Opgestaan onder het wakende oog van Maria, toch wel apart slapen in een kerk. Als ik buiten mijn thee aan het zetten ben op de trap van de kerk komen de eerste vertrekkende Fransen de gite uit. Iedereen wenst iedereen ''Bonne Route'' en gaat op pad. Ik vertrek als laatste. Het is droog heerlijk koel weer, een graadje of 20-25. Goed loop weer. Na een uurtje kom ik de eerste bekenden tegen een stevige Duitse vrouw die haar 2e dag loopt en een ontzettend grote dikke man die Duits, Engels en Frans spreekt. Kan zijn nationaliteit niet plaatsen. Hij wil graag contact maken, maar ik liever niet. Hoe kom ik hier beleefd vanaf? (een beetje) Pratend lopen we verder, tot we bij het oude St Jean kappelletje komen. Iedereen stuift naar binnen ik wacht en ga ook. Ik voel, een onderhand bekende, energie door mij heen stromen ik kan er tegen leunen! Ok ik ga naar buiten en wacht tot iedereen buiten is. En zeg dan dat ik 10 min alleen wil zijn. Het is een goede smoes om mensen kwijt te raken maar het is waar. Als ik alleen ben ga ik het kapelletje weer in. Dit keer weinig emoties of beelden maar een erg lichamelijke gewaarwording. Het voelt alsof er een houten balk uit mijn keel getrokken wordt letterlijk. Ik sta een beetje kokhalzend en zwaar ademend in de kerk. De lichamelijke gewaarwordingen zijn sterk aanwezig. Langzaam krijg een ander gevoel, ik ben een vrouw en zit gebogen kokhalzend op mijn gevouwen benen. Waarom kokhals ik? de reactie is heel sterk en alles overheersend. Een buikwond, iets gedronken? Alles loopt door elkaar, verschillende levenslijnen tegelijk? Ik concentreer mij op het lichamelijke gevoel van kokhalzen, de ervaring geldt, niet waardoor het komt. Ik zie mannen om mij heen, ze kijken toe terwijl ik schok met mijn lichaam. Er is alleen de lichamelijke ervaring van zwaar kokhalzen zonder ophouden alsof ik mijn maag eruit wil spuigen. Als het te erg is treed ik uit, ik zie de mannen en voel rust er is nog een klein contactje met mijn kokhalzende lichaam. Ik ben niet dood, als Donald weet ik dat ik toen niet wist wat uittreden was. Ik begreep niet wat er gebeurde. Eén van de mannen houwt mijn hoofd eraf. Ik weet niet dat ik dood ben en zoek mijn lichaam het is er niet meer! Ik dool uitgetreden niet begrijpend rond. Er komen mensen binnen, de beelden verdwijnen dat was het. Onder het lopen komt de verwerking, als vrouw dissocieerde ik kompleet omringt door die groep soldaten. In dit leven hou ik niet van grote groepen mensen, ik dacht altijd datik te open sta voor de groepsenergie. Ik realiseer nu dat ik in grote groepen mensen waar de groepsenergie sterk is, zoals bij soldaten, ik dus dissocieer overgehouden aan dit vorige leven. Ook heb ik het gevoel dat ik uitgetreden toen behoorlijk wat groepsenergie binnengekregen heb! Misschien wordt dat nog duidelijk. Ik weet nog dat ik als puber in grote vreemde groepen alleen, bv pauze bij de film, aan hele rationeel technische dingen ging denken omdat ik mij dan beter voelde. Ik probeerdde niet te dissocieren door mijn gevoelens te onderdrukken. Weer een stapje verder. Na zo'n 10 km het eerste dorpje ik piep een kerkje in. Prachtig 2-stemmig gezang, de Hollandse priester zingt met een paar meisjes van zijn groep. Schitterend!!! hun stemmen vullen de ruimte, genietend blijf ik staan tot ze uitgezongen zijn. Ik wil hem spreken, terwijl zijn groep (jongens en meisjes tussen de 18 a 20 denk ik) doorloopt spreek ik hem aan. Hij heeft veel energie waardoor hij erg gehaast is. Al lopend spreken we wel 2 uur, over filosofie, theologie ik snap nu waaarom beiden belangrijlk zijn voor het geloof. Theologie is alleen bespreekbaar en argumenteerbaar met mensen die een geloofsbelijdenis hebben afgelegd. Om toch met ''gewone'' te kunnen praten over geloofszaken word fikosofie gebruikt. Dat pretendeert gestoelt te zijn op alledaagse ervaringen van de ''gewone'' mens. Ik merk dat Clemens een scherp rationele geest heeft, ik mis het werken met gevoelens en intuitie zoals ik oa op mijn therapeuten opleiding en bij mijn sjamanenopleiding geleerd heb. Eén ding hield mij al lange tijd bezig en dat was Johannes de Doper. Hij doopte Jezus waardoor de goddelijke geest in hem daalde. Logische gezien staat Johannes de Doper dan een stapje hoger dan Jezus. Ik kreeg er een lang dn beetje wazig verhaal over hoe de geschriften geinterpreteerd noeten worden, je moet de sleutel ervan hebben die in bezit is van mensen die het wel begrijpen door hun theologische opleiding. Klinkt een beetje als het kip en ei verhaal. Clemens merkte wel op dat ik in mijn denken Gnostische denkbeelden heb. Verbaasd mij niks heb een tijd lang veel literatuur over de Katharen gelezen. Oa van Bram Moerland en dat zijn Gnostici pur sang :-) Schrift onderzoek naar de persoon Jezus schijnt ook belangrijk te zijn, het voelt zwaar rationeel allemaal. Clemens verteld dat de wijsheid van Jezus op 12 jarige leeftijd bleek doordat hij met de schriftgeleerden sprak en voornamelijk luisterde en vragen stelde. Het teken van ware wijsheid zij Clemens. Ik realiseerde mij dat hij al 3 kwartier aan het woord was en ik vragen stelde en luisterde. Hij schijnbaar ook want hij stopte en zei, hmm ik praat en jij luistert en stelt vragen . Ik zeg; ik ben maar een éénvoudige pelgrim :-) Toch kon ik voelen dat onder al de rationele denkbeelden en de regels van een strenge kloosterorde (hij liep in een soort monnikspij) een echt goed mens zit. Ik mag hem wel. Bij aankomt in Lauzerte blijkt de kamping 3 km uit de stad te liggen, terwijl het oude stadje bovenop een steile heuveltop ligt. Dan maar de gite genomen dit is geen doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten