4 juli 17 km St Privat d'Allier

Spaghetti prutje a la Donald, met gekruide worstjes, olijven, paprika
en geconcentreerde en gehakte bliktomaten. Salade van de rest, kleine zoete tomaatjes,gekookte worteltjes, geroosterde pijnboompitten en komkommer.

Voor dat ik mijn verslag begin wil ik eerst wat delen met jullie lezers van mijn blog. Vandaag mijn 3e vorige leven doorgekregen. Ik voel me enigszins terughoudend om deze ervaringen op mijn blog te zetten merk ik. Ik wil namelijk niet overkomen als iemand die een beetje interessant loopt te doen door ervaringen uit vorige Levens op het internet te zetten. De emotionele ervaringen die ik beschrijf, overvallen mij echt. Zonder door mij op de één of andere manier bewust opgeroepen te worden. Tijdens de emotionele ervaring en later tijdens het lopen beginnen de inzichten van de gevolgen van dat vorig leven op mijn huidige leven door te komen. In Arlanc kreeg ik ook een vorig leven door wat ik vanuit deze terughoudendheid maar terloops vermeld heb.

Deze gedachten speelden mij door het hoofd terwijl ik de afgelopen dagen naar Le Puy en Velay liep en er uiteindelijk was. Maar dacht ik, ik ben al in Le Puy geweest en niks ervaren, dus waarom nu wel? Niks bleek minder waar. Vandaag vertrek uit Le Puy, ik wil naar de Kathedraal om de tocht traditioneel te beginnen voor het standbeeld van Santiago (heilige Johannes). Als ik de Puy (heuvel) oploop naar de Cathedraal is het bewolkt en de lucht is ochtendkoel. En toch gutst het zweet uit mijn porieën, oei dacht ik, ik dacht beter te zijn! Binnen 5 minuten is mijn shirt doorweekt en begint mijn afritsbroek ook door te zweten. Even toch wat rustiger aandoen vandaag Donald. Mijn schoenen voelen goed, door de nieuwe hakken loop ik veel stabieler merk ik goed!, alleen het ingelijmde stukje leer drukt hard op mijn bovenvoet. Boven bij de kerk is het 9 uur, zondagmorgen mijn stokken tikken op de lange trappen voor de Kathedraal. Binnen, ik ga even op een bankje zitten, hmm mijn benen voelen niet moe aan mijn lichaam ook niet en mijn ademhaling is hoger dan ze normaal zou zijn, alleen ik zweet ongelooflijk. Voor het beeld van Santiago hou ik mijn eigen ritueel. Ik sta stil concentreer mij op de komende dag, pak mijn waterfles en proost op hem en neem een slok. En dan mijn startwoorden ''Let's do it!'' Mijn wandeldag begint, buiten de Kathedraal denk ik oh ja telefoon aan, contact houden met Henk&Monique we zullen elkaar ontmoeten in St Privat d'Allier, ze vertrekken vanmorgen. Ik schrijf ze een sms. In een opwelling denk ik, stuur hem ook naar Nanda ze was hier ook. Ik pas hem wat aan en schrijf oa dit ''Hoi Lieverd, ik sta voor de kathedraal van Le Puy en Velay en ga onderweg. Raar dat ik hier wel sta en jij er niet bij bent ik weet dat het zo moet zijn maar toch komt het binnen, (even traantjes hoor) het roert iets in mij nu alleen zonder jou te zijn op dit moment. Alsof ik al eens eerder van je afscheid genomen heb of achter heb moeten laten.'' Dat even traantjes betekende in feite dat mijn ogen zo volliepen dat ik niet meer typen kon! Het verdriet spoelde weer over mij heen ik herken het nu wel en laat het gebeuren ik huil en voel in mezelf vage indrukken en beelden worden wat duidelijker. Ik ging toen alleen weg (een soort blinde strijdlust dreef mij voort verdorie ik kan dit WEL alleen) en liet Nanda toen en al het aardse wat mij bond daar zomaar achter. De schok was te groot het liep toen niet goed met haar af (waarom gaf ik onze liefde op oooh die strijdlust wat drijft die mij voort! realiseer ik mij nu), een bepaalde ontwikkeling stopte bij haar en daardoor het plezier in haar leven, ze doofde een soort van uit. Ik voelde mij daar schuldig onder voor de rest van mijn leven toen. In de loop van de dag worden mij een aantal dingen duidelijk, waar mijn drive vandaan komt om haar te helpen. Nanda is in dit leven ook meerdere malen emotioneel in de steek gelaten. Sinds we bij elkaar zijn is ze aan een spirituele verdieping begonnen, ze begint spontaan te mediteren. Ik neem haar mee naar activiteiten die ik op dit vlak doe, maar laat aan haar de keus wat ermee te doen. Ik MAG! niet sturen. Het gemak waarmee we van het begin af aan met elkaar omgegaan zijn. We moeten al behoorlijk wat uitgewerkt hebben toen! En dat onze allereerste vakantie als beginpunt Le Puy en Velay had 2 jaar geleden is ook geen toeval!, toen konden we wel tegelijk weg en mag ik nu deze tocht alleen maken in betere harmonie met mezelf en alles om mij heen. En tja die strijdlust die koppigheid hé? Het heeft mij heel wat relaties gekost di mijn 5e langere. Ik hoop van die zorg drive naar Nanda toe af te zijn, ik mag nu in liefde kiezen!ipv vanuit een patroon, en die gefocuste strijdlust! Hoe herkenbaar! Ik herken de bron van mijn zelfdiscipline, het tanden erin en doorbijten gedrag waardoor ik de balans verlies met die andere kant van mij; intuïviteit, openstaan, invoelen. Begrijp nu beter de onbalans. Sms van Henk en Monique terug, ze hebben wat probleempjes, allebei aan de diarree en de auto heeft kuren! Half 10 en ze zijn nog niet eens Holland uit. Ze weten niet of ze het gaan halen! Oei zou jammer zijn want het leek mij zo leuk. Ik loop Le Puy uit, op de rand van de stad trek ik mijn heupband nog eens aan, en ik trek de gesp kapot!!! Damn damn damn. Ook dat nog! De allerbelangste gesp van de hele rugzak! Wat nu? Terug naar Le Puy? Doorlopen? Ik krijg de gedachte ''is het wel de bedoeling dat ik nu uit Le Puy wegga, moet ik nog een dag wachten?'' (net of iets ouds mij nog vasthoud zo voelt het ik zit in tweestrijd :-) ) Nee voelt niet goed, ga lopen vandaag. Ik besluit toch terug te gaan naar Le Puy. Wie weet is er een outdoorshop open, veel winkels zijn in Frankrijk op zondagmorgen open. Half uur teruglopen, naar de VVV, Oui ik moet de Decathlon hebben. Natuurlijk die had ik zelf ook kunnen bedenken. Maar fermé au Dimanche! :-( al met al sta ik om 11 weer op het punt waar mijn gesp kapot ging. Hij houdt het op dit moment wel, maar ik durf hem niet hard aan te trekken. Als hij nog een paar keer door dat breukvlak gaat is hij echt kapot en dan is Leiden in last. Me zorgend makend loop ik verder, als Henk&Monique het wel halen dan zouden we morgenochtend terug kunnen rijden naar Le Puy. Maar mijn rugzak is 20 jaar oud, hebben ze nog wel zo'n gespmaat? Zo niet wat dan? De helft van de gesp is aan de heupband genaaid dat kan ik niet terugnaaien met mijn naaisetje. Onzekerheden ik zie geen oplossing, teveel maar-en en als-en. Ok Donald laat het los, en loop. Het wandelpad is erg mooi, landelijk en oude paden. Regelmatig zijn er kruizen geplaatst de oudste is van 1661 zie ik. Ik loop op een pelgrimspad van minimaal 300 jaar oud. Ook zie ik oude kruizen in het weiland. Het pad is 5 meter verlegd, maar de boer durfde het kruis niet weg te halen! Oude kappeletjes, leuke oude plaatsjes wat een heerlijk pad na al die wegen. Met de lunch vraag ik in mijn meditatie om hulp voor Henk&Monique en mij, dat we elkaar vanavond zullen ontmoeten. Het pad is werkelijk erg mooi. Maar ja ik ben erg laat weggegaan door alle strubbelingen, rond half 6 heb ik nog 7,5 km te gaan. Ik kijk eens in mijn boekje, hmmm als ik de D-weg neem snij ik de hoek van de GR65 af en als ik dan de GR65 opga snij ik de lus van de D-weg af maakt de afstand ongeveer 5 km klinkt goed, nog 5 kwartier. Bij een bar zegt een gast u gaat naar St Privat d'Allier? Dat is nog 2 uur, ik zeg No! Echt waar zegt hij. Laat maar denk ik, maar het roept een soort strijdlust wakker. Twee uur My Ass! Ik voel de drive ik ben er binnen 1,5 uur let maar op! Kan verdorie toch wel kaart lezen! Ik voel me eigenlijk goed, benen zijn niet moe, er is energie ondanks een flinke dag lopen. Heel wat anders dan de dagen toen ik naar Le Puy liep. Die angina was een behoorlijk energielek. Half 7 telefoon van Henk&Monique we gaan het halen! 8 uur zijn we er! Yessss heerlijk om te horen. Kwart voor 7 ik loop St Privat d'Allier binnen. 2 uur lopen My Ass! Ik realiseer mij ineens dat ik in de strijdlustenergie uit mijn vorige leven zit. Schijnbaar krijg ik het weer beschikbaar maar nu in harmonie inzetbaar op het jjuiste moment hoi hoi! De kamping is makkelijk gevonden. Kwart voor 8 komen Henk, Monique, Eduard en Lucas aan. Heerlijk om ze te zien. Ze hebben nog nooit zo'n lange afstand in eens afgelegd. Monique is erg ziek buikkrampen ik help ze mee de tent enz op te zetten. Ik ga wat te eten in elkaar zetten. Het is een ''smijt alles wat we nog hebben maar in de pan maaltijd'' het smaakt heerlijk!! Wat een gezelligheid zo met z'n allen. Dat is lang geleden voor mij.