10 juli 14 km Nasbinals kamping (ja ik noem het ook al Nassibals :-) )

Salade Bastide, ratatouile en lamskoteletten, kaas en thee

Hele aparte droom vannacht,
ik ben in een soort realiteit waar alles pikdonker is. 2 plaatsen worden sterk verlicht als door een lantaarnpaal. Het is allemaal nieuw voor mij om er te zijn. Ik kan een contact tot stand brengen dan gebeurt er iets. Ik maak het contact op de eerste plaats en op de 2e plaats begint een stuk grond als een schijf rond te draaien als een draaikolk. Met z'n 2'n kijken we ernaar. Ik zeg dit stuk valt door de tijd (en zal zo verdwijnen). Met dat ik het zeg lig ik op de schijf! Mijn maagstreek draait mee, de rest van mijn lichaam is stil! Ik voel mezelf oplossen en stukje bij beetje verdwijnen en wordt bang. Ik val ook door de tijd!
Het geflapper van de tent maakt mij wakker, angstig. Ik moet mijn tent strakker spannen dan is het over. Alleen sta ik buiten, het is aardedonker, bliksemflitsen op de horizon lichten op. Onaards griezelig dezelfde energie als in mijn droom. Gauw mijn slaapzak weer in. Daar liggen nadenken, ben dus niet voor niks op deze plaats gaan kamperen. De energie trok mij aan en triggerde een droom. Wat zegt de droom, door de tijd vallen in de droom betekent onsterfelijk zijn (vraag me niet waarom ik weet het gewoon). Als je onsterfelijk bent dan bestaat de tijd niet meer zoiets. Wat in mijn droom oplostte was mijn ego. Wat een gedachte je ego maakt je sterfelijk! Met onsterfelijk zijn bedoel ik meer in de Bhudda-staat of verlicht zijn. Ik heb dus mogen ervaren wat het is om je ego kwijt te raken in een droom pfoeh! En toen kwam de 2e droom; (die energieplek werkte wel )
ik kan gegevens kopen van de maffia, foto's van andere planeet, mars of zo. Ik heb het geld en ga naar een tropisch eiland voor de transactie. Vind het wel spannend eigenlijk onderhandelen met de maffia. Heeft ook iets oncontroleerbaars. Twee mannen nemen mij op van een afstand, maffia? In de hotelkamer ligt een uitnodiging met een verkapte sexuele ondertoon. Verkoop ik mijn ziel aan de duivel?
Tja weet even niet goed wat met deze droom te doe. We laten hem even sudderen. Na een drukke nacht gewekt door mijn wekkertje. Ik ben zo in harmonie met mezelf en mijn omgeving dat alles goed is. Ik heb geen haast, buiten de tent is het prachtig, mistig wat de plaats erg intiem (van mij) maakt. Elk druppeltje in het gras glinstert en de bloemetjes kleuren mooi. De koeien kijken stil naar mij. Het is net zo mooi als gisteravond. Ontbijt gaat relaxt, heb gisteren veel gelopen nu maar een km of 14 kippeeindje. Tijdens het inpakken passeren al 2 wandelaars door de mist moeten vroeg begonnen zijn. Ik ga lopen, wat een innerlijke rust. Na ongeveer een uur ben ik hopeloos verdwaald. Het pad is weg, volgens het boekje moet ik een prikkeldraad hek volgen dat WZW loopt. Het is geen doen. Het hele terrein is nauwelijks te belopen door de koeiensporen, moerassige stukken, prikkeldraad versperringen en horzels die dwars door mijn zweetdoordrenkte kleren steken of in mijn knieholtes gaan zitten. Elke paar minuten plet ik er één. Ik probeer op kompas te lopen maar moet dan over hekken. Dit zijn heuphoge gestapelde stenenrijen met 1 of 2 prikkeldraadversperringen aan de zijden en soms ook nog werkend schrikdraad. Menigmaal heb ik bovenop de stenen gestaan balancerend met stokken en rugzak om over prikkeldraad te komen en tegelijkertijd horzels dodend! In de verte een weg of zoiets. Wel of niet in de richting DAAR ga ik naartoe! Als ik erop sta heeft mijn trekkingbroek een kleine winkelhaak in het kruis... Op het kompas te zien loopt de weg min of meer in de goede richting. Maar dat duurt niet lang. Ik zie een dorpje liggen en hoop dat de weg er naartoe gaat. Een uur verder, nee dus! Als ik bij het dorpje wil komen zal ik tja weer door het veld heen moeten. Zo gezegd zo gedaan. Nu valt het mee. Rond half 12 sta ik bij het dorp zo'n 5 km uit de koers na 2 uur dwalen. Geeft niet Nasbinals is niet ver. Ik ben doorweekt van het zweet. Het is benauwd en de wolken bedekken gelukkig ook nog de zon. Water getapt uit de dorpsfontein en een picknick plaats gezocht. Zo nu eerst opdrogen. De yoga brengt de harmonie van vanmorgen weer terug. Ik merk dat mijn emoties dicht onder het oppervlakte liggen. Er staat nog wat te gebeuren voel ik. Na de lunch loop ik weer in mijn harmonie-energie-bel. Alles is mooi en goed ongelooflijk! En zo loop ik tegen 3'n Nasbinals binnen. Leuk plaatsje met een mooie kerk ga ik nog wel even kijken. De routine begint, kamping zoeken, tent drogen, douchen enz. Rond 6 uur weer in het dorp. Als ik de kerk inloop voel ik energie, dit is wel een drukke dag zeg! Dit keer gaat het allemaal wat minder heftig. Ik voel blijdschap (he he eindelijk eens een vrolijke emotie in een kerk). De blijdschap van een zoon (ik dus) die na jaren zijn vader terugziet (mijn vader in mijn huidige leven). We hebben beide eens in deze kerk gestaan. De zoon realiseert zich hoeveel hij van zijn vader houdt. Wat moet ik hier nu weer mee? Ik beslluit de emoties door te trekken naar dit leven en realiseer mij hoeveel ik van mijn vader hou en hoe schuldig ik voel mij omdat ik hem de laatste maanden van zijn leven niet heb kunnen helpen. Nu realiseer ik mij dat mijn vader altijd mijn liefde gevoeld heeft (net zoals mijn vader in de kerk) en dat dat voldoende voor hem was, hij heeft het mij verteld maar ik hoorde hem niet. Die schuld die heb ik tot nog toe zelf in stand gehouden! Stom hé? Mooi die laten we even lekker gaan. Al met al was het even een roerig emotioneel half uurtje in de kerk. Ik kan nu mijn vader helemaal loslaten, ik kan verder en zijn geest ook. Het ga je goed pa, je hoeft mij niet meer op te zoeken in mijn dromen. Wat was dit een drukke dag! Ik ga slapen