Oh wat ben ik blij dat ik mijn was binnengehaald heb! Ik hoorde de regen op mijn tent tikken gedurende de nacht tot aan de morgen. De verhalen van de regen en de Pyereneeen schijnen toch waar te zijn! Blij dat ik in de tent van een ander lig, nu is die van mij droog! Na het ''ontbijt'' weer op pad met Cecyle. Het is haar laatste dag ze is een beetje down. In onze poncho's lopen we door de regen, stevig klimmend, het landschap is onzichtbaar we lopen door een grijze drieselregen die regelmatig of wegvalt of over gaat in echte regen. Dit heb ik lange tijd niet mer gekend, nat van de transpiratie van binnen en van regen buiten. Na verloop van tijd beginnen mijn schoenen ook weer te lekken het feest is compleet. De weg is vnl asfalt en slingerd eindeloos door en steeds omhoog. Ik kan niks door mijn bril zien, die beslaat, door de vochtig warme lucht die zich onder mijn capucon verzameld en de regendruppels die eraan blijven kleven. In de verte een vage vorm in de mist, het blijkt een auto met een soort dekzijlen tent! Waar je warme thee koffie enz kan kopen. Ter ondersteuning van de pelgrims, wat een lumineus idee, Cecyle en ik maken er gretig gebruik van. Het is een witte auto waarop de man met filtstift allerlei dingen bijhoudt. De nationaliteit van pelgrims en hoeveel, de groet per taal, het vervolgtraject. De hele zijkant staat vol met aantekeningen! Grappig. We lopen verder, net als ik denk dat we altijd op een asfaltweg blijven lopen gaan we er vanaf. We lopen even later over het ergste modderpad ooit. Wat een slik en baggerpad. Na verloop van tijd doemt, uit de grijze mist, de grensaanduiding op. Ik ben in Spanje!!!!, het laatste deel van mijn reis! Het nadert tegen lunchtijd. We lopen al de hele morgen, alles is nat je kan nergens gaan zitten. Ik visualiseer een droge windvrije lunchplaats voor ons binnen een half uur. Na verloop van tijd moet Cecyle even een boom omarmen :-) Ik zie tussen de bladeren een dak, het zou toch niet? Als ik naar beneden loop, een huis met een afdak waaronder het droog en windvrij is, wel een beetje krap. Maar het werkt wel dat visualiseren! Ik zet thee en we eten onze handen warmend aan de theekoppen. Na de lunch verder, na een halve minuut een bordje; abri (schuilhut) 250 m! Ha ha toch niet helemaal goed gedaan Donald dat visualiseren. In de schuilhut zitten een man en drie meisjes, zomers gekleed, dun kort broekje en mouwloos elegant T-shirtje. Te rillen van de kou, het is ook geen kleding voor dit weer. Die gaan nog een koude tocht tegemoet! Richting Roncevalles glibberen en glijden we een zwaar bemodderde helling af. Ik hou me overeind met mijn terrein schoenen en stokken. Ik zie echter verscheidene mensen onderuit gaan in de modder Inclusief Cecyle. Eindelijk komen we in Roncevalle aan. Het bestaat uit een klooster met gite, 2 restaurants en een hotel. We nemen de kloostergite. Als ik mij aanmeld wordt ik in het Nederlands te woord gestaan! Loop ik daar 2000 km van Nederland naar Spanje wordt ik in het Nederlands ontvangen :-) Het blijken mensen van de Jacobus vereniging te zijn die de gite geadopteerd hebben en dmv vrijwilligers draaiende houden voor pelgrims. Het is een slaapzaal van het klooster met prachtige gotische bogen en met 100 bedden! Er is 60 a 80 man. Wat een drukte! Ik was hiervoor gewaarschuwd maar toch overvalt het mij! Ik wil weg, weg, weg. Overal druk doende mensen, kleding die te drogen hangt, 2 douches, 2 wasbakken en 3 wc's voor mannen en ook voor de vrouwen gepraat en gedoe. Na drie en een halve maand ruimte en eenzaamheid is dit een cultuurschok! Wat wel grappig is om te zien, is dat de Hollandse ordelijkheid erg herkenbaar is. In 5 of 6 talen hangt aan een muur allerlei informatie duidelijk en overzichtelijk. Mensen worden bij het binnenkomen opgevangen, van slaapspullen voorzien EN worden gevraagd hun modderschoenen uit te doen en worden medegedeeld dat het licht uit is van 10 tot 6 en de deur op slot. Verder liggen er allerlei pullen op schappen, met een bordje (in Engels en Spaans) ''laat achter wat je niet nodig hebt en neem wat je gebruiken kan''. Van mensen die na de zware etappe over de Pyreneeen van alles achterlaten om hun rugzak lichter te maken! Wat een verschil met de Franse aanpak die is van; iedere Fransman weet hoe het hoort dus we zeggen verder niks. Om 10 uur gaat het licht uit. En begint een nacht met veel gesnurk, gelukkig heb ik oordopjes die helpen iets.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten