Een half uur vroeger eruit, want ik heb een redelijke lange afstand te gaan. In een dorp kom ik een Franse loper tegen die ook naar Golinhac gaat. Als een echte Fransman praat hij met mij. Ik heb eigenlijk niet zo'n zin om Frans te praten maar ok in het kader van mijn persoonlijke groei besluit ik niet te vluchten en zijn aanwezigheid te aanvaarden. Hij praat regelmatig en verteld dat hij met een vriend loopt die 3 uur achterop loop omdat die alleen wil lopen. Ik kan me er wat bij voorstellen :-) Gezamenlijk lopen we op. Heel mijn routine is van slag. Ik moet plassen maar wil niet, met hem erbij, de berm induiken. We komen bij een mooie oude romaanse kerk waar nog wat mensen zijn. Ik blijf dan altijd even voor de deur staan om de energie te voelen. Hij, zoals zoveel mensen, duikt gelijk naar binnen . Ik voel de energie binnenkomen zoals bij voorgaande gelegenheden, als ik weer eens in vorig leven mag duiken. Voel me moe, heb ik er wel zin in, nu ik een meeloper heb? Ga naar binnen, onmiskenbaar die energie op hart- en keelchakra. Hier moet ik wat meedoen. Als ik bij het Maria beeld kom is het sterk. Ik kijk hem aan en zeg, ik wil hier 10 min alleen zijn. Hij lacht en zegt Bon route, en gaat weg. Oh die ben ik kwijt! Ik ga zitten voor het Maria beeld, maar het werkt niet mijn blaas is te vol. Gvrrr eerst naar buiten plassen. Ok dat voelt beter, als ik de kerk binnen kom moet ik ineens niet naar het Mariabeeld, wat rechts staat, gaan. Maar links gaan zitten! Ik concentreer en krijg nu beelden. Vrouwen die in lange gewaden, met bedekt hoofd, bij een open graf staan. Maar het beeld is vaag zoals zo vaak het lijkt meer op een heiligen schilderij niet realistisch. Ik realiseer mij ik ben dood, mijn lichaam ligt in het graf, mijn ziel ziet dit tafereel. Het wordt duidelijker ik ben een ridder, die begraven wordt. Na de dood komt het door trauma beperkte inzicht. Wat een verspild leven! Al dat vechten, zelf niet denken maar (vecht)opdrachten voor anderen uitvoeren zonder na te denken. Ook zijn veel mensen voor mij als ridder bedreigend, of het is een vijandig leger en dan wordt het vechten of het is het leger waar ik toe behoor en dan moet ik ook vechten. Het einde komt als ik jong ben, een pijl die door de spleet tussen borstcuras en helm heenkomt en in mijn keel dringt. Na mijn dood besluit ik geen opdrachten van anderen meer te aanvaarden en te doen wat ik zelf wil. Hetgeen mij eenzaam maakt wat ik ook wil. Ook wil ik niets met groepen mensen te doen hebben mensen in groepen denken niet na. Als Donald snap ik nu waarom ik mij erger aan mensen. Bij Aubrac zat ik op het terras en kon de fontein zien. Veel families speelden met het water door elkaar nat te gooien. De één na de ander, steeds hetzelfde domme spelletje! In feite schaamde ik mij omdat ik mij ergerde net of ik superieur was :-( Mensen denken niet na was mijn gedachte. Nu realiseer ik mij hoe ik in de polariteit zit, ik kan maar één ding doen; afwijzen! Ik zie ineens wat ik daardoor niet zie! Dat het gewoon Levensvreugde is! Die mensen hebben met z'n allen heel wat meer levensvreugde dan jij Donald! Ik snij mij ervoor af zo, als er een volk is wat zeker met levensvreugde leeft zijn het de Fransen wel! Ik zit er verdorie midden in. Nu loop ik naar het Mariabeeld, een vroeg ME beeld simpel en eenvoudig Maria met kind. Alleen de gezichtsuitdrukking van Maria komt zo mijn hart in, dit is niet gezicht van een heilige Maria die boven de mensen staat maar dat van een vrouw die gelukkig is met haar kind. Voor mij straalt het levensgeluk uit haar gezicht! Het levensgeluk van een vrouw die met plezier haar kind aan de wereld laat zien en met haar stralende blik en glimlach haar levensgeluk overbrengt naar ieder die het wil zien en voelen. Het is een bron die nooit opdroogt! Voor mij op dat moment is dat de levensbron die ons mensen gaande houdt. En dan het beeld zelf zo eenvoudig, de lach eenvoudig in steen gebeiteld, de ogen 2 simpele rondjes, wangen en jukbeenderen. Wat was de maker van dit beeld een kunstenaar dat hij dit alles zo simpel vast heeft weten te leggen met zo'n zeggingskracht! Ongelooflijk, voor het eerst sinds 20 jaar spijt het mij dat ik geen foto kan maken. Diep onder de indruk loop ik weg en loop het eerste uur alleen. Wordt ingehaald door een jonge knul. Enige tijd later, als ik het bos uit ben, zie ik hem voor mij lopen. Ik denk wat mooi die lange rechte weg, hij met een witte broek en de groene velden. Hé? Denk ik, wat gebeurt er nu, voor het eerst erger ik mij niet maar kan de schoonheid zien! Enige tijd later gebeurt hetzelfde, ik ben mijn ergenis kwijt dat er mensen op ''mijn'' pad lopen dat heeft goed gewerkt in dat kerkje! Rond 12 uur kom ik bij Estaing. Er lopen mensen voor mij, één ervan blijkt Armities te zijn! Leuk! Ze loopt met haar groepje. In de stad gaan we naar de kerk, hij is prachtig. Weer voel ik energie, maar het is mij nu wel even genoeg! Iedereen loopt naar binnen behalve Armities buiten blijft ze staan kijken! Nou nou nou! Als ze binnen is zie ik tranen in haar ogen van ontroering ik ga naast haar zitten en deel het met haar. Eindelijk eens iemand die net als ik reageert. Ik krijg door dat wij beiden hier al eens geweest zijn, maar zeg verder niks. Het is goed zo. Ik lunch met haar wandelgroep (geen yoga of alleen in de natuur willen zijn op dit moment). Daarna om 2 uur weg, weet niet of ik Armities ooit nog eens zal zien. Nog 16 km te gaan, het blijken zware km's het pad stijgt en blijft km's lang stijgen doodvermoeiend! Geen water onderweg, na een uitegdroogde 1,5 uur zie ik een groep wandelaar stilstaan verderop langs de weg. Als ik aankom lopen roepen ze al ''de L'Eau!'' heerlijk koel water. De laatste km's zijn een slingerend bospad stijgend en dalend waar geen eind aan lijkt te komen! Mopperend op het pad loop ik door. En dan om 5 uur na ruim 3 uur lopen en 16 km verder Golinhac! ik ben toch trots op mezelf! En wat blijkt, op de kamping is zowaar een Hollandse vrouw die elk jaar een stuk loopt. Eindelijk kan ik onder het eten weer Hollands spreken. En het is een boeiend gesprek, zij wil een Koreaans-Bhuddistische levenswijze in haar leven brengen. Kent ook momenten van diepe ontroering als ze het pad loopt net als ik, we vinden veel raakvlakken om over te praten. Er is veel gebeurd vandaag.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten