hier in Spanje gesloten zijn. De heerlijke momenten van bezinning die ik daar kon vinden mis ik. Nu vandaag toch eindelijk langs een kerkje gekomen dat open was. Er was een non bij die de pelgrims opving en van informatie voorzag. De kerken zijn hier Barokker dan in Frankrijk. Meer beelden en tierelantijnen. Ik voelde de energie al toen ik binnenstapte toen ik mij erop concentreerde kwam een vorig leven, vrij zwak, door, weet niet waarom. Eerst verdriet daarna beelden van een ridder gekleed in maliënkolder met een schild waarop een rood kruis stond op een witte achtergrond. Het verhaal kwam niet verder, het enige wat regelmatig terugkwam was dat ik steeds hoofden aan het afhouwen was met dat zwaard. Hoe verzin ik het, langzaam ging het concentreren over in mediteren, ik kreeg door dat ik toen gedreven bezig was iets te beschermen en dat de gedrevenheid mij overeind hield en belangrijker werd dan dat wat ik moest beschermen. Ik kan er niet veel mee. Misschien komt er later langs de Camino meer. Wel had ik daarna een heerlijk sereen gevoel over mij terwijl ik liep. Daar in die kerk te kunnen zitten heeft al mijn gedrevenheid weggehaald. Van de Camino genietend naar Villava gelopen. De dichtst bijzijnde gite (in een oud klooster) heeft alles wat ik nodig heb EN er is nog niemand eindelijk even alleen, heerlijk. De ingang is nogal speciaal een soort sluipweg door het gebouw die door de kloosterkerk loopt, deuren door op en afstapjes in het half donker. De was gedaan en de stad in. Dooie boel waarschijnlijk siësta tijd. Op een terras wat gedronken daarna mijn lakenzak genaaid die is gescheurd de rust en eenzaamheid doen mij goed. S'avonnds gegeten in een soort bar waar een stuk of wat oudere vrouwen luidruchtig en met veel plezier aan het kaarten waren en de televisie aanstond. Die Spanjaarden die leven wel! Toen ik de serveerster om een menu vroeg, vroeg ze mij om even te wachten. Even later kwam ze met ''het menu'' Een aantal voor- tussen en nagerechten zelf geschreven op een bonnetje. Maar op goed geluk wat gekozen. En dat was best lekker. Wat ook erg plezierig was, was de persoonlijke bediening die ze in haar werk legde. Ik voelde me echt op mijn gemak daar. Was gewoon even fijn om te ervaren. In de gite nog wat gelezen en voor 10'n in bed ik moet even goed slapen. Er zijn wat extra mensen gearriveerd maar niet te veel. Even na 10 lag iedereen in bed.
13 augustus 26 km Larasoiana gite
Pasta salade, runder Stoofpot en niks na de rijstpudding was met melk gemaakt.
Dat gite-leven is wennen hoor! Om 6 uur gaat het licht aan in de grote slaapzaal, nogmaals ik ben van tevoren gewaarschuwd maar de realiteit is wennen. Mede omdat één van de Hollandse Hospitallieros een praatje komt maken ben ik zo rond 8 uur weg. En dan komt een moment wat moeilijker is dan ik verwacht, afscheid van Cecyle, zo een paar dagen met elkaar optrekken smeedt toch een band merken we beiden. Haar reis is voorbij en het laatste deel van mijn reis begint. Ik weet ik heb nog 1,5 maand te gaan het is eerder de aanpassing die moeite kost. De Spaanse Camino is zo anders massaal en druk, met het afscheid erbij maakt het, het allemaal een moeilijk moment. Op naar het volgende dorp daar is een bakker kan ik eten inslaan. Ik merk de tegenstrijdigheid in mij, door het afscheid en de veranderingen schiet ik in mijn patronen, ik begin weer te regelen en te plannen om stabiliteit in mijn leven te brengen. Ik word de gediscplineerde soldaat om mijn emoties niet te voelen, ik wil dat niet meer merk ik. Eigenlijk een goed teken realiseer ik mij ik verander. In het volgende dorp een prettige verrassing ze hebben er croissants en.... Pain aux resaints. Ook merk ik de taalbarriere, in Holland kun je in de grensstreek met Nederlands redelijk terecht. Maar (mijn?) Frans en Spaans verschillen zoveel communicatie is terug naar gebarentaalnivo :-) Het weer is droog (gelukkig) en koel dus dat loopt makkelijk de Camino loopt door bossen en velden over aagelegde paden. De leuke voorvallen komen voorbij, in een dorp zoek ik de supermarkt en neem een afslag. Een spelend klein meisje 6? 7? Zegt op zijn Spaans op een klein meisje manier (en ik snap het) maar de Camino naar Santiago loopt hier helemaal niet? Ze ziet mijn rugzak, ik probeer het Supermercado? Ze snapt en omstandig wordt mij uitgelegd met begeleidende gebaartjes hoe ik lopen moet. Ik vind de supermarkt, een georganiseerde chaos, ik zie een goede kaas liggen en wil een stuk kopen. Jammer dan ze verkopen of het hele stuk, 4 kilo, of het halve stuk. Niet een stukje. Wat een land. Het afrekenen gaat met de hand, de kassa is stuk. Door naar naar Larasoiana er is daar iets van een kamping en een pension met een wasmachine. Dit is mijn 4e loopdag ik ben toe aan een rust- en wasdag. Bij aankomst zie ik een bord met een rood kruis, geen kamping. Na enig zoeken vind ik het pension, er is alleen nog maar een 2-persoons kamer over prijs is 16 euro pp maar ik mag het hebben voor 30 euro. Vind ik toch te duur. Zo te zien morgen geen rustdag. De gemeente gite heeft nog 1 bed over, voor €6,- Ook goed. Tijdens het eten kom ik in gesprek met een jonge (28 jaar) Engelse vrouw die zegt in vorige levens te geloven en een fascinatie heeft voor de WO I. Al pratende vertel ik een RT te zijn. Als ik wat doorvraag komen de inzichten hoe de belevenissen als WO I frontsoldaat nog altijd doorwerken in het nu. Moeite hebben met authoriteit, in werk er altijd voor moeten gaan, geen relaties aan durven gaan want die duren nooit lang aan het front. Dit ben ik trouwens vergeten te vertellen, in Roncevalles sliep een Engelsman naast mij, Brian, die het boek van Shirley Maclaine leest, waarin ze de Camino loopt en vorige levens ervaart. Hij had het al gelezen, maar een vriendin, die voor een lokaal radiostation in Manchester, werkt, had hem gevraagd het mee te nemen om te zien wat er zou gebeuren. Ik heb hem verteld wat mij overkomen is. En hij heeft mijn naam telefoon enz doorgegeven aan haar. Hij zei ze is zeker geinteresseerd in een intervieuw! Misschien moet ik toch maar een praktijk in Engeland opstarten :-) Ben benieuwd wat ervan komt.
zaterdag 14 augustus 2010
12 augustus 20 km Roncevalle (Spanje) gite
Oh wat ben ik blij dat ik mijn was binnengehaald heb! Ik hoorde de regen op mijn tent tikken gedurende de nacht tot aan de morgen. De verhalen van de regen en de Pyereneeen schijnen toch waar te zijn! Blij dat ik in de tent van een ander lig, nu is die van mij droog! Na het ''ontbijt'' weer op pad met Cecyle. Het is haar laatste dag ze is een beetje down. In onze poncho's lopen we door de regen, stevig klimmend, het landschap is onzichtbaar we lopen door een grijze drieselregen die regelmatig of wegvalt of over gaat in echte regen. Dit heb ik lange tijd niet mer gekend, nat van de transpiratie van binnen en van regen buiten. Na verloop van tijd beginnen mijn schoenen ook weer te lekken het feest is compleet. De weg is vnl asfalt en slingerd eindeloos door en steeds omhoog. Ik kan niks door mijn bril zien, die beslaat, door de vochtig warme lucht die zich onder mijn capucon verzameld en de regendruppels die eraan blijven kleven. In de verte een vage vorm in de mist, het blijkt een auto met een soort dekzijlen tent! Waar je warme thee koffie enz kan kopen. Ter ondersteuning van de pelgrims, wat een lumineus idee, Cecyle en ik maken er gretig gebruik van. Het is een witte auto waarop de man met filtstift allerlei dingen bijhoudt. De nationaliteit van pelgrims en hoeveel, de groet per taal, het vervolgtraject. De hele zijkant staat vol met aantekeningen! Grappig. We lopen verder, net als ik denk dat we altijd op een asfaltweg blijven lopen gaan we er vanaf. We lopen even later over het ergste modderpad ooit. Wat een slik en baggerpad. Na verloop van tijd doemt, uit de grijze mist, de grensaanduiding op. Ik ben in Spanje!!!!, het laatste deel van mijn reis! Het nadert tegen lunchtijd. We lopen al de hele morgen, alles is nat je kan nergens gaan zitten. Ik visualiseer een droge windvrije lunchplaats voor ons binnen een half uur. Na verloop van tijd moet Cecyle even een boom omarmen :-) Ik zie tussen de bladeren een dak, het zou toch niet? Als ik naar beneden loop, een huis met een afdak waaronder het droog en windvrij is, wel een beetje krap. Maar het werkt wel dat visualiseren! Ik zet thee en we eten onze handen warmend aan de theekoppen. Na de lunch verder, na een halve minuut een bordje; abri (schuilhut) 250 m! Ha ha toch niet helemaal goed gedaan Donald dat visualiseren. In de schuilhut zitten een man en drie meisjes, zomers gekleed, dun kort broekje en mouwloos elegant T-shirtje. Te rillen van de kou, het is ook geen kleding voor dit weer. Die gaan nog een koude tocht tegemoet! Richting Roncevalles glibberen en glijden we een zwaar bemodderde helling af. Ik hou me overeind met mijn terrein schoenen en stokken. Ik zie echter verscheidene mensen onderuit gaan in de modder Inclusief Cecyle. Eindelijk komen we in Roncevalle aan. Het bestaat uit een klooster met gite, 2 restaurants en een hotel. We nemen de kloostergite. Als ik mij aanmeld wordt ik in het Nederlands te woord gestaan! Loop ik daar 2000 km van Nederland naar Spanje wordt ik in het Nederlands ontvangen :-) Het blijken mensen van de Jacobus vereniging te zijn die de gite geadopteerd hebben en dmv vrijwilligers draaiende houden voor pelgrims. Het is een slaapzaal van het klooster met prachtige gotische bogen en met 100 bedden! Er is 60 a 80 man. Wat een drukte! Ik was hiervoor gewaarschuwd maar toch overvalt het mij! Ik wil weg, weg, weg. Overal druk doende mensen, kleding die te drogen hangt, 2 douches, 2 wasbakken en 3 wc's voor mannen en ook voor de vrouwen gepraat en gedoe. Na drie en een halve maand ruimte en eenzaamheid is dit een cultuurschok! Wat wel grappig is om te zien, is dat de Hollandse ordelijkheid erg herkenbaar is. In 5 of 6 talen hangt aan een muur allerlei informatie duidelijk en overzichtelijk. Mensen worden bij het binnenkomen opgevangen, van slaapspullen voorzien EN worden gevraagd hun modderschoenen uit te doen en worden medegedeeld dat het licht uit is van 10 tot 6 en de deur op slot. Verder liggen er allerlei pullen op schappen, met een bordje (in Engels en Spaans) ''laat achter wat je niet nodig hebt en neem wat je gebruiken kan''. Van mensen die na de zware etappe over de Pyreneeen van alles achterlaten om hun rugzak lichter te maken! Wat een verschil met de Franse aanpak die is van; iedere Fransman weet hoe het hoort dus we zeggen verder niks. Om 10 uur gaat het licht uit. En begint een nacht met veel gesnurk, gelukkig heb ik oordopjes die helpen iets.
11 augustus 6 km Orisson gite
Laat de gite uit, de gite baas is een beetje knorrige, hij had zijn slaapzaal eerder leeg willen hebben. Het is een christelijke gite dus ik geef een royale donatie. Op naar het postkantoor om mijn brieven en pakketten op te halen, Cecyle gaat mee. Ik kreeg weer veel brieven en kaartjes en natuurlijk thee dank je wel Gina ook voor alle leuke kaartjes korte briefjes enz die je erin gedaan hebt. Ook de briefschrijvers bedankt voor de vele brieven, ik ga ze lekker lezen vanavond. Rond half 10 de laatste dingen ingeslagen (Baskische worst) en met Cecyle op weg. Het is 6 km lopen en 500 m stijgen. Ik heb veel klaag verhalen gelezen over het slechte weer van de Pyreneeen, waardoor ze niet te zien zijn op deze weg. Maar nu schijnt de zon. Des te hoger we komen des te mooier de uitzichten. We lunchen in een wei waar prachtige grote roofvogels majesteus op ooghoogte voorbij zweven. De Pyreneeen zijn prachtig! Ik sjouw wat af met mijn 16 a 18 kg zware rugzak. Gelukkig zijn er redelijk veel waterpunten onderweg hoef ik maar 1 liter mee te nemen. Het is alleen wel jammer dat het eerste deel van deze route een lange asfalt weg is met storend veel verkeer. Ik ben blij als we ervanaf kunnen de natuur in. Door het late weggaan en de lange lunch komen we om een uur of 4 bij de gite aan. Hé dat is een leuke ze verhuren ook tenten scheelt een paar euro met een kamer en word ik niet gestoord door vroeg vertrekkende medepelgrims. Voor €21,- heb ik een slaapplaats, diner en ontbijt. Die groentesoep schijnt een lokale nummer 1 te zijn, ik krijg hem weer. Hij is net zo lekker als die van gisteravond gevuld oa met aardappels. Vlug nog een shirt uitgewassen nu de zon schijnt. In feite ben ik nog altijd in Frankrijk, morgen steek ik pas de grens over. Het uitzicht vanaf het terras is adembenemend.
10 augustus 20 km Saint Jean Pied de Port gite
Een beetje rumerige nacht in de gite van Ostabat een 400 jaar oud huis met krakende vloeren, leuk dat die fietser zo laat aankwam. En dan pelgrims die vroeg weg willen en ik die 2 keer moet plassen. De morgen was weer wonderschoon, je kan merken dat de nachten al weer langer worden, de zon komt net over de bergen. Bij de Boulangerie-Bar-Epicerie brood gehaald en op het ''terrasje'' ontbijtje gegeten. Toen het pad weer op, dit trace loopt door een vallei en je kan gewoon voelen dat hier al eeuwen pelgrims lopen. Mooi die majestueuse bergen op de achtergrond. Onderweg nog een leuk gesprek gehad met Quilliaume (hoop dat ik het goed schrijf) over jezelf zoeken en vinden. De aankomst in S J P de Port overspoelde mij, wat een toerisme wat een mensen massa's ik voelde me helemaal verloren in het stadje. Wat trouwens wel prachtig ME is. Even een domper, postlkantoor sluit om 5 uur ik ben net te laat :-( Dat wordt morgen een latertje hij gaat om 9 uur open. En wie loop ik daar tegen het lijf Cecyle! Hoe is het mogelijk na al die tijd dat we gelijktijdig in St J. p. De Port aankomen, over 2 dagen eindigt haar tocht in Ronceveau. Gezellig bijgepraat en besloten om met z'n 2'n de Pyreneeen te nemen. Cecyle zou Cecyle niet zijn als ze er geen Christelijke verdieping aan zou geven er is op de weg naar Ronceveau een erg heilig Mariabeeld en daar moet je natuurlijk overnachten. Ik ben gemakkelijker, voor mezelf, geworden merk ik. De klim naar Ronceveau is 1000 m! Door de tussenstop breek hij komfortabel in 2 etappes. Vroeger zou en moest ik voor die 1000 m gaan nou niet meer. En morgen vroeg naar het postkantoor gaan is nu niet zo erg meer! Dit is een hele leuke, als ik op een pleintje stilsta komt er een heel klein meisje met een heerlijk onschuldig gezichtje en prachtig blond haar naar mij toe en vraagt wat. Ik snap hem niet. Gelukkig is Cecyle er, ze vraagt; ''waar gaat u naartoe met uw rugzak?'' Als ik SdC zeg is ze tevreden en loopt ze terug naar haar glimlachende ouders. Die mij later aanspreken en vertellen dat ze juist uitgelegd hadden wat de schelp betekent. Waarop het meisje zei, daar zie ik een schelp (mijn rugzak) en gelijk wilde vragen waar ik naartoe ging om te kijken of het klopte. Heerlijk die onschuld en die oprechte nieuwsgierigheid! Ik weet niet of morgenavond ontvangst heb als ik op een kilometer hoogte zit, jullie merken het wel!
9 augustus 6 km Ostabat gite
(door slecht ontvangst is het niet mogelijk geweest om, een paar dagen, berichten te sturen, ik ben nu in Spanje en ga hetnogmaals proberen)
De gite van Uhart Mixe blijkt toch wel een speciale. Ten eerste komt er een gehandicapte Duitser aan in een rolstoel-fiets. Hij kan niet lopen zonder stokken en fietst (arm aangedreven!) naar SdC! Zoals echte Fransen betaamd wordt hij hartelijk uitgenodigd aan de Pelgrimstafel vlak bij mij. Dus ik mag gaan vertalen van Frans <-> Duits. Ik kom erachter dat als ik Duits gesproken heb Frans bijna onmogelijk is geworden. Ik ben steeds bezig mentaal de knop om te zetten. Deze Duitser is toch ook wel een speciaaltje, als ik Om Mani padmi um neurie herkent hij het. Ik vraag of hij mediteert? Ja dat doet hij. We raken in gesprek hij vertelt dat hij in Frankrijk door een auto, met rolstoel en al, van de weg gereden is. Dat werd een ziekenhuisopname vanwege 2 gebroken ribben. Al pratende vraag ik of ik zijn hand vast mag houden. Dat kan, als we elkaar een hand geven dan voel ik de energie van mij naar hem stromen. Ik ben verbaasd want hij lijkt mij geen zuiger. Dan zie ik dat de Universele Energie mijn lichaam instroomt alsof hij de energie aantrekt! Nog nooit zoiets meegemaakt. Als ik hem erna vraag zegt hij dat het klopt, hij kan de Universele Energie naar zich toe trekken. Later, bij het ontbijt, praat ik er met Antoinette over, eigenaresse van de gite. Ze zag ons bezig en vertelde dat ze de gite energetisc heeft laten reinigen. De gite voelde dan ook goed aan. Ik kon er ook niet wegkomen, ik had nl bedacht om vast 6 km voor te lopen naar Ostabat, vandaar is St J P de Port maar 20 km. Rond kwart voor 3 eindelijk mezelf daar los kunnen maken van het relaxte sfeertje. Een mooie wandeling door het steeds bergachtiger wordend landschap volgde. Geen heuvels meer maar bergachtig steile hellingen. Met schitterende uitzichten en een zon die nu eens achter de wolken zat dus lekker koel maar wel zweten. Ondanks deze schoonheid merkte ik bij mijzelf een bepaalde emotionele matheid. Al dat gewroet in vorige levens begint zijn (emotionele) uitwerking te krijgen. Ik ben bekend met de volgende stap in het helingsproces maar impact heeft het wel. De route in stilte en met mezelf worstelend gelopen. In Ostabat de gite opgezocht, er is geen kamping, het is ook een klein plaatsje. Ontstaan doordat de Hospitalierridders hier een ziekenhuis voor de pelgrims bouwde. De huizen zijn echte boerenhuizen, dikke muren kleine ramen beetje donker en somber binnen. Maar goed er staat een bed en ik kan in de bar eten. Een eenvoudige maar smakelijke maaltijd, je kan merken dat je in argrarisch gebied ziet, ook aan de vele vliegen. Affijn morgen in St J P de Port het einde van het Franse stuk van de reis, ben benieuwd wat ik in Spanje ga beleven de 2 komende maanden. Aan de tafel zat een Fransman die de tocht omgekeerd loopt. Hij had eindelijk eens positieve verhalen over de Spaanse Camino. Speciale wandelpaden naast de autowegen en de gites liggen op korte afstand en zijn altijd gezellig.
maandag 9 augustus 2010
8 augustus 13 km Uhart Mixe gite/kamping
Na een fijne nacht in mijn tent opgestaan voor 7 uur. De zon is nog niet boven de bergen, wolken flarden drijven in het dal het uitzicht is adem benemend. Ik pak mijn komozak en ga in het natte gras zitten voor een heerlijke ochtend meditatie. Bij het vertrek een split of the moment decision. Ik ga niet naar Saint Palais maar naar Uhart Mixe. De laatste ligt dichterbij, geen 15 km en heeft ook een kamping. Hopen dat ze een wasmachine hebben. De gite/kamping staat niet aangegeven in mijn boekje maar er hangen informatiebladen in de gite. Vanaf daar is de loopafstand naar St J de Pied de Port 25 km. Een makkelijke kort loopdag voor mij dus vandaag. Onder het lopen komen de processen die de afgelopen dagen opgestart zijn opgang. Het nu volgende stuk gaat over een onderwerp wat niet alledaags is, nl martelen. Op mijn opleiding voor Reincarnatie Therapie is dit behandeld vanuit therapeutisch oogpunt. Omdat deze blog toch ook een soort dagboek is geworden waar ik dingen in vermeld voor mezelf (alleen de hele wereld kan het lezen). Wil ik opschrijven wat ik aan inzichten binnenkreeg onder het lopen, voor iedereen die het onderwerp te bizar vinden stop hier met lezen...:...........:........... Gisteren kreeg ik beelden over martelen door en het drong tot mij door dat de gedreven energie, die mijn leven beinvloed, wel eens door een marteldood ontstaan zou kunnen zijn. Vanmorgen vielen zoveel dingen op hun plaats dat dit wel het geval moet zijn geweest. Het was anders nu geen kerk en energie maar gewoon inzichten onder het lopen. Ik ben doodgemarteld om informatie in een vorig leven waarbij ik niks vrij heb willen geven. Ik ben dus gedreven bezig geweest om aan de effecten van de martelingen te ontsnappen. Hier is de oneigenlijke koppeling ontstaan dat als ik in mijn gedrevenheidsenergie zit, ik andere delen van mezelf uitschakel. Toen om aan de eindeloze pijn te ontsnappen, nu bijvoorbeeld door gevoelens af te schakelen als ik gedreven scheppend bezig ben, zoals gebeurde tijdens mijn opleiding realiseer ik mij nu. Wat was ik gedisciplineerd bezig zeg!. Ook het gedisciplineerd volhouden komt hier vandaan. Opgeven zou het einde betekenen, ik ben toen zwaar over mijn grenzen heen gedreven en doe dat in dit leven nog. Ik heb alleen geleerd dit te kompenseren door meditatie en yoga te gebruiken wat werkt, echter er is geen harmonie. Ik ben erg ''gedreven'' in yoga en meditatie! :-) Ook moet ik toen erg mijn best gedaan hebben om vol te houden, echter waarvoor? De situatie was uitzichtloos, ook nu nog moet ik altijd mijn best doen, terwijl niemand dat van mij vraagt! Veel van deze onderwerpen zijn gedurende mijn pelgrimage afzonderlijk de revu gepasseerd. Nu eindelijk komen ze samen in één vorig leven! Het ''leuke'' is dat ik voor mijn laatste tentamen niet geslaagd ben omdat....... Ik mijn examenclient niet goed naar haar sterfmoment leidde! Ik moet toen gedacht hebben dit zal ik nooit een ander aandoen! De inzichten zijn er ik hoop dat ik ook de vastzittende emoties ervan mag verwerken. Ik heb zo'n gevoel dat mijn steeds terugkerende keelpijn hier wat mee te maken hebben. Staat voor niks durven zeggen, zoals tijdens de martelingen, ik wilde niks zeggen.
7 augustus 25 km Aroue gite/kamping
Als ik s'morgens opsta is mijn kampeerplaatsje wonderschoon. De vroege zon filtert door de bomen en laat alle dauwdruppeltjes fonkelen. Het ontbijt is een feestje de lucht is heerlijk koel en de beek murmelt. De eerste pelgrims komen al voorbij stevig doorstappend maar zien mij niet staan. Als ik op mijn kaart kijk kom ik tot de ontdekking dat ik gisteren toch nog redelijk vroeg gestopt ben. Ik moet vandaag tegen de 28 km lopen ipv minder dan 25. Toch eens kijken of ik niet wat kan inkorten joepie dat kan! Loop dan wel langs een autoweg maar dat is nu eenmaal het risico van afsnijden. De invloed van de Pyreneeen is merkbaar, mijn beenspieren zeggen dat ik gemiddeld, ondanks het regelmatig klimmen en dalen, stijg. Ik ben door mijn brood heen, Navarrenx is de volgende stad daar even wat inslaan. Het blijkt een leuk stadje te zijn jammer dat ik er niet een nachtje kan blijven. De afsnijtruc werkt weer fantastisch, de weg is heerlijk rustig en in het begin met veel schaduw. Eigenlijk ben ik helemaal mijn nummer zoekerij vergeten, als een auto passeert valt mij op dat de nummerplaat 888 bevat. Wat zou die combinatie betekenen? Vanavond even kijken. De lunch was weer goed en om 3 uur sta ik weer op de Chemin met nog zo'n 10 km te gaan. Dat gaat lekker. Ik kom de Belgische zusters weer tegen, je kan zien dat ze het warm hebben en de weg zwaar vinden. Omdat het jonge meiden zijn hebben ze veel energie en raken we elkaar niet meer kwijt. Soms loop ik voor soms zij. Ik haal ze weer in, in een dorpje, linksaf de Chemin, wij gaan rechtsaf vanwege het water zeggen ze. In een reflex besluit ik mijn fles ook bij te vullen. Het Point d'Eau is op het kerkhof van het dorpje. Heerlijk fris, water ik vul mijn fles. Als ik het kerkhof verlaat valt mijn oog ongewild op een grafsteen, het jaartal van overlijden is 1999! Ik stop en kijk nog eens ja hoor de combinatie 999! Nou dat gaat lekker. Deze combinatie was te verwachten na de 333 van gisteren. Maar waarom eerst de 888? Zou er een verband zijn? Als ik er die avond mijn boek bij pak zegt dat het volgende, 888 voltooiing van bepaalde speciale lessen van de Mystery school, 999 afronding van bepaalde speciale cyclisch wederkerende gebeurtenissen. Nou nou ik ben wel lekker bezig hoor, je zou dus kunnen zeggen dat ik de juiste beslissingen genomen heb (333) de hiervoor benodigde lessen zijn afgerond (888) en hierdoor stoppen cyclisch wederkerende gebeurtenissen in mijn leven (999). Ik ben daarvan dus bevrijd en mag een stap verder, mijn leven wordt vrijer. Alleen wat heb ik als juist besloten? Processen zat de afgelopen weken, ik weet dat ik besloten heb om de energie die mij al verscheidene levens voortdrijft te leren toepassen in harmonie met mezelf. Ipv om mij erdoor mee te laten sleuren. Als ik het juist zie, zal deze beslissing mijn leven veranderen. Is zo'n beetje het enige wat ik kan bedenken. Nou ik ben benieuwd! De kamping/gite blijkt het enigste te zijn in een verder piepklein plaatsje. De epicerie bestaat uit een kast en een ijskast waarin het eea staat. Het hele gezelschap van pelgrims duikt erin als de beheerder de deuren opent. Iedereen eet soep uit zakjes, pathé, linzen of cassoulet uit blik en ontdooit stokbrood. Ook nu moet ik dus weer leven op blikvoer. Affijn ''C'est la Vie d'un Pelerin'' Morgen de laatstee etappe en dan een rustdag. Daarna ben ik in 2 dagen in Saint Jean Pied de Port, mijn laatste stad in Frankrijk. Geeft een vreemd gevoel.
6 augustus 23 km 4 km na Sauvelade kamping chauvage
Het slapen in de bakkersgite was best wel apart, zeker wat het ontbijt betreft, deze werd geserveerd door Cecyle (nee niet degene die ik ontmoet heb) er kwam ook een blinde man bij zitten. En we zaten midden in de bakkerij, allerlij heerlijke baksels kwamen voorbij. De tafel was ook rijk voorzien van heerlijk brood. De blinde man deed iets met nummerologie en zei dat de naam van Cecyle omgerekend 333 betekende. Ik was één en al aandacht want ik ben een esoterisch boek aan het lezen waarin uitgelegd word, dat wanneer je tegen cijfer combinaties aanloopt van 3 keer hetzelfde cijfer, dat wat betekent. 333 betekent dat je een beslissing moet nemen en met een proces bezig bent. Als je daarna 999 tegen komt dan heb je het proces volbracht en 666 (ja het nummer van het beest) dan dus niet, maar er kunnen dan ook soort fysieke/energetiische aanpassingen plaatsvinden. Ik ben dus nu voortdurend op drie gelijke nummer combinaties aan het letten in nummerborden, telefoonnummers, tijdsaanduidingen enz. Ik ga vanavond maar eens wild kamperen, de nu volgende eappe is weer tegen de 30 km. Daarna echter 18. Ga proberen zo'n 5 km eerder te stoppen morgen dan maar de rest. Het ontbijt was zo gezellig dat ik laat weg was tegen 10'n. Het weer betert, meer blauwe lucht en geen regen tegelijk wel warmer. De Camino laat zich weer van haar mooiste kant zien. Ik begin de nieuwe gezichten al te kennen, de 2 Belgische zuster, ook heel wat oudere echtparen. Ik nader de Pyreneeen meer en meer. Waren ze enkele dagen nog wat vage bergen aan de horizon nu vullen ze al de horizon op majestueuse wijze. Een indrukwekkend gezicht. Bij Sauvelade mijn laatste stop het is laat in de middag en nog snoeiheet, de wind is weggevallen. Tot mijn grote vreugde is er een kleine epicerie kan ik wat eten inslaan. Mijn doel is een riviertje wat de route kruist, het bekende recept. Met 2 liter water en extra blikvoer is mijn rugzak erg zwaar tegen de 18 a 19 kg. Samen met de hoge temperatuur wordt het toch nog een stevige sjouw de weg daalt en reist veel. Maar het is de moeite waard, waar het riviertje de route kruist is een mooi stuk grasland met redelijk kort gras (geeft weinig ongedierte) en het beekje is bereikbaar. Na een verfrissende was is het kokkerellen geblazen, de blikjes opwarmen :-) De plaats is rustig en sereen ze voelt goed.
donderdag 5 augustus 2010
5 augustus 25 a 28 km Arthez de Béarn gite de boulangerie
Vandaag tegen de 30 km lopen ik wil vroeg weg zijn. Vannacht goed geslapen, geen koorts. Maar ik slik nu ook asperines. In ieder geval voel ik me goed genoeg om te gaan lopen. Eerst nog wat brood halen en met mijn poncho onder handbereik (afgelopen dagen wel telkens buien gehad) ga ik onderweg. Ik kan het natuurlijk niet nalaten hier en daar wat af te snijden. Het levert altijd vermakelijke reacties van mijn Franse mede pelgrims. In dit geval 3 oudere echtparen die ik ingehaald heb en net achter mij lopen. Als ik van de route afwijk en ze komen even later aanlopen beginnen ze te roepen en te wuiven om aan te geven dat ik verkeerd ga. En ik maar gebaren dat ik weet wat ik doe. Werkt dus niet. Het komt omdat bijna alle Fransen als gids de Miam-miam-do-do hebben. Het is een wandelgids, maar zonder wandelkaarten, wel beschrijvingen van overnachtingen enzo. Mijn wandelgidsje heeft topografische kaarten waarop alle wegen te zien zijn. Erg makkelijk om je route te bepalen. Wat me,steeds weer, opvalt is de gezagsgetrouwheid waarmee de GR65 gevolgd wordt. Elke meter wordt gelopen :-) De zon is voor het grootste deel van de dag achter de wolken het blijt heerlijk koel! Toch is het een lange maar mooie tippel.ik nader de Pyteneeen en het land wordt glooiender geeft erg mooie vergezichten. Na de laatste klim kom ik rond 6 uur in Béarn. De kamping ligt beneden in het dal. Geen probleem voor de vakantieganger met een auto, wel voor een pelgrim met 2 stokken, een rugzak en moeie voeten. Dus dan toch maar een gite. Ik slaap nu in de Boulangerie-gite. Ben benieuwd wat het ontbijt is. Verder vandaag eens rust gehad op het spirituele groeivlak. En oh ja vandaag mijn poncho niet nodig gehad, geen enkele bui. Goed voor mijn keelpijn
woensdag 4 augustus 2010
4 augusts D'Arzacq-Arraziguet preventieve uitziekdag zelfde kamping
bericht uit de ziekenboeg, vannacht een beetje koorts gehad (ik had het best wel warm), mijn keel is duidelijk beter aan het worden, de spray helpt in ieder geval. Zover ik kan nagaan gedurende de dag geen koorts van betekenis gehad. De dag gevuld met karweitjes, wat kleren wassen zodat ik voor 4 dagen voorraad heb. Eindelijk de scheur in één van mijn afritsbroeken genaaid. Geluierd en gelezen. Het is wel vreemd om op een kamping te staan met wandelaars en fietsers je hoort ze weg gaan terwijl je in je tentje ligt. Daarna is het opstaan een beetje eenzaam, helemaal alleen op het veld. Doet me denken aan mijn eerste 2 maanden, toen was het ook zo eenzaam. Maar ik was er toen beter tegen gewapend. Die ''bewapening'' ben ik dus kwijt geraakt kan nooit slecht zijn :-) ik ben, gevoeliger opener geworden. Affijn, heb van een 2 bevriende Reincarnatie Therapeuten (Mandy en Marianne) leuke reactie gehad op mijn laatste vorige leven en de reden van mijn keelproblematiek. Bedankt! beiden heb er veel aan.
dinsdag 3 augustus 2010
3 augustus rustdag D'Arzacq-Arraziguet zelfde kamping
Vannacht een beetje rauwe keel, het zal toch niet hé. Heb natuurlijk wel 2 dagen bezweet en nat in erg vochtig en koud weer rondgelopen. Ik ga niet weer angina krijgen! Vandaag naar de apotheek voor een spray. David is al weg als ik de tent uitkom, we hebben afgesproken dat ik hem een kaart stuur uit SdC als ik er aankom. Zou leuk zijn als ik hem nog eens ontmoet Gisteravond vroeg ik mij af waarom ik hier, in een uitgestorven dorp en gite, een rustdag moet houden. Nu is het mij wel duidelijk. Hier is in alle rust tijd om na te denken en bij mezelf te komen. De inzichten beschreven in het verslag van gisteren kwamen als vanzelf omhoog vanmorgen. De dingen regelen zichzelf. Zelfs mijn was, de gite beheerder zei dat de wasserette houdster soms wassen voor pelgrims draait. Ik met mijn meest charmante bruinverbrande glimlach bij haar geinformeerd en ja hoor hij wordt gedaan. Voor de rest wordt ik aan alle kanten volgestopt met eten. Met de lunch had ik een avocado pathé salade gemaakt, maar ik moest ook een bordje spaghetti mee eten met het etende Franse gezelschap. De buurtjes, ook Fransen, hadden nog 2 eendepoten en wat kaas over of ik nog wat wilde. Later in het plaatselijke restaurant nog een salade genomen. Verder weet ik even niet wat te doen. Ik heb duidelijk tekenen van een ontstoken keel en wil niet weer een angina oplopen. De symptomen zijn nog niet erg vervelend, ik kan normaal eten, maar ik herken ze wel. Ik zit er aan te denken even dag langer hier te blijven. De schrik van de angina in Le Puy zit er nog goed in, dan liever uitzieken. Ga eerst eens kijken hoe ik de nacht doorkom.
2 augustus 28 a 30 km D'Arzacq-Arraziguet gite/kamping
Weer een droom, ik loop met een medepelgrima naar een oude heilige plek. Daar aangkomen, de plek ligt op een heuvel, zijn 2 locaties van belang. Ze moeten verbonden worden via een uitgegraven sleuf in de aarde. Een groep jongelui (ook pelgrims?) graven. Zal niet meevallen in die rotsige bodem van Frankrijk denk ik. Maar toch het lukt de verbinding is gemaakt! Einde droom. Vannacht regen gehad, wat lag ik lekker in mijn slaapzak! Ik wil proberen de volgende kamping te halen, 33 km is te veel maar ik kan 3 a 5 km afsnijden heb ik berekend. Michel die trouwens David heet kom ik achter :-) wil mee lopen merk ik. Hij heeft een andere gids zonder stafkaarten als die van mij. Gezamenlijk op weg, zowel hij als ik willen even de kerk bezoeken. Ben er gisteravond al langs geweest maar ze was toen dicht. We lopen het kerkplein op, hoe is het mogelijk? Gisteravond niks te voelen en nu! energie die mijn keel dichtknijpt en in mijn borst voelbaar is! Ik loop de kerk in en weer uit hier moet ik alleen in zijn ik laat David voorgaan. Ik zie een man met een grote ringsleutel naar binnen gaan. Ik vertel David dat ik alleen wil zijn in de kerk, hij gaat vast op weg. In de kerk wordt ik naar banken links van het koor getrokken. Vaag registreer ik dat er mensen achter een doek aan het werk zijn. Ik zit; de, onder de hand herkenbare, emotionele energieen spoelen over mij heen. Ontroering met een beetje verdriet, vage beelden van een gotische spits. Het wordt niet helderder, concentreer me op de emoties en wat mij de afgelopen dagen bezighoudt. Een pilaar van een kerk en een huilende vrouw, ik voel haar verdriet ze zit op haar knieen. Twijfel, ben ik dat? Ja, nee? De benen van een man ernaast. Verbinding dat ben ik! Zo zeg! dat is wat je noemt het verbreken van een verbintenis, eerder voor eeuwig afkappen. Ik vind dat ik moet kiezen tussen een leven met haar of mijn drive volgen om constructeur/bouwer te worden aan kerken en kathedralen. Beide levenswijzen gaan niet samen. Ik ben goed en gedreven ik kan en ik wil mooie dingen creeeren. Vrouwen staan een soort van in de weg. Ik wordt beroemd dankzij mijn kundige gedrevenheid, ik wordt rijk mensen kijken naar mij op. Ik ben hun voorbeeld, ik leef zelfstandig en vrij. Alleen in mij is de hunkering naar iets, wat zich niet op laat vullen met aanzien en geld. Ik krijg het ook niet gevuld met het scheppen van bouwkundige wonderen. Ik snap het niet wat mis ik? Mijn leven gaat uit als een nachtkaars, na mijn dood besluit ik om niet meer zonder vrouwen te leven. Als ik mijn ogen open zie ik hoe rijk deze kerk versierd is, er blinkt veel goud op het koor. Dan zie ik dat de rest van de kerk onder constructie is! Voor alle bogen hangen grote stukken plastiek en er staan steigers. Hier wordt gebouwd! Dezelfde energie als in mijn vorige leven, rijkdom en bouwwerkzaamheden! Drie zaken komen samen in dit vorige leven. Ten eerste de behoefte om eenzaamheid op te vullen met vrouwelijke aandacht als actualisatie meegekregen na de dood naar mijn huidige leven, ten tweede geld is niet voldoende; ik weet dat ik zuinig ben terwijl dat niet nodig is en maak mij regelmatig zorgen of ik wel genoeg verdien en ten derde gedreven scheppend bezig zijn. Ik heb 20 jaar lang als hobby modelonderzeeers gebouwd. Tot grote frustratie van mijn toenmalige relaties. Mijn relatie met mijn onderzeeer was continuer dan met vrouwen. Mijn langste relatie duurde 7 jaar. Ik begin nu te snappen waar het allemaal vandaan komt. Ergens heb ik trouwens het gevoel dat ik na de droom, waarin een ssort verbinding is gemaaakt, klaar was voor de kerk, dus niet gisteravond. Wat mij verder opvalt is die gedrevenheid, ze komt regelmatig om de hoek kijken en bezorgt behoorlijk wat narigheid! Hoe komt het dat ik zo'n gedreven persoon ben? Uit verscheidene vorige levens blijkt dat telkens als ik mijn gedrevenheid aanwend om een bepaalde gave in de wereld te zetten, zoals nu kerken bouwen, dan sluit ik delen van mezelf af! Maw de gaven zijn niet slecht maar mijn gedrevenheid is ongecontroleerd. Aan de andere kant het is wel een energie die van mij is en die ik in harmonie mag leren gebruiken. Waar ben ik die harmonie met mezelf kwijtgeraakt? Wat heeft mij zo eenzijdig gedreven gemaakt? Van mijn studie weet ik dat er ergens een sleutel vorig leven is geweest waarin mijn gedrevenheid en ik uit harmonie zijn geraakt. Waardoor ik in allerlei levens schiet waarin ik éénzijdig leef! Ik ben eigenlijk best wel blij met dit inzicht, het voelt voor mij alsof een belanrijk thema in mijn leven duidelijk wordt. Zolang ik al pelgrimeer en tegen vorige levens aanloop heb ik het gevoel dat ik een soort sturing mis, iets waar ik naartoe kan werken ipv her en der over vorige levens te struikelen. Nu alleen oppassen dat ik niet gedreven wordt :-) Zo dit is toch wel een lange bespiegeling geworden. Maar ik kon niet ophouden met schrijven. Verder met de dag. Het lopen en het afsnijden gaan goed. David kom ik om de één of andere reden niet meer tegen, net als gisteren is het pad verlaten. Ik kom bijzonder weing medepelgrims tegen. Laat staan bekenden. Ik raak even het spoor bijster maar pik het na een half uur al weer op. Ook nu is er regen, poncho aan, poncho uit. Het is benauwd en vochtig en toch ook weer koud. Rond een uur of 4 heb ik er 25 km opzitten denk ik en moet nog 5 gaan. In Pimbo (wat een naam hé?) Neem ik een rustpauze en schuil voor de regen. Ik trakteer mezelf op een cola en 2 (!) marsen. Ze smaken wel lekker. De laatste 5 km zijn zwaar ik loop langs een drukke weg waar de auto's onprettig hard langs mij rijden. Rond half 6 ben ik er, wie loop ik tegen het lijf David! Net aangekomen! Samen op weg naar de gite/kamping. Die heeft potverdrie geen wasmachine! Jammer ik zie morgen wel hoe ik dit oplos, dan is het mijn rustdag. De kamping is een eenzaam veldje met eigenlijk een prachtig uitzicht. D'Arzacq-Arraziguet is een klein plaatsje, dit wordt een hele rustige rustdag morgen er is hier niks te doen. In het restaurant loop ik Traugott tegen het lijf, met zijn 2'n gegeten en over geloof gepraat.
1 augustus 25 km Aire sur l'Adour kamping
Vanmorgen een hele vreemde droom gehad: ik praat met een man, meer een vriend met donker haar en snor. Het gesprek gaat over in een regressie sessie. Hij verteld dat hij vastgebonden zit aan een stoel en dat hij iets ziet wat verschrikkelijk is maar waar hij naar moet kijken. Ik leid hem door de sessie, een vrouw van een jaar of 60 onderbreekt de sessie. Ze is een soort examinator maar ik voel dat het haar aan ervaring ontbreekt. Ik ben op de goede weg! Jammer van de onderbreking. Ik wordt wakker maar wil de droom voortzetten. Wie is de persoon die vriend? Dat ben jezelf! Hoor ik. Half slapend/wakend denk ik, ik pleeg een sessie op mezelf? De droom gaat door, er is sprake van een vloek die van invloed is, de oudere vrouw verdwijnt uit de droom. Dat was hem, ook ''weird'' ik pleeg een sessie op mezelf, maw ik ben mezelf aan het helen. Dat klinkt wel lekker eigenlijk, ook typisch dat er over een vloek gesproken wordt. Een paar dagen geleden is de energie van 3 vloeken uit mijn energieveld verwijderd! Misschien dat de energie ervan vrijkomt. De etappe van vandaag begon lekker bewolkt. Maakte het lopen makkelijk. Had 27 km te gaan, kon het niet nalaten hier en daar wat af te snijden. Ik loop door mooie loofbosstukken, weer eens wat anders. In de loop van de morgen laat de donder zich meer en meer horen, vandaar de wolken. Op het eind van de morgen de eerste druppels. Ik ga onder een boomzitten. Na 10 min toch maar mijn poncho aangetrokken. Als het wat mindert gaan lopen, ik heb een poncho-systeem. Ik bind de ponchozak aan mijn rugzak en leg de poncho in mijn nek tussen rugzak en nek. Kan ik er makkelijk bij. Na zo 10 min lopen denk ik, waar is de ponchozak? Ik voel onder mijn poncho. Gvd, weg. Okee dan maar terug hij is redelijk onmisbaar. Na 2 min lopen zie ik hem al liggen. Gelukkig, ongelooflijk hoe goed mijn intuitie functioneert. Op een rustige plek geluncht en yog. Het laatste stuk is langer dan ik dacht ik arriveer rond 5 uur. Op een parkeerplaats vkakbij de kamping, snel een lekkere koude cola gekocht, 3 jonge mannen, groot fors en licht van kleur, staan bij mij. Ik vang iets op van cowboy, duidelijk Hollands uitgesproken. Kan het natuurlijk niet laten, heb je het over mij? vraag ik. Ze zwijgen een beetje beschaamd. Maar het ijs is gebroken en we praten. Het zijn 4 vrachtwagen bestuurders die vrijdag aangekomen zijn en pas maandag weer weg kunnen. Zij zien het als oponthoud ik zou het als gratis vakantie zien! aire s L'Adour is een leuk stadje. Maar ik snap het wel ze zijn de taal niet machtig. Uiteindelijk leuke gasten ze komen uit Emmen. Op de kamping wordt ik uitgenodigd door een Hollandse man, hij loopt met zijn vrouw en schoonzus naar SdC. De luxe toer, 2 caravans en 2 auto's. Ze zetten de auto's op eind- en beginpunt en lopen van auto naar auto en gaan dan terug naar de kamping. Ook een systeem, leuk om onze ervaringen uit te kunnen wisselen. Ik heb ze mijn uitrusting laten zien. De schoonzus wil graag ook met rugzak lopen, maar weet niet of ze het gewicht dragen kan. Het was mooi om te zien hoe ze alle 3 gegrepen zijn door het ''Santiago loopvirus'' zo herkenbaar voor mij. Ze lopen zo al een gedurende een aantal jaren van Amsterdam naar SdC knap hoor! Ondertussen is Michel ook aankomen lopen. Morgen 33 km, dat wordt weer efficient lopen, dwz kijken of ik nog wat af kan snijden.
zondag 1 augustus 2010
31 juli 20 km Nogaro kamping/gite
Dit ben ik gisteren vergeten te melden, gedurende de etappe Condom-Eauze ben ik onder de 1000 km grens gekomen! In de kerk van Condom hing een plakkaat waarop stond dat de afstand naar SdC 1006 km was. Dus ik zit nu onder de 1000 km grens. Begonnen in Nederland met bijna 3000 km op de teller 4 getallen. Nu nog maar 3 goh! Vandaag ook voor het eerst de Pyreneeën gezien. Op de horizon als een donkere grijze band in de verte met een witte piek. Het herinnert mij eraan dat ook deze reis eens gaat eindigen. Maar dat wil ik eigenlijk nog niet. Het maakte mij een beetje weemoedig Vanmorgen Pauliene gevraagd of ik in hun gebedsruimte mocht mediteren, maar natuurlijk ga je gang. Ik weet niet of het daardoor komt maar een groot deel van de dag in een bel van serene meditatieve energie gelopen heerlijk. Na een kleine anderhalf uur lopen gewoon langs de kant van het pad gaan zitten en weer aan het mediteren geslagen. Heerlijk, de vogeltjes, de koele wind, de rust en harmonie in mij. Daardoor haalde de jonge pelgrim mij in die ik gisteren al zag en in die dezelfde gite als ik sliep, hij heet Michel. Hij vertelde dat hij later wegging omdat hij met Pauliene over ''conversion'' had gepraat. Later snapte ik pas dat dat bekeerd worden betekend. Waarom vroeg ik, ik ben zoekende zegt hij. Petje af hij is 22! Van het één kwam het ander, hij vroeg waarom ik mediteerde er ontspon zich een heel gesprek. Ik moest me inhouden om hem niet te overladen met allemaal informatie! Zal misschien toch wel een beetje gebeurd zijn, ben ik bang. Op de tussenstop met z'n 2'n fruit gekocht en dat lekker opgegeten. Hem later weer kwijtgeraakt. De kamping van Nogaro is gesloten, maar vertelde Pauliene je kan bij de gite kamperen. En dat is ook zo daar sta ik nu. Michel staat naast mij. Toen ik terugkwam van het eten bleek een Hollands paartje naast mij te staan met baby, het zijn fietsers en komen uit Brabant. Nog even leuk meegepraat onder het genot van een kopje yogithee.
