Ik voel mij vanmorgen aangeslagen om de één of andere reden. Na al die dagen in gites geleefd te hebben. En ik denk dat alle missen van de afgelopen dagen ook hun impact hebben. Ik wil eenzaamheid en rust om mij heen. Alleen ik en mijn tentje! Vanavond ga ik lekker wild kamperen (famous last words :-)). Ik loop alsof ik aan het ''Dreamt-ime-walken'' ben. Mijn lichaam loopt automatisch en ik zie weinig van de omgeving, ver weg in gedachten echter zonder vorm. Kun je aan niks denken? Ik loop door een boomgaard en pak een nectarine. Heerlijk fris en fruitig! Tegen de middag kom ik uit de rare apathie, heb geen idee wat ik aan het verwerken ben. Ik loop een dik uur langs een oud kanaal met aan beide zijden prachtige platanen. Een prachtig gezicht! De dag glijdt voorbij ik wil naar Saint Antoine lopen daar een diner eten en dan doorlopen naar een riviertje wat de kaart aangeeft en daar kamperen heerlijk in mijn tentje! Het weer is lekker koel dus dat loopt lekker. Zeker langs het kanaal. Zo'n 4 km voor mijn eindpunt krijg ik te horen dat het restaurant in het volgende dorp erg duur is : -( Dan maar een noodrantsoen. Ik kijk nog even of ik in de plaats waar ik nu ben kan eten, nee dus restaurants gaan om half 8 open. Ok dan maar lopen, mijn benen blijven wonderlijk goed. Die rustdag was nodig! Rond half 8 bij de rivier. Dat ziet er goed uit. Plekje gevonden riviertje lekker bereikbaar. Ik besluit correct te zijn en aan de boer te vragen of ik daar mag staan. Ik krijg de boerin tegenover mij. Ze zegt als je 700 m doorloopt ben je bij de gite en kun je daar slapen met alle comfort. Ik kom er niet onderuit. Ik slaap dus weer in een gite :-( Nou ja!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hé Donald, misschien helpt het ook te weten dat hoe bewuster je het pad loopt, hoe minder last je hebt van energie die er nog op die route hangt van voorgangers. Dit leek me typisch een dagje lopen in de energieresten van eerdere pelgrims :)
BeantwoordenVerwijderenGroet, Marianne